Ενας άγριος καινούργιος κόσμος

Το πιο ωραίο το έγραψε, ως συνήθως, ο Πολ Κρούγκμαν, ο νομπελίστας. Οι Κύπριοι, λέει, δεν ήθελαν τη φορολόγηση των μεγάλων καταθέσεων επειδή είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν το τραπεζικό τους σύστημα ως έχει…

Και το ακόμη πιο ωραίο το λέει ο «πολύς» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη σημερινή του συνέντευξη εδώ, στα «ΝΕΑ». Οταν ερωτάται για την περίπτωση του Λουξεμβούργου, του τραπεζικού σουπερμάρκετ που μπροστά του η Κύπρος ήταν περίπτερο, το λέει καθαρά: Το Λουξεμβούργο δεν ζητά τίποτε από κανέναν…

Υποθέτω ότι όλοι έχουμε αντιληφθεί το νόημα: όταν ζητάς, δεν μπορείς να έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα σε αντιμετωπίσουν σαν να σου τα χρωστάνε. Οταν ζητάς, είσαι σαν τη μυλωνού: δεν πρέπει να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο άντρας σου είναι σαν τους πραματευτάδες, που λέει και η παροιμία.

Και ας μη σκεφτεί κανείς αν έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε –νόμος είναι το δίκιο εκείνου που δανείζει: ακόμη και οι πλέον αιθεροβάμονες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι αυτή είναι η βασική αρχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αλλά έχει νόημα μια ενωμένη Ευρώπη ανέργων ή –στην καλύτερη περίπτωση –φτωχών;

Ο λογαριασμός

Ενας άγριος καινούργιος κόσμος. Το δόγμα «οι ισχυροί με τους ισχυρούς και οι αδύναμοι ας πρόσεχαν» που διαλαλεί η Γερμανία μπορεί να είναι το μέλλον της ευρωζώνης; Κανένας δεν ξέρει για το μέλλον, αλλά για το σήμερα τα πράγματα είναι απολύτως έτσι.

Μπορεί όμως να προχωρήσει έτσι η ευρωζώνη; Πέντε χώρες είναι ήδη σε Μνημόνιο, η Ελλάδα υποφέρει, η Κύπρος τρεκλίζει, η Ιταλία τρελαίνεται και η Γαλλία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία. Α, και έπεται συνέχεια.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ξεκίνησε –και για πολλά χρόνια ευτύχησε –με την ιδέα της σύγκλισης, με τα διαρθρωτικά ταμεία και τα πακέτα. Για εμάς η ώρα του λογαριασμού ήλθε πριν από τρία χρόνια –και ακόμη πληρώνουμε. Τώρα είναι η ώρα της Κύπρου. Τι θα γίνει όταν φτάσει η ώρα των Ιταλών και των Γάλλων;