*Ο Χακάν Σουκούρ συμπλήρωσε, άθελά του, το έργο των σεισμών.

Αποκλείοντας σχεδόν μόνος του το Βέλγιο, έδωσε σε αρκετούς μια ακόμα ευκαιρία

ανέξοδης επίδειξης πνεύματος ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Αίφνης η Τουρκία

βρίσκεται στα προημιτελικά μιας μεγάλης ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ένα μόνο μήνα

μετά την κατάκτηση του δεύτερου σημαντικότερου ευρωπαϊκού Κυπέλλου από την

πρωταθλήτρια ομάδα της ­ και κάποιοι, πολιτικοί και άλλοι μέντορές μας, κάνουν

σαν να τα είχαν όλα προβλέψει και σαν να συνιστούν οιωνούς εξωτερικής

πολιτικής. Έτσι, όμως, απλώς αποδεικνύουν πως δεν είδαν το παιχνίδι που

ξανάβγαλε όλη την Τουρκία στους δρόμους. Η ποδοσφαιρική αλήθεια του ήταν πολύ

πιο απλή από την όποια «πολιτική» ανάλωση: δεν νίκησε ο καλύτερος, έχασε μόνο

ο αφελέστερος.

*Φυσικά, αυτό καθόλου δεν μειώνει το κατόρθωμα του ψηλόλιγνου και σαν

μονίμως νυσταγμένου σέντερ φορ. Ιδίως το πρώτο του γκολ θα μείνει, αν όχι στην

ιστορία, πάντως σίγουρα στα αξιοπερίεργα του Εύρω 2000, αφού σπανίως βλέπουμε

επιθετικό να φθάνει με το κεφάλι ψηλότερα από τα χέρια του τερματοφύλακα ­ όσο

ματιασμένος κι αν είναι αυτός στον οποίο ανήκουν. Ο επονομαζόμενος «Ταύρος του

Βοσπόρου», ελάχιστα απειλητικός μέχρι εκείνη τη στιγμή σε όλα τα παιχνίδια,

έχει κάθε δικαίωμα να υπερηφανεύεται, αλλά, προς τιμήν του, θα ήταν ο

τελευταίος που θα χρησιμοποιούσε την επιτυχία του ως σύμβολο άλλων πραγμάτων.

Πριν ξεκινήσουν οι αγώνες, το είχε πει καθαρά: «Μη μας φορτώνετε το άγχος και

τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού».

*Μόλις τους έδωσε την ευκαιρία, η πρώτη που κυρίευσε ήταν η τουρκική

πολιτική τάξη. Σε μια εποχή εσωτερικών προβλημάτων του κυβερνητικού

συνασπισμού, ορισμένοι ανακάλυψαν την ομοιοπαθητική της νίκης: ομάδα που

νικάει δεν αλλάζει. Άλλοι, πιο προνοητικοί, ξανάπιασαν το γνωστό τροπάρι της

«ευρωπαϊκότητας» της Τουρκίας: ποια καλύτερη απόδειξη ότι ανήκει εκ των

πραγμάτων στην Ευρώπη ­ και μάλιστα στην Ευρώπη των οκτώ, ούτε καν των

δεκαπέντε. Οι φίλαθλοι βέβαια γνωρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται ως

πολιτισμικό επιχείρημα μόνο από αυτούς που δεν το αγαπούν ως παιχνίδι.

*Η πραγματική πρόκληση για τον ίδιο τον Σουκούρ είναι εντελώς

διαφορετική. Να ξανασκοράρει βέβαια, αν μπορεί, πριν λήξει το Ευρωπαϊκό.

Κυρίως όμως να περάσει στην ποδοσφαιρική ωριμότητα αποδεικνύοντας, πέντε

χρόνια μετά το αποτυχημένο πέρασμά του από την Τορίνο και το ιταλικό

πρωτάθλημα, ότι μπορεί να τα βάλει με τις σκληρότερες άμυνες και να νικήσει

πιο σβέλτους τερματοφύλακες από τον Ντε Βίλντε. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι την

πρώτη φορά τον έφαγε η μοναξιά, η δυσκολία επικοινωνίας, η ιταλική υπεροψία.

Την τελευταία θα την ξαναβρεί σίγουρα μπροστά του στην Ίντερ, για τα άλλα όμως

προβλήματα φαίνεται ότι βρήκε το φάρμακο. Λέγεται Ζεϊνές Σαντέ, είναι ένα

κοριτσάκι δυόμισι μηνών και καμία σχέση δεν έχει με όποιον πολιτικό, σε όποια

όχθη του Βοσπόρου, καραδοκεί για να εκμεταλλευτεί τα γκολ του μπαμπά της.