Αναζήτηση
Στην αρχή ήταν όλα χαριτωμένα. Τα κλαρίνα της 25ης Μαρτίου στο Σύνταγμα, οι σάρισες και οι καραγκούνες στον εορτασμό της ναυμαχίας στη Σαλαμίνα, ακόμη και τα στεφάνια στα Ιμια ανήκαν σε μια φαντασμαγορία που την ένιωθε κανείς ως αισθητική μάστιγα, αλλά μπορούσε και να την ελαφραίνει σατιρικά χωρίς δεύτερες σκέψεις. Τώρα πια έχουμε αλλάξει πίστα.
Τώρα ούτε ο ίδιος ο υπουργός Αμυνας δεν φοράει την αγαπημένη του παραλλαγή όταν εγκαινιάζει τα hotspots. Τώρα έχουμε μπει στη φάση που, με μοχλό το Προσφυγικό, βγαίνουν από το κουτί της εθνικής ανασφάλειας όλα τα φίδια. Τα ελληνοτουρκικά αναζωπυρώνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο υπουργός Αμυνας να ερωτάται και να απαντά στα σοβαρά αν μπορεί να πάει στα Ιμια –με ή χωρίς τη συνοδεία δημοσιογράφων. Και η θέση της χώρας έχει τόσο ριζικά αναθεωρηθεί ώστε να εκλαμβάνεται ως δήλωση ρουτίνας η αναγνώριση του κλεισίματος των συνόρων –η αναγνώριση δηλαδή ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται πλέον στον ευρωπαϊκό χώρο ως εξαίρεση που χρήζει περίφραξης.
Εγκαλούνται ο Καμμένος και η κυβέρνηση ότι έσπευσαν εκ των υστέρων να υιοθετήσουν τη γερμανοτουρκική συμφωνία για εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Εγκαλούνται ότι σύρθηκαν να προσυπογράψουν μια αμφιλεγόμενης σκοπιμότητας και αποτελεσματικότητας εμπλοκή, για την οποία τις πρώτες ώρες ομολογούσαν ότι δεν είχαν ιδέα.
Η κατηγορία προϋποθέτει την παραδοχή ότι η Αθήνα μόνη της θα είχε διαπραγματευτεί καλύτερη φόρμουλα. Οτι χωρίς τη συγκυριακή αρωγή του Βερολίνου ο έλληνας υπουργός Αμυνας θα είχε αποσπάσει από τη Συμμαχία κάτι καλύτερο από αυτό που ετοιμάστηκε ερήμην του.
O Καμμένος είχε όντως σχέδιο και το είχε διατυπώσει πολύ πριν αρχίσει να εγκαινιάζει hotspots σαν να ήταν γιοφύρια. Είχε πρώτος εκφράσει τη στρατηγική της χρήσης του Προσφυγικού ως διαπραγματευτικού χαρτιού –απειλώντας τους Ευρωπαίους ότι η Ελλάδα θα μετατραπεί σε ξέφραγο πέρασμα τζιχαντιστών.
Ηταν μια πρόταση που θύμιζε εκείνη την παλιά ταινία όπου ο Πίτερ Σέλερς, σαν πρωθυπουργός ενός χρεοκοπημένου κρατιδίου, συλλαμβάνει ένα μεγαλοφυές σχέδιο: να κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ με σκοπό να ηττηθεί κατά κράτος και να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα με τις αμερικανικές πολεμικές αποζημιώσεις.
Μετά την παρόξυνση του Προσφυγικού, δεν βλέπουμε το ίδιο έργο. Κάποια φαρσικά στοιχεία βέβαια επιβιώνουν: τα βελάκια υποδοχής και επαναπροώθησης προσφύγων στους χάρτες του Καμμένου, η πίστη σε απόρρητες πατέντες που μετατρέπουν το νερό σε σούπερ καύσιμο, οι αγιοβαλεντίνικοι όρκοι στη «βαθιά» σχέση του με τον Πρωθυπουργό.
Το γεγονός όμως ότι όλα αυτά συζητιούνται ταυτόχρονα και με τον ίδιο στόμφο που «αναλύονται» και οι εθνικοί κίνδυνοι κάνει την ιλαροτραγωδία ολοένα και λιγότερο ιλαρή.
