Ο Ζορμπάς του βόλεϊ

ΤΟΝ ΔΙΚΟ του «Μεγαλέξανδρο» (δίπλα στους άλλους μεγάλους της Θεσσαλονίκης

Κούδα, Χατζηπαναγή, Γκάλη) τιμά σήμερα το βόλεϊ με το Ολ Σταρ Γκέιμ, που

διεξάγεται στο κλειστό του ΠΓΣ.

Ο Νίκος Αντωνιάδης, παίκτης που έθελξε και γοήτευσε με το άλμα, την τεχνική

και το ταμπεραμέντο του, φορώντας τη φανέλα του Ηρακλή στη δεκαετία του ’70,

συμπληρώνει σε λίγες ημέρες, 6 Δεκεμβρίου ­ γιορτή του Αγίου Νικολάου, στην

οποία οφείλει το ότι βαπτίστηκε με το όνομα αυτό ­ τα 50 του χρόνια.

«Μια ζωή στην οποία έχω περάσει τόσα, ώστε θα χρειάζονταν δέκα βιβλία για να

τα διηγηθώ», όπως λέει ο ίδιος στην «ΟΜΑΔΑ», προσπαθώντας να κρύψει μια σκιά

στα μάτια του. Μάτια που τα προσέχει τώρα όσο τίποτ’ άλλο, αφού για κάποιο

διάστημα είχε τυφλωθεί, ύστερα από σημαντική βλάβη της υγείας του, πριν από

λίγα χρόνια.

Στα γήπεδα ο Νίκος Αντωνιάδης είχε ζήσει και είχε προσφέρει στους φιλάθλους

μεγάλες συγκινήσεις. Δηλώνει έτοιμος να παλέψει για καινούργιους ωραίους

σκοπούς και να αναδειχθεί νικητής, αποκαλύπτοντας: «Έχω να φυτέψω αμυγδαλιές

και να περιμένω να μαζέψω τους καρπούς. Θα προσπαθήσω με όλες τις δυνάμεις και

την εμπειρία μου, είτε αναλάβω τη θέση του τεχνικού συμβούλου στην Ομοσπονδία

είτε όχι, να ξαναζωντανέψω τον χώρο του βόλεϊ. Το άθλημά μας περνάει μια

περίεργη κρίση, καθώς όλοι περιμένουν να γίνει κάτι χωρίς οι ίδιοι να κάνουν

ενέργειες. Προσωπικά πιστεύω ότι μπορώ να ξαναδώσω κίνηση και ζωντάνια στον

χώρο, αφού σίγουρα αξίζει μια καλύτερη μοίρα».

Στο κλειστό του Μίλωνα ­ έχει να το λέει για τη φιλοξενία που του παρέχει ο

ιστορικός σύλλογος ­ όπου είχε δώσει αρκετά από τα ρεσιτάλ του ως παίκτης,

θυμάται την εποχή που η μπάλα, μετά τα φοβερά «καρφιά» του, χτυπούσε στο

πάτωμα και ύστερα στην οροφή: «Αυτή η οροφή ήταν χαμηλή για μένα τότε. Εδώ

είχα πετύχει σε προθέρμανση την περίοδο ’77-’78 να τη φθάσω στην οροφή του

“Κουμπερτέν” στο Παρίσι, που είναι από τις ψηλότερες που υπάρχουν σε κλειστό

γυμναστήριο σε όλο τον κόσμο. Όταν ήλθε ο Γκάλης στην Ελλάδα το ’80 και εγώ

τελείωνα, με παρατηρούσε και θαύμαζε το άλμα μου».

Ο Νίκος Αντωνιάδης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας αθλητής ομαδικού αθλήματος με

καριέρα σε ευρωπαϊκή ομάδα. Το 1976 άφησε τον Ηρακλή και αγωνίστηκε στη

γαλλική Ρασίγκ Παρί για τέσσερα χρόνια. Λέει για εκείνη την εμπειρία: «Ήμουν ο

μόνος ξένος δίπλα σε πέντε Γάλλους διεθνείς. Πήραμε το Πρωτάθλημα Γαλλίας δύο

συνεχόμενες χρονιές χωρίς να χάσουμε σετ και σε αγώνα Κυπέλλου Ευρώπης

νικήσαμε στην Πολωνία την πανίσχυρη τότε Όλστιν, λίγο μετά το χρυσό μετάλλιο

των Πολωνών στην Ολυμπιάδα ’76. Οι γαλλικές εφημερίδες με αποκαλούσαν “Βασιλιά

του πλονζόν” και “Ζορμπά”».

