Αυτός θα μου δώσει δύναμη

Στις 15 Οκτωβρίου του 1967 σκότωσε με το αυτοκίνητό του το μεγάλο αστέρι της

Τορίνο και του ιταλικού ποδοσφαίρου, τον θρυλικό Τζίτζι Μερόνι. Τριάντα τρία

χρόνια αργότερα, ο ίδιος άνθρωπος, ανέλαβε την προεδρία της Τορίνο!

Η συγκλονιστική ιστορία του Ατίλιο Ρομέρο, 52 ετών σήμερα, είναι από αυτές που

μοιάζουν απίστευτες. Οπαδός της Τορίνο από μικρό παιδί, είχε τη φωτογραφία του

Μερόνι κρεμασμένη παντού: στο δωμάτιό του, στο αμάξι του, στη σχολική του

τσάντα. Και εκείνο το καταραμένο βράδυ της 15ης Οκτωβρίου 1967, οδηγώντας ένα

μπλε Φίατ κουπέ 124, σκεπτόταν την ομάδα του και το μεγάλο αστέρι της. Ώσπου

ξαφνικά, τον βρήκε μπροστά του και τον πάτησε!

«Επέστρεφα σπίτι μου όταν στην οδό Ρε Ουμπέρτο πετάχτηκαν μπροστά μου. Ήταν ο

Μερόνι με τον συμπαίκτη του Φαμπρίτσιο Πολέτι. Προσπαθούσαν να διασχίσουν τον

δρόμο, αλλά ένα αυτοκίνητο ερχόταν με ταχύτητα και αυτοί έκαναν ένα βήμα πίσω

χωρίς να δουν το δικό μου. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Το αμάξι μου τίναξε τον

Μερόνι και ταυτόχρονα το άλλο αυτοκίνητο τον τσάκισε κι αυτό! Όταν κατέβηκα

τρέμοντας και είδα τι είχε συμβεί, λιποθύμησα. Είχα σκοτώσει το είδωλό μου, η

φωτογραφία του οποίου υπήρχε μέσα στο αμάξι μου»…

Στην Ιταλία, τότε, είχε γίνει χαμός. Ο Μερόνι, με το προσωνύμιο «πεταλούδας»

ήταν εν ενεργεία διεθνής, ηγέτης της ομάδας του και όπως λένε, εφάμιλλος του

σούπερ άσου Τζιάνι Ριβέρα. Ο οδυρμός υπήρξε πρωτοφανής. Ο νεαρός (18 ετών)

Ατίλιο Ρομέρο ήταν απαρηγόρητος. Κι όμως, βρήκε τη δύναμη να πάει, έναν χρόνο

αργότερα, στον τάφο του Μερόνι, στο Κόμο, για να αφήσει ένα μπουκέτο

τριαντάφυλλα και να κλάψει μόνος του, μπροστά στη φωτογραφία του ειδώλου, του

οποίου είχε αφαιρέσει τη ζωή…

Το πεπρωμένο, μέσα από λαβυρίνθους, που δεν είναι ώρα να περιηγηθούμε, έφερε

τον Ρομέρο πρόεδρο στην Τορίνο. Η έκπληξη ­ για τους πιο παλιούς ­ ήταν τόσο

μεγάλη, ώστε προκάλεσε αμηχανία.

­ Και τι θα πείτε τώρα αν σας ρωτήσουν τι συνέβη; Αν σας υβρίσουν χυδαία;

Πρόεδρος ο άνθρωπος που σκότωσε ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια στην ιστορία των

Γκρανάτα;

«Ήταν μια διαβολική σύμπτωση. Και όποιος μού κάνει κριτική θα του πω: Έλα να

μιλήσουμε. Έλα να σου διηγηθώ τον πόνο μου, την οδύνη γι’ αυτό που μου συνέβη

στα δεκαοκτώ μου. Έλα να σου πω πόσο τον λάτρευα ­ όπως όλοι ­ και τι πέρασα

για να φτάσω εδώ. Μια ζωή, για το καλό και το κακό, δίπλα στην αγαπημένη μου

Τορίνο. Αυτός που με οδήγησε εδώ, αυτός θα μου δώσει δύναμη για να

συνεχίσω»…