Αναζήτηση
|
|
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στην Πλάκα.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΟΛΗ: Αθήνα.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ: Στην Αθήνα.
ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΕ: Λυπούμαι, αλλά δεν άκουγα κανέναν ποτέ.
ΑΚΟΥΕΙ ΠΑΝΤΑ: Όχι, δεν ακούει πάντα.
ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ: Δόξα τω Θεώ, δεν θέλω τίποτα.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ: Τους αμόρφωτους και επιδειξιομανείς Νεοέλληνες.
«Στα μονοπάτια του πολέμου» (εκδόσεις Ωκεανίδα), ο Ζάχος Χατζηφωτίου
διηγείται αυτοβιογραφικές ιστορίες για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για το πώς
βρέθηκε να πολεμά στο Ρίμινι, το Τομπρούκ και αλλού, βιώνοντας «τη μεγαλειώδη
ατμόσφαιρα». Αυτό που του λείπει περισσότερο από εκείνη την εποχή είναι η
ηλικία, παρότι ο ίδιος δηλώνει απόλυτα συμφιλιωμένος με τα χρόνια του. Είναι
ερωτευμένος και χαρακτηρίζει τον εαυτό του «κοινωνικό άνθρωπο». Κι αν, «ο μη
γένοιτο», χρειαστεί, θα το πάρει το Viagra!
ΕΡ.: Είστε ένας Μικρός Ήρωας;
ΑΠ.: Το «μικρός» πού μπαίνει;!!!
ΕΡ.: Υπάρχουν σήμερα ήρωες;
ΑΠ.: Όχι, διότι η Ελλάς δεν τους τιμά, δεδομένου ότι διαθέτει ασθενή μνήμη και
ξεχνά εύκολα και τους ήρωες και τους προδότες.
ΕΡ.: Ο ήρωας είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του ή τους άλλους;
ΑΠ.: Με κανέναν. Ο ήρωας είναι σεμνός άνθρωπος που δεν λέει πολλές κουβέντες.
ΕΡ.: Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Ζάχο Χατζηφωτίου στα 17 του χρόνια;
ΑΠ.: Ασυμβίβαστο, τολμηρό, με μια δόση τρέλας, αλλά πατριώτη.
ΕΡ.: Και σήμερα;
ΑΠ.: Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
ΕΡ.: Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο;
ΑΠ.: Για να τιμήσω τη μνήμη των νεκρών συναδέλφων μου που έδωσαν τη ζωή τους
για την Ελλάδα αλλά αυτή τους ξέχασε.
ΕΡ.: Ποιος τράβηξε τη φωτογραφία του εξωφύλλου;
ΑΠ.: Άγγλος φωτογράφος της στρατιάς, που ανήκει στο BBC.
ΕΡ.: Έχετε ξαναγυρίσει στο Τομπρούκ, το Έλ Αλαμέιν ή το Ρίμινι;
ΑΠ.: Ναι, στο Έλ Αλαμέιν και στο Ρίμινι.
ΕΡ.: Η γεύση ήταν:
ΑΠ.: Νοσταλγική και πικρή.
ΕΡ.: Σας λείπει εκείνη η ατμόσφαιρα;
ΑΠ.: Ναι, πολύ. Η ατμόσφαιρα του πολέμου είναι μεγαλειώδης.
ΕΡ.: Όταν διαβάσατε τους χαρακτηρισμούς Κούρτοβικ «ιδεαλιστής και γλεντζές,
στρατιώτης και δανδής, τυχοδιώκτης με φιλότιμο», τι σκεφθήκατε;
ΑΠ.: Δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα. Σκέφθηκα ότι είναι πολύ
τίμιος στη σκέψη.
ΕΡ.: Θα μπορούσατε να μην είχατε πολεμήσει;
ΑΠ.: Ασφαλώς και θα μπορούσα αν ήθελα.
ΕΡ.: Για ποια ιδέα θα πολεμούσατε σήμερα;
ΑΠ.: Μόνον για την ιδέα της πατρίδας. Όλες οι άλλες ιδέες με αφήνουν αδιάφορο.
ΕΡ.: Πότε ζήσατε τον τελευταίο μεγάλο σας έρωτα;
ΑΠ.: Τον ζω.
ΕΡ.: Σας τρομάζει η απώλεια της νεότητας;
ΑΠ.: Δεν με τρομάζει τίποτα, είμαι απόλυτα εξοικειωμένος με την ηλικία μου.
ΕΡ.: Η ιδανική γυναίκα σύντροφος είναι:
ΑΠ.: Αυτές που έχουν περισσότερα προτερήματα από ελαττώματα.
ΕΡ.: Όμορφη γυναίκα είναι η νέα γυναίκα;
ΑΠ.: Οι νέες είναι όμορφες, και για τις μεγάλες λέμε τι όμορφες που ήταν κάποτε.
ΕΡ.: Ποια η γνώμη σας για το Viagra;
ΑΠ.: Πολύ σωστό για όσους το… χρειάζονται.
ΕΡ.: Εσείς θα δοκιμάζατε;
ΑΠ.: Άν ποτέ ο μη γένοιτο το χρειαστώ θα το πάρω.
ΕΡ.: Μια γενναία πράξη που σας εντυπωσίασε τελευταία ήταν;
ΑΠ.: Οι αναχαιτίσεις των Τούρκων από τους νέους αεροπόρους.
ΕΡ.: Δείπνο κάτω από τα αστέρια ή στο «Stars»;
ΑΠ.: Μακαρονάδα στο «Stars». Μια ζωή κάτω απ’ τα αστέρια;
ΕΡ.: Οδηγείτε πάντα γρήγορα αυτοκίνητα;
ΑΠ.: Πάντοτε.
ΕΡ.: Σας ενδιαφέρει η υστεροφημία;
ΑΠ.: Καλό είναι ν’ αφήνεις κάτι πίσω σου να σε θυμούνται και όχι να σε
ξεχάσουν πριν ακόμα πεθάνεις.
ΕΡ.: Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας κοσμικό;
ΑΠ.: Κοινωνικό άνθρωπο, θα ‘λεγα.
ΕΡ.: Το κοινό σας, είναι «το κοινό των σαλονιών»;
ΑΠ.: Δεν υπάρχουν σαλόνια σήμερα, οι παλιοί πλούσιοι τα πούλησαν.
ΕΡ.: Θα πάτε φέτος στη Μύκονο;
ΑΠ.: Δεν το αποκλείω, για λίγο. Άλλωστε, όμορφες μνήμες 40 ετών δεν τις πετάς
στα σκουπίδια.
ΕΡ.: Πού θα θέλατε να παρουσιαστεί το βιβλίο σας;
ΑΠ.: Δεν ψάχνω για βραβεία.
ΕΡ.: Από ποιους;
ΑΠ.: Από τον Βίκτωρα Ουγκώ!
ΕΡ.: Οι γυναίκες της ζωής σας ήταν;
ΑΠ.: Τι ήταν; Δεν ξέρω. Όσο κράτησαν οι σχέσεις ή ο γάμος μου, ήταν πολύ καλές.
ΕΡ.: Τελικά, τι σας λείπει περισσότερο από εκείνη την εποχή;
ΑΠ.: Η ηλικία.