Από τη θητεία του στην Εθνική ομάδα ανδρών και τις περίπου 350 συμμετοχές, ο

Νίκος Αντωνιάδης ξεχωρίζει σαν πιο μεγάλη στιγμή: «Ήταν τότε που παίζαμε στη

Βαλκανιάδα με τη μεγάλη Βουλγαρία και ο προπονητής μας, ο Ρουμάνος Στέφαν

Ρόμαν, με άφησε έξω στο 1ο σετ. Ο κόσμος φώναζε ρυθμικά το όνομά μου και μπήκα

στο 2ο, αλλά παρά τις προσπάθειές μου το χάσαμε το ίδιο εύκολα όπως το πρώτο.

Τότε αντιλήφθηκα 2.000 ανθρώπους να κλαίνε μαζί μου. Δεν ξέρω αν ήμουν ο

καλύτερος παίκτης της εποχής μου, αλλά σίγουρα ήμουν ο δημοφιλέστερος».

Εκείνο που κάνει τον Νίκο Αντωνιάδη να αναπολεί την εποχή που μούσκευε και

γέμιζε τρύπες από τα πλονζόν ­ όπως λέει ­ τη φανέλα του Ηρακλή είναι: «Είχαμε

τέτοια ομάδα, που παίζαμε στα ίσα εντός και εκτός με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό

και γεμίζαμε το “Αλεξάνδρειο” από κόσμο. Αλλά και στην Αθήνα δεν θυμάμαι να

έπαιξα ποτέ σε άδειο γήπεδο. Αισιοδοξώ ότι μπορούν να ξανάρθουν τέτοιες

στιγμές για τον Ηρακλή, αλλά και για το ελληνικό βόλεϊ».

Όσον αφορά την καριέρα του ως παίκτης του βόλεϊ, λίγο έλειψε να ήταν…

ποδοσφαιρική, αφού έπαιζε και ποδόσφαιρο όταν ήταν έφηβος και μάλιστα είχε

κληθεί στην Εθνική ομάδα νέων! «Πράγματι με είχαν καλέσει μαζί με τους Σαράφη,

Κούδα, Λάζο και άλλους. Με ζητούσε για την πρώτη ομάδα και ο Γιουγκοσλάβος

προπονητής του Ηρακλή Σπάιτς. Έπεσαν πάνω μου όλοι τότε να μείνω στο βόλεϊ και

με έπεισαν δίνοντάς μου μεγαλύτερο μισθό από ό,τι στο αστέρι της ποδοσφαιρικής

ομάδας, τον Κώστα Αϊδινίου».

Για το Ολ Σταρ Γκέιμ λέει: «Πρόκειται για τον επίσημο ενταφιασμό της νεότητάς

μου, αλλά μ’ αρέσει η ιδέα ότι γίνεται για μένα και περιμένω τους φίλους μου

να με τιμήσουν με την παρουσία τους».

* ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 6 Δεκεμβρίου 1947.

* Αγωνίστηκε στον Ηρακλή (1966- 1976), στη γαλλική Ρασίνγκ Παρί (1976-1979)

και στην ελβετική Σενουά ως προπονητής και παίκτης.

* Στην Εθνική έπαιξε γύρω στις 350 φορές.

* Πατέρας δύο παιδιών, του 12χρονου Αλέξανδρου και του 6χρονου Αριστοτέλη.

* Πτυχιούχος ΕΑΣΑ (πρώην ΤΕΦΑΑ) και διπλωματούχος INSEP (Ανωτάτης

Προπονητικής της Γαλλίας) και Πανεπιστημίων Ναντέρ, Ρενέ Ντε Καρτ, Σεν Ντενί

και Γενεύης σε κοινωνιολογικές σπουδές.

* Υπήρξε λέκτωρ αθλοπαιδιών και αθλητικής ψυχολογίας στο Αριστοτέλειο

Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

* Σήμερα είναι άνεργος, καθώς μετά το τέλος της σύμβασης δεν προκηρύχθηκε η

ειδικότητά του!

* Έχει συγγράψει βιβλία ως βοηθήματα στο Πανεπιστήμιο.