Πολλές πληγές της ελληνικής κοινωνίας φαίνεται να έξυσε αυτό το ακατανόητο
ναυάγιο στην Πάρο. Και αν η απώλεια τόσων ανθρώπων αποτελεί, ασφαλώς, την
τραγικότερη συνέπειά του, τα όσα έγινε αφορμή να βγουν στη φόρα, προφανώς και
δεν περιποιούν τιμή ούτε για την Πολιτεία ούτε για τους κατοίκους αυτής της
χώρας.
Για την επιβεβαίωση, από τον τρόπο που έγινε το ναυάγιο, ότι πολλοί
επαγγελματίες κάθε άλλο παρά επαγγελματικά συμπεριφέρονται, εγράφησαν πολλά
και ειδικά στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου ο συνάδελφος Παύλος Τσίμας
ανέδειξε αρκετά αυτό το μείζον θέμα.
Προσωπικά όμως τρόμαξα και από κάτι άλλο: εκείνη η διήγηση ενός από τους
φαντάρους που έτυχε να βρίσκονται στο πλοίο και κινδύνευσαν για να σώσουν
ζωές, με γέμισε θλίψη. Είπε ο φαντάρος ότι μόλις ανέβηκε στη βάρκα που τον
περισυνέλεξε, άκουσε έκπληκτος τους άλλους που είχαν προηγουμένως περισυλλεγεί
να φωνάζουν στον βαρκάρη να φύγει αμέσως και να σταματήσει να ερευνά για
άλλους ναυαγούς! Προφανώς αφού οι ίδιοι είχαν σωθεί, δεν χρειαζόταν να σωθούν
και άλλοι…
Εντάξει, οι άνθρωποι είχαν δει τον Χάρο με τα μάτια τους, είχαν κουραστεί,
παγώσει και εξαντληθεί, αλλά τόση κυνικότητα, τόση έλλειψη ανθρώπινης
αλληλεγγύης, τόση αδιαφορία για συνανθρώπους για τους οποίους ήξεραν τι
περνούσαν και σε ποιον κίνδυνο βρίσκονταν; Ούτε αυτό που λέμε “η κοινή μοίρα”
δεν κατάφερε να ενώσει αυτούς τους ανθρώπους και να τους κάνει να ξεχάσουν
έστω για λίγο τον “ωχαδερφισμό” τους; Μετατρέπει ο κίνδυνος τον άνθρωπο σε
άγριο θηρίο ή μήπως είναι θηρίο και το δείχνει μόνο σε τέτοιες στιγμές;
Και αναρωτιέται κανείς: αν δεν μπορεί ούτε ένα τόσο ισχυρό σοκ να
εξωτερικεύσει κάποια αισθήματα ανθρωπιάς, κάποια ίχνη κοινωνικότητας, τότε τι
είναι αυτό που θα μας κατατάξει στους πολιτισμένους λαούς; Δεν ξέρω αν αυτοί
που φώναζαν στον βαρκάρη να φύγει, είναι μερικοί από εκείνους που κατηγόρησαν
τα μέλη του πληρώματος ότι δεν θυσιάστηκαν για να τους σώσουν. Δεν θα εκπλαγώ
αν έτσι είναι τα πράγματα. Μόνον που στις υπόλοιπες ντροπές που ένιωσα, με
αφορμή αυτό το ναυάγιο, προστίθεται άλλη μία…
