Έχασα τον αδελφό μου

Ανδρέας Παπανδρέου:

Ένας ηγέτης που τον λένε Ελλάδα

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ Παπανδρέου είναι αδελφός μου και φίλος μου. Είναι ο

αείμνηστος ηγέτης της Ελλάδας τον οποίο έχασα σε αυτή τη σκληρή και

μακροχρόνια μάχη για την ελευθερία της Παλαιστίνης και του λαού της. Ο

Παπανδρέου είναι ο άνδρας των αρχών, ο άνδρας της δημοκρατίας, ο άνδρας της

ελευθερίας. Τον γνώρισα στη μάχη που δίναμε μαζί για την ελευθερία και τη

δημοκρατία στις δύο αδελφές χώρες μας, την Παλαιστίνη και την Ελλάδα. Όταν

νίκησε η δημοκρατία στην Ελλάδα υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, εμείς το

είδαμε ως νίκη της Παλαιστίνης.

Η σχέση μου με τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν μια σχέση κοινών αρχών,

κοινών ιδανικών και κοινού αγώνα. Τον συνάντησα για πρώτη φορά στα τέλη της

δεκαετίας του εξήντα σε μια βάση Παλαιστινίων ανταρτών κοντά στα σύνορα της

κατεχόμενης Παλαιστίνης. Σε εκείνη τη συνάντηση αποφασίσαμε να εργαστούμε μαζί

για τη νίκη της δημοκρατίας στην Ελλάδα και για την απελευθέρωση της

Παλαιστίνης από την ισραηλινή κατοχή.

Οι συναντήσεις μας και οι επαφές μας συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια

των επόμενων χρόνων και σφυρηλατήθηκε ανάμεσά μας μια στενή και βαθιά φιλία. Η

προσωπική μας σχέση οδήγησε και σε μια περαιτέρω εδραίωση της αγωνιστικής

σχέσης μεταξύ της υπόλοιπης ηγεσίας των δύο κινημάτων μας και των δύο λαών

μας. Στη δεκαετία του εβδομήντα εδραιώθηκαν οι σχέσεις μεταξύ των εργατικών

συνδικάτων, των φοιτητικών οργανώσεων, των δημοσιογραφικών ενώσεων και των

συλλόγων των συγγραφέων της Παλαιστίνης και της Ελλάδας.

Την ίδια νύχτα που ανακοινώθηκε η νίκη του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές

εκλογές, το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου μου απηύθυνε επίσημη πρόσκληση να

επισκεφθώ την Ελλάδα. Εγώ ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση του αδελφού μου, του

φίλου μου και συναγωνιστή μου, το Δεκέμβρη του 1981. Και έτσι ήμουν ο πρώτος

ξένος ηγέτης που είχα την τιμή να επισκεφθώ την Ελλάδα μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ

το 1981.

Λίγους μήνες αργότερα, στις πιο δύσκολες συνθήκες πολέμου και

πολιορκίας που γνώρισε η επανάστασή μας και ο λαός μας, όταν αντιμετωπίζαμε

την ισραηλινή εισβολή και την πιο σύγχρονη πολεμική μηχανή του Ισραήλ, το

1982, ο ηγέτης Παπανδρέου απηύθυνε και πάλι πρόσκληση σε μένα, στην PLO και

στους Παλαιστίνιους αντάρτες, να έρθουμε στην Ελλάδα, και ανακοίνωσε ότι η

Ελλάδα ήταν έτοιμη να φιλοξενήσει τους Παλαιστίνιους αγωνιστές σε ένα ελληνικό

νησί.

Η πρόσκληση αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, τη στιγμή που βρισκόμασταν στην

πολιορκημένη και συνεχώς βομβαρδιζόμενη Βηρυτό, αναπτέρωσε το ηθικό μας και

αγαλλίασε την ψυχή μας. Και πράγματι αποχωρήσαμε από τη Βηρυτό με προορισμό

την Ελλάδα, αποδεικνύοντας έτσι για άλλη μια φορά την αληθινή φιλία και το

βάθος της σχέσης που συνδέει την Παλαιστίνη και την Ελλάδα.

Στο λιμάνι του Πειραιά μας υποδέχτηκε ο ηγέτης Παπανδρέου με τους

υπουργούς της κυβέρνησής του και ένα τεράστιο πλήθος Ελλήνων. Σε εκείνη την

υποδοχή ο Ανδρέας Παπανδρέου με τύλιξε με τη ζεστασιά, την αγάπη και τη φιλία

του. Με έκανε να νιώθω ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα μου και οι Έλληνες είναι η

οικογένειά μου και συμπατριώτες μου. Εκείνη τη μέρα με ρώτησαν οι

δημοσιογράφοι γιατί διάλεξα την Αθήνα. Τους απάντησα: «Διαλέξαμε την πιο

κοντινή αραβική πρωτεύουσα».

Ηγενναία στάση του Ανδρέα Παπανδρέου στη διάρκεια της ισραηλινής

εισβολής στο Λίβανο, το 1982, θα μείνει αξέχαστη στον παλαιστινιακό λαό και

στο αραβικό έθνος. Ο Παπανδρέου είχε δηλώσει τότε ότι η Ελλάδα στέκεται στο

πλευρό μας. Οργάνωσε αμέσως μια εκστρατεία για την αποστολή ιατροφαρμακευτικής

βοήθειας στους πολιορκημένους μαχητές μας. Στην εκστρατεία εκείνη βοήθησαν όλα

τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Τα ελληνικά

νοσοκομεία υποδέχτηκαν πολλούς αντάρτες μας που τραυματίστηκαν στη μάχη για

την υπεράσπιση της Βηρυτού.

Ημουν ο μόνος ξένος ηγέτης που επισκέφθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν

αρρώστησε, στις 20-5-1996, μόλις 32 μέρες πριν από τον θάνατό του. Τον βρήκα

σε πλήρη πνευματική διαύγεια. Με ρώτησε για την ειρηνευτική διαδικασία και για

την ανοικοδόμηση του παλαιστινιακού κράτους. Θυμάμαι ότι μου εξέφρασε την

ανησυχία του για την καθυστέρηση της ειρηνευτικής διαδικασίας. Μου δήλωσε ότι

ήταν βέβαιος για τη νίκη του παλαιστινιακού λαού στον δίκαιο αγώνα του για την

απελευθέρωση της πατρίδας του και για την ίδρυση του ανεξάρτητου

παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.

Του ευχήθηκα ταχεία ανάρρωση και του είπα ότι επιθυμούσα πολύ να μας

επισκεφθεί στην Ιερουσαλήμ και στη Βηθλεέμ. Ο Παπανδρέου γέλασε και μου είπε:

«Η καρδιά μου είναι μαζί σας. Μην ανησυχείτε. Οι Έλληνες είναι πιστοί φίλοι

των Παλαιστινίων». Και τον αποχαιρέτησα για τελευταία φορά.

Με τον θάνατό του έχασα έναν πιστό φίλο, έναν γενναίο συναγωνιστή και

οι Έλληνες έχασαν ένα άνδρα που ήταν η προσωποποίηση της πολιτισμένης και

θαρραλέας Ελλάδας.

Αιωνία η μνήμη σου, αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα.