Μου χρωστάει η μοίρα

Αν τον κοιτάξεις στα μάτια, θα δεις την πίκρα του αλλά και τον θυμό του για το

νέο παιχνίδι που του έπαιξε η μοίρα. Ο Γιώργος Τζελίλης θύμιζε θηρίο στο

κλουβί όταν τον συναντήσαμε χθες το πρωί στο Ολυμπιακό Χωριό, μην πιστεύοντας

τη νέα ατυχία που τον χτύπησε. Η οριστική απόφασή του να μην αγωνιστεί βγαίνει

από το στόμα του βαριά, με πόνο ψυχής.

«Αν αγωνιστώ, θα χάσω το πόδι μου! Δυστυχώς αυτό δεν είναι υπερβολή και το λέω

γιατί δεν μπορώ να το πιστέψω. Εγώ που ποτέ δεν είχα προβλήματα τραυματισμών

να μου συμβεί τώρα, σε τόσο κρίσιμο σημείο. Νιώθω σαν να πέθανε άνθρωπος»,

λέει και σοκάρει με την ειλικρίνειά του.

Του θυμίζουμε πως και στην Ατλάντα το 1996, η ατυχία τον είχε «χτυπήσει» με

άλλη μορφή, αφού για ελάχιστα γραμμάρια σωματικού βάρους έχασε το χάλκινο

μετάλλιο από τον Κινέζο Τσιάο Σιατσάνγκ και «ξεσπάει» ξανά ξεφυσώντας.

«Τι να πω, φαίνεται δεν με πάνε οι Ολυμπιάδες. Και αυτή τη φορά δεν είχα έρθει

στο Σίδνεϊ για δεύτερη ή τρίτη θέση. Μέσα στο μυαλό μου υπήρχε μόνο η πρώτη

και τίποτε άλλο. Ήθελα και θα έπαιρνα το χρυσό μετάλλιο, μην το θεωρείς

αλαζονεία που το λέω. Είχα εξαιρετική προετοιμασία, στην προπόνηση κάθε

μέρα… μελάνιαζα από τις προσπάθειες και ήμουν έτοιμος να δώσω όλο μου το

είναι για να καταφέρω αυτό το μεγάλο επίτευγμα».

«ΥΠΟΥΛΟ ΤΡΑΥΜΑ»

Είναι αλήθεια πως στην καριέρα του δεν είχε περιπέτειες με τραυματισμούς, αλλά

αυτός ­ συνέβη στην Κύπρο ­ στο δεξί γόνατο άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του.

«Πολύ ύπουλος, ακριβώς πάνω στο γόνατο. Μου είχε δημιουργήσει αιμάτωμα και

πονούσα, αλλά το είχα αφήσει τότε εννέα μέρες και πίστευα πως τα πράγματα θα

καλυτέρευαν. Είναι αλήθεια πως δεν με είχε ξαναενοχλήσει το πόδι μου μέχρι την

περασμένη Κυριακή, οπότε όταν σήκωσα το βάρος έχασα τον κόσμο από μπροστά μου.

Άλλος αθλητής ίσως είχε χάσει το πόδι του και το λέω αυτό επειδή έχω

σπάνιο μυϊκό ιστό απ’ ό,τι μου έχουν πει και οι γιατροί. Είναι πολύ δυνατοί οι

μύες και με βοηθάει γενικότερα αυτό. Πριν από καιρό για κάποιο διάστημα

αγωνιζόμουν με εξάρθρωση ώμου, αλλά το είχα ξεπεράσει. Όμως τα πόδια, φίλε,

είναι τα εργαλεία μας. Σε αυτά στηρίζεσαι, εκεί πέφτει όλο το βάρος και αυτά

σε κρατάνε τόσο όταν σηκώνεις τα βάρη όσο και όταν είναι να σταθείς όρθιος με

αυτά. Τα χέρια άσ’ τα, απλώς συμπληρώνουν το σώμα», λέει γελώντας λιγάκι.

Του θυμίζουμε την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 και του επισημαίνουμε πως ίσως

η μοίρα να του έχει παίξει ένα παιχνίδι και να του δώσει στην Αθήνα το

μετάλλιο που του στέρησε πριν από τέσσερα χρόνια στην Ατλάντα και τώρα στο

Σίδνεϊ (τουλάχιστον όσον αφορά τη διεκδίκησή του).

