Γιατί να μην έχουν ακροαματικότητα οι άθλιες, κακόγουστες και συχνά χυδαίες εκπομπές, τα λεγόμενα πρωινάδικα και τα απογευματάδικα (τι λέξεις!), αφού σοβαρά έντυπα, καθημερινά και περιοδικά απασχολούν σοβαρούς συντάκτες με το να ασχολούνται, τάχα μου να κριτικάρουν και, αν θέλετε, να ελεεινολογούν τα διαδραματιζόμενα εκεί; Η απορία μου πάντα είναι πόσοι από τους αναγνώστες των σοβαρών πολιτικών εφημερίδων (που η κυκλοφορία τους φτάνει το πολύ τις 100.000 την ημέρα, σε ένα έθνος επτά εκατομμυρίων ψηφοφόρων) βλέπουν πρωινάδικα ή τα σαχλεπίσαχλα κουτσομπολιά στις απογευματινές σάχλες. Πόσοι αναγνώστες σοβαρών εφημερίδων βλέπουν τα ηλίθια τούρκικα σίριαλ και τα ηλιθιωδέστερα ελληνικά, ώστε να χαραμίζονται σελίδες επί σελίδων για να ξεμπροστιάζουν τάχα μου την ανοησία. Μα αυτό θέλουν, κουβέντα να γίνεται. Ετσι δεν γίνεται και με τη διανομή των ναρκωτικών; Βαποράκια δεν χρειάζεται η πιάτσα; Και όσο πιο αξιοπρεπής, σοβαροφανής και εκτός πάσης υποψίας είναι το βαποράκι τόσο καλύτερα γίνεται η δουλειά. Δημοσιότητα, έστω και αρνητική, θέλουν οι παραγωγοί τέτοιων τηλεοπτικών σκουπιδοτενεκέδων για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. «Βρίσε με, χλεύασέ με για να υπάρξω», αυτό είναι το σλόγκαν.

Και δυστυχώς το υπηρετούν πέφτοντας στη λούμπα σοβαροί άνθρωποι. Ας δοκιμαστεί για έναν μήνα η απόλυτη σιωπή και να δείτε.

Τελευταία Νέα