«Το μπαλέτο πρέπει να εξελίσσεται για να μείνει ζωντανό»

Δίπλα στα υπερθετικά χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τις αναφορές στο όνομά της υπάρχουν και εκείνες που κριτικάρουν το χορευτικό της ιδίωμα. Ο διεθνής Τύπος έχει εκθειάσει το ταλέντο, την τεχνική αρτιότητα και τα φυσικά χαρίσματά της αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν χαρακτηρίσει την κινησιολογία της ακραία (εννοώντας μάλλον «μοντέρνα», χωρίς να χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη). Ομως αυτή η επιλογή να κινηθεί έξω από τα κλασικά πρότυπα η Τσαρίνα του χορού είναι που έχτισε τον μύθο της. «Νομίζω ότι αν βρήκαν κάτι ιδιαίτερο κατά καιρούς σε μένα είναι ακριβώς ότι ταυτιζόμουν απόλυτα τόσο με τα αισθητικά όσο και με τα τεχνικά πρότυπα του κλασικού μπαλέτου. Αν τώρα μιλάμε για έναν διαφορετικό σωματότυπο ή για “υπερβάλλοντα ανοίγματα”, να σας θυμίσω ότι και η Σιλβί (ενν.: η Γκιλέμ) εκεί ακριβώς στήριξε αρχικά και τον προσωπικό της μύθο. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια οι κώδικες του χορού εξελίσσονται και έτσι πρέπει να γίνεται αν θέλουμε να παραμείνει μια ζωντανή τέχνη».

Η Σβετλάνα Ζαχάροβα γεννήθηκε στην Ουκρανία και άρχισε τις σπουδές της σε ηλικία 10 ετών στη Σχολή Χορού του Κιέβου, ενώ στα 17 της βρέθηκε στα Μπαλέτα Μαριίνσκι. Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία έγινε όταν χόρεψε τη «Ζιζέλ» και προκάλεσε τον ενθουσιασμό κοινού και κριτικών. Ο σπουδαίος Βλαντίμιρ Βασίλιεφ την προσκάλεσε να χορέψει στα Μπαλσόι της Μόσχας το 2003. Τότε η δασκάλα της Λουντμίλα Σεμενγιάκα την είχε παρομοιάσει με «ένα αμύθητης αξίας βιολί Στραντιβάριους». Ο Ρολάν Πετί είχε εκφράσει τον θαυμασμό του γι’ αυτήν ως εξής: «Εχει την ευλογία της φύσης να διαθέτει όλα τα χαρίσματα, ώστε ο χορός της να είναι τέλειος. Για μένα είναι η επιτομή της τελειότητας». Εκτός από χορεύτρια σταρ και από το 2008 σύμβουλος του Πούτιν, είναι ένας άλλος ρόλος που τη συγκινεί εσχάτως. Οπως λέει για την κόρη της: «Η Αννα ακούει σίγουρα αρκετή κλασική μουσική θέλοντας και μη, λόγω του μπαμπά της (σ.σ.: ο ρώσος βιολονίστας Βαντίμ Ρέπιν). Ο ίδιος κάνει πολλές πρόβες ακόμη και στο σπίτι, οπότε η κλασική μουσική είναι στα ακούσματά της. Αλλά ακούει ό,τι και ένα παιδάκι στην ηλικία της. Είναι πολύ καλό να έχει τις ίδιες προσλαμβάνουσες με οποιοδήποτε άλλο φυσιολογικό παιδί της ηλικίας της».

Και τα δύο πολύ μεγάλα θέατρα αντιπροσωπεύουν δύο μητροπόλεις της Ρωσίας και δύο σχολές χορού που κυριάρχησαν και δημιούργησαν από κοινού τη σύγχρονη ιστορία του ρωσικού μπαλέτου. Αν η ερώτηση αφορά εμένα προσωπικά, πρέπει να πω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τα Μαριίνσκι, εκεί άλλωστε έκανα και την πρώτη μου μεγάλη επιτυχία με τη «Ζιζέλ». Από την άλλη, τα Μπαλσόι αποτελούν εδώ και χρόνια το σπίτι μου. Εδώ συνέχισα να μαθαίνω, να εξελίσσομαι έχοντας την πολύτιμη βοήθεια της Λουντμίλα Σεμενγιάκα, εδώ χόρεψα όλους τους μεγάλους ρόλους, εδώ έχτισα την καριέρα μου.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο σε ό,τι αφορά το μπαλέτο;