Μπορούμε!

Το φάιναλ φορ είναι μια γιορτή. Όλοι οι παίκτες καταβάλλουν κατά τη διάρκεια της χρονιάς πολύ μεγάλη προσπάθεια για να βρεθούν εκεί. Έτσι, όταν συμβεί αυτό, αισθάνεσαι ότι έχεις το ταλέντο και την ικανότητα να τα καταφέρεις. Το γεγονός ότι έχεις πετύχει τον βασικό σου στόχο, σου δημιουργεί ευεξία και ενθουσιασμό, με αποτέλεσμα να περιμένεις με ανυπομονησία την ώρα του τζάμπολ.

Στην προσπάθεια αυτή, σε συνδυασμό και με την αγωνία που δημιουργεί το γεγονός ότι φτάνεις στο τέλος, φροντίζεις να ξέρεις όσα περισσότερα γίνεται για τον αντίπαλο και να κάνεις ό,τι γίνεται καλύτερο, ώστε να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις που θα συναντήσεις κατά τη διάρκεια του ματς. Να μη βρεθείς δηλαδή προ απροόπτου. Όλοι είναι συγκεντρωμένοι, αλλά έχουν και την πίεση από τους γύρω τους, οι οποίοι περιμένουν κι αυτοί να βρεθούν στο γήπεδο. Για παράδειγμα, η αναζήτηση εισιτηρίων, δημιουργεί αποπροσανατολισμό αν δεν ξέρεις να το διαχειριστείς σωστά. Ουσιαστικά, τις τελευταίες ημέρες, προσπαθείς να καλύψεις όσο το δυνατόν περισσότερη… ύλη και αισθάνεσαι ολοένα και περισσότερο ενθουσιασμό. Θέλεις να είσαι τέλειος.

ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Πιστεύω ότι το φάιναλ φορ της Αθήνας θα είναι ένα από τα καλύτερα, με βάση τη δυναμικότητα των ομάδων. Οι τρεις από τις τέσσερις, Παναθηναϊκός, ΤΣΣΚΑ, Ταουγκρές, έδειξαν σε ολόκληρη την περίοδο αρκετά σοβαρές, είχαν λύσεις σε θέματα που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά και γενικά αντιμετώπισαν με ηρεμία, ποιότητα και αυτοπεποίθηση οποιοδήποτε πρόβλημα.

Αντίθετα, η Μάλαγα δεν είχε διάρκεια στην απόδοσή της, αλλά στο τέλος κατάφερε να φτάσει στο φάιναλ-φορ. Αυτό συνέβη επειδή στα κρίσιμα ματς, ιδιαίτερα στο Τοπ 16, έπαιξε καλό μπάσκετ. Στάθηκε και λίγο τυχερή, αλλά έτσι κι αλλιώς, όταν είσαι κοντά στο σκορ και το κυνηγάς, μπορείς να τα καταφέρεις. Σίγουρα, ήταν καθοριστική η νίκη με διαφορά επί της Ντυναμό και η εκτός έδρας επιτυχία επί της Μπενετόν.

Όμως, ο ημιτελικός που μας ενδιαφέρει άμεσα είναι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την Ταουγκρές. Η ισπανική ομάδα παίζει το ίδιο μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, με ταχύτητα στην άμυνα και την επίθεση, και παίκτες που έχουν εύκολο σκορ. Είναι πειθαρχημένη ομάδα, αλλά η ταχύτητα με την οποία αγωνίζεται, έχει συνέπεια τα λάθη. Κι αυτό είναι λογικό. Διαθέτει ισορροπία στη ρακέτα και την περιφέρεια. Πιστεύω ότι είναι μια ομάδα που μοιάζει αρκετά στον Παναθηναϊκό. Παρότι ήρθε ο Μάλκοβιτς, το στυλ παιχνιδιού της δεν άλλαξε, παρά μόνο σε κάποιες λεπτομέρειες. Το ίδιο συνέβη και στον Παναθηναϊκό. Ήρθαν νέοι παίκτες, αλλά τίποτα δεν άλλαξε στο στυλ του παιχνιδιού.

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά των δύο ομάδων; Η Ταουγκρές ρισκάρει περισσότερο σε άμυνα και επίθεση, κάτι που δεν κάνει ο Παναθηναϊκός. Όμως, αυτό το ρίσκο της ισπανικής ομάδας φέρνει τα λάθη. Επίσης, η Ταουγκρές έχει περισσότερους παίκτες να «κουβαλήσουν» το σκορ, ακόμα κι αυτούς που έρχονται από τον πάγκο. Στον Παναθηναϊκό, όλοι οι παίκτες έχουν συμμετοχή στο σκορ και αυτό μπορεί να του δώσει πλεονέκτημα, αν φυσικά υπάρχει υπομονή. Σε αυτά τα ματς, πρέπει να είσαι ήρεμος και να κάνεις όλα αυτά που έκανες όλη τη χρονιά. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίζεις με ηρεμία και τις δύσκολες καταστάσεις που τυχόν δημιουργηθούν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός, με τον τρόπο που αγωνίζεται, είναι πιο κοντά στην επιτυχία. Κυρίως δε, αν καταφέρει να χαλάσει τον ρυθμό της Ταουγκρές και να την αναγκάσει να κάνει λάθη.

ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΣ Στο άλλο ζευγάρι, μπορεί να φαίνεται μια πιο ευδιάκριτη διαφορά. Κι ο λόγος είναι ότι οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους, διαθέτουν αλληλοσεβασμό και αυτό είναι ένα από τα βασικά της όπλα. Κι αυτό μετράει σε τέτοιου είδους τουρνουά. Επίσης, οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ αγωνίζονται με την ίδια διάθεση, τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Αυτό το στοιχείο βοηθάει ιδιαίτερα σε σημεία που κάτι δεν πάει καλά στην επίθεση. Πιστεύω ότι η Μάλαγα μπορεί να προσφέρει θέαμα, παρότι αντιμετωπίζει προβλήματα. Με την απουσία του Σαντιάγκο, το παιχνίδι της τώρα γίνεται πιο μονοδιάστατο, πιο πολύ περιφερειακό.

Επαναλαμβάνω πάντως, ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να τα καταφέρει. Οι παίκτες έχουν δείξει τις ικανότητές τους, η ομάδα διαθέτει ποιότητα, αλλά χρειάζεται πάνω απ΄ όλα υπομονή. Κάθε μπάλα χωριστά, στην άμυνα ή την επίθεση. Με ηρεμία και υπομονή έρχεται ο ευρωπαϊκός τίτλος. Επίσης, ο κόσμος δεν πρέπει να σταματήσει να ενισχύει την ομάδα, ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει στο παρκέ.

Και κάτι τελευταίο: Χαίρομαι που βλέπω σε αυτή τη διοργάνωση τόσα παιδιά της Εθνικής και εύχομαι στην επόμενη χρονιά, να είναι ακόμα περισσότερα.