ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στη Μυτιλήνη.

ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ: Τη ζωή.

ΘΥΜΑΤΑΙ: Τα πάντα.

ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ: Ένα σπίτι.

ΘΥΜΩΝΕΙ: Με τη θρασυδειλία των πολιτικών.

ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ: Ένα σπίτι.

ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Αρχαία κείμενα και ποίηση.

ΑΚΟΥΕΙ: Ό,τι του λέει η ψυχή του.

Ακούει ό,τι του λέει η ψυχή του, κατοικεί και κατοικείται από το σώμα,

απολαμβάνει τη ζωή. Ο φωτογράφος Στέλιος Σκοπελίτης προσεγγίζει πάντα με

αισθησιακό τρόπο τα θέματά του. «Δεν κάνω τίποτα δίχως ερωτική διάθεση και

δίχως λόγο», λέει ο ίδιος ενώ δεν κρύβει πως ηρεμεί όταν διαβάζει πως «πέθανε

ένας από αυτούς που με τις πράξεις του μόλυνε τους συνανθρώπους του».

ΕΡ.: Πού παραπέμπει ο τίτλος της νέας σας έκθεσης, «οι κρυψώνες του

φωτογράφου»;

ΑΠ.: Στο ότι ένας τόπος δηλώνει κάτι βαθύτερο από την απλή ευχαρίστηση.

ΕΡ.: Ένας φωτογράφος μπορεί να «κρυφτεί» πίσω από τις φωτογραφίες του;

ΑΠ.: Αν δεν φανερώνει την ψυχή του, ναι. Οι φωτογραφίες γίνονται προσωπεία.

ΕΡ.: Από τις φωτογραφίες-σοκ, όπως έχουν χαρακτηριστεί οι προηγούμενες

δουλειές σας, στα τοπία της Ελλάδας. Άλλαξε κάτι;

ΑΠ.: Οι προηγούμενες εκθέσεις μου δεν ήταν «σοκ», ήταν τραγικές. Απλώς οι

Νεοέλληνες είναι υποκριτές και ψευδοχριστιανοί.

ΕΡ.: Υπάρχουν κοινά σε αυτά τα δύο διαφορετικά θέματα; Και ποια είναι;

ΑΠ.: Η πάντα αισθησιακή προσέγγιση. Δεν κάνω τίποτα δίχως ερωτική διάθεση και

δίχως λόγο.

ΕΡ.: Τι σημαίνει για σας το να φωτογραφίζετε (όπως έχει ειπωθεί, με ωμό τρόπο)

το ανθρώπινο σώμα;

ΑΠ.: Το σώμα το λατρεύω, άλλωστε το κατοικώ και με κατοικεί. Όσο για τον ωμό

τρόπο μου, θα έλεγα πως ωμή ήταν η πρόσληψη των εικόνων μου από το λιγόψυχο

κοινό.

ΕΡ.: Και τι είναι αυτό που θέλετε να εισπράξει το κοινό;

ΑΠ.: Το κοινό πάντα κάτι χρωστά, έτσι κλέβει ό,τι εκείνο θέλει, σύμφωνα πάντα

με το συμφέρον του, από τα φανερώματα της ψυχής του άλλου.

ΕΡ.: Ποια είναι τα αγαπημένα σας τοπία στην Ελλάδα;

ΑΠ.: Όλη η Ελλάδα είναι ένας τόπος/τοπίο.

ΕΡ.: Ποιο είναι το αγαπημένο σας φωτογραφικό θέμα;

ΑΠ.: Τρία είναι τα θέματά μου: η φύση, το σώμα, η πόλη.

ΕΡ.: Εικαστικές τέχνες και παγκοσμιοποίηση. Σχέση…

ΑΠ.: Παγκοσμιοποίηση σημαίνει ομογενοποίηση, άρα είναι στη δύναμη του κάθε

αληθινού δημιουργού να αντιστέκεται στη σκληρότερη αυτή μορφή του καπιταλισμού

και φασισμού στη «μεταμοντέρνα» εποχή.

ΕΡ.: Τι δεν έχει σήμερα η ζωγραφική και γενικά τα εικαστικά;

ΑΠ.: Απουσιάζει η τραγικότητα του όντος. Απουσιάζει η αγωνία για το πού οδεύει

ο άνθρωπος, χειραγωγημένος από συμβατικές έννοιες.

ΕΡ.: Τι είναι αυτό που θα θέλατε εσείς να είναι η ζωγραφική;

ΑΠ.: Η διήγηση της περιπέτειας μιας ψυχής με λιτά μέσα και λιτούς τρόπους.

Ελάχιστοι γνωρίζουν το αχειροποίητο. Απεχθάνομαι την τεχνολογία όταν τη

συναντώ να προηγείται και να καπελώνει τον λόγο και το συναίσθημα.

ΕΡ.: Με ποια αφορμή δημιουργήθηκαν τα «Νεοκλασικά της Αθήνας»;

ΑΠ.: Για την ιστορική μνήμη, για τη διαφύλαξη της μορφής τους.

ΕΡ.: Νομίζετε ότι τα κτίρια αυτά αποτελούν «περιουσία» για μια πόλη;

ΑΠ.: Φυσικά, αφού με αυτά τα κτίσματα δόθηκε μορφή στην πόλη μας μετά την

επανάσταση του 1821.

ΕΡ.: Ποια είναι η αντιμετώπισή τους από την πλευρά των «αρμοδίων»;

ΑΠ.: Δεν έφταιξαν μονάχα οι αρμόδιοι αλλά και οι ιδιοκτήτες. Και οι δύο δεν

γνώριζαν τι σημαίνει Ελλάδα.

ΕΡ.: Τι είναι η Αθήνα σήμερα;

ΑΠ.: Θα τη δούμε στη συμπεριφορά των κατοίκων της ­ βάρβαρη, άμορφη και

αφιλόξενη.

ΕΡ.: Ποια ευχή θα κάνατε γι’ αυτήν την πόλη;

ΑΠ.: Όποια ευχή θα ήταν ουτοπική.

ΕΡ.: Τι σας «λείπει» περισσότερο όταν περπατάτε στους δρόμους της Αθήνας;

ΑΠ.: Η υπόσταση του πολίτη. Ο πολίτης με την αρχαιοελληνική σημασία.

ΕΡ.: Υπάρχουν στιγμές που θα θέλατε να ζείτε σε άλλη πόλη ή ακόμα και σε άλλη

χώρα;

ΑΠ.: Ναι, γιατί με έχει κουράσει η οργή.

ΕΡ.: Και γιατί;

ΑΠ.: Γιατί η οργή εξευτελίζει τον άνθρωπο.

ΕΡ.: Πώς βλέπετε την κατάσταση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού;

ΑΠ.: Λίγο-πολύ μπερδεμένη. Δεν ξέρει από πού να κρατηθεί ­ άλλωστε το

«σύγχρονο» είναι ετικέτα κάθε φορά που χρησιμοποιείται. Και ρωτώ: Ο Κάλβος δεν

είναι σύγχρονος;

ΕΡ.: Τι είναι, κατά τη γνώμη σας, αυτό που δεν