«Πέρασε και μένα από το μυαλό μου αυτή η σκέψη, ίσως να είναι και έτσι. Μακάρι

μπροστά στους συμπατριώτες μου να κάνω το όνειρο πραγματικότητα. Θα περιμένω

ώς τότε και θα κυνηγήσω εκεί τη μεγάλη διάκριση. Δεν κρύβω πάντως ότι πριν από

δύο μέρες, από το μυαλό μου πέρασε έντονα η σκέψη να σταματήσω. Ήμουν έτοιμος

να αποχωρήσω από τους αγωνιστικούς στίβους. Ειλικρινά είχα 2-3 δύσκολες μέρες

στις οποίες πέρασαν πολλά από το μυαλό μου», λέει και αμέσως χαμογελάει, όταν

του έρχονται στο μυαλό τα τηλεφωνήματα που δέχθηκε.

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Η αγάπη των φίλων μου είναι αυτή που με κράτησε ζωντανό και μου δίνει

κουράγιο για να συνεχίσω και στο μέλλον. Συγκινήθηκα ειλικρινά από τη

συμπαράσταση δικών μου ανθρώπων οι οποίοι με πήραν αμέσως τηλέφωνο. Ήταν κάτι

το συγκλονιστικό».

Από κοντά φυσικά και οι συναθλητές του.

«Ο Ιακώβου κοντεύει να τρελαθεί, αλλά προσπαθεί να μην το δείξει για να μην

επηρεαστούν και τα άλλα παιδιά. Κάποιος μας έχει ματιάσει. Όταν κάποιος

τραυματίζεται τότε πονάμε όλοι. Θυμάμαι εγώ μία εβδομάδα ήμουν πληγωμένος με

την υπόθεση του Λεωνίδα Κόκκα, έτσι συνέβη τώρα και με τα άλλα παιδιά όταν

έμαθαν την περίπτωσή μου. Δεν είναι εύκολο να το δεχθούν. Είμαστε μια

οικογένεια αφού μαζί περνάμε τον περισσότερο καιρό. Βλεπόμαστε πιο συχνά απ’

ό,τι με τις δικές μας οικογένειες και είναι λογικό να είμαστε πολύ δεμένοι».

Η ΜΙΡΕΛΑ

Ο Γιώργος δεν θα γυρίσει στην Αθήνα, αν και το Σίδνεϊ αποτελεί γι’ αυτόν πλέον

τόπο μαρτυρίου. Θα μείνει για να δει την προσπάθεια της συζύγου του της

Μιρέλας στον ακοντισμό, αν και μας προλαβαίνει ως προς την επόμενη ερώτηση.

«Αν πάρει το χρυσό η Μιρέλα, δεν θα σβήσει το δικό μου πόνο, απλώς θα τον

απαλύνει κατά το ήμισυ. Θα είναι ό,τι καλύτερο γι’ αυτήν και για μένα, αλλά

προσωπικά το γεγονός πως δεν θα αγωνιστώ δεν μπορώ να το ξεπεράσω με τίποτα.

Δεν θέλω πάντως να της λέω οτιδήποτε και κυρίως δεν θέλω να την αγχώνω.

Βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, καλύτερη από πέρυσι (παγκόσμια πρωταθλήτρια

στη Σεβίλλη) και πιστεύω σε αυτήν πως θα φέρει τη διάκριση. Θα είμαι όπως

πάντα κοντά της στο στάδιο για να την ενθαρρύνω, κάτι που θα έκανε και αυτή.

Δεν θέλω να της λέω για μένα γιατί την πιάνει το παράπονο και κλαίει. Είναι

κορίτσι και σαφώς πιο ευαίσθητη».

Όσο για τη δική του συνέχεια;

«Προέχει τώρα η προσεκτική αποθεραπεία για να μη ζοριστεί το πόδι και μετά θα

δούμε. Ειλικρινά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τι θέλω. Πάντως για ένα πράγμα να

είσαι σίγουρος, πως ήθελα όσο τίποτε άλλο να αγωνιστώ. Όμως αν το έκανα, θα

κινδύνευα σοβαρά να χάσω το πόδι μου», καταλήγει ο μεγάλος αυτός αθλητής.