Φανατισμός

Η αναταραχή στα αμερικανικά (και σε μερικά ευρωπαϊκά…) Πανεπιστήμια για το Παλαιστινιακό δεν είναι αξιοθαύμαστη ούτε αξιέπαινη.

Δεν είναι καν φιλειρηνική.

Αν είσαι με την ειρήνη, τότε υποστηρίζεις την ειρήνη. Δεν υποστηρίζεις τη μια εμπόλεμη πλευρά εναντίον της άλλης.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε για άλλη μια φορά τη μεροληψία ενός φανατισμού. Και κυρίως το έντονο «αντιδυτικό» πνεύμα που εκφράζουν στο διεθνές επίπεδο η Ρωσία του Πούτιν και το Ιράν των μουτζαχεντίν.

Διάβασα πως μόνο ένα μικρό μέρος των «Αγανακτισμένων Αμερικής» είναι φοιτητές ή έστω μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αισιόδοξο.

Θα ήταν κρίμα αν μερικά από τα καλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του δυτικού κόσμου εκτρέφουν τέτοιους σαρδανάπαλους.

Οχι επειδή έχουν ενδεχομένως τη χειρότερη γνώμη για την πολιτική του Ισραήλ, δικαίωμά τους.

Αλλά επειδή είναι ανόητο να νομίζουν ότι το Μεσανατολικό θα λυθεί στα κάμπους του Κολούμπια ή της Καλιφόρνιας βρίζοντας και απειλώντας τους εβραίους συμφοιτητές τους.

Αν ήταν τόσο απλό θα είχαμε καταλάβει το Χάρβαρντ και το Γέιλ από την εποχή που πήγε στρατό ο Ελβις Πρίσλεϊ.

Διότι το κλειδί της ειρήνευσης βρίσκεται αλλού.

Ακόμη και τώρα, η μία πρόταση εκεχειρίας μετά την άλλη πέφτει στο κενό επειδή η ξεχαρβαλωμένη Χαμάς αρνείται να δεχτεί ότι έχασε και να τα μαζέψει.

Το τριήμερο του δικού μας Πάσχα ήταν το Κάιρο που προσπαθούσε να τους συνετίσει για πολλοστή φορά. Μακάρι να τα καταφέρουν.

Η Γάζα έγινε οικόπεδο αλλά η σύγκρουση δεν εξαπλώθηκε. Η κρίση δεν γενικεύτηκε. Ακόμη και το Ιράν πήρε το μήνυμα αποδεικνύοντας ότι είναι ίσως θρησκομανείς αλλά όχι ηλίθιοι.

Τα δεινά του πολέμου λοιπόν παρατείνονται χωρίς λόγο, στο όνομα «κατασκευής μαρτύρων» του Ισλάμ και «παραγωγής ηρώων» της Παλαιστίνης.

Και δυστυχώς το κόστος ενός κατασκευασμένου μαρτυρίου το πληρώνει ο πληθυσμός της Γάζας.

Τη ματαιότητα της καταστροφής συνεπώς πρέπει να την καταλάβουν κυρίως η Χαμάς και οι υποκινητές της. Ούτε το Μπέρκλεϊ ούτε το Πρίνστον.

Γεγονός που δεν εμποδίζει φυσικά κάποιους φοιτητές στη μία ή την άλλη πλευρά του Ατλαντικού να αναζητήσουν για λίγο την έξαψη μιας δωρεάν αμφισβήτησης. «Οι φοιτητές δείχνουν τον δρόμο της αντίστασης για τη Γάζα» διατράνωναν πασχαλιάτικα διάφοροι αλλόφρονες ομόφρονες («ΕφΣυν», 5/5).

Καμία αντίρρηση. Στην ηλικία τους, όλοι το έχουμε ζήσει. Σπανίως έχει συνέπειες και σπανιότερα αποτέλεσμα.

Απλώς η μπουρδολογία γίνεται λίγο κουραστική όταν παρατείνεται στη μετασχολική ηλικία.

Κι ιδίως όταν αφορά δυσνόητα προβλήματα για τα οποία οι αγανακτισμένοι της συγκυρίας αγανακτούν από την 5η Λεωφόρο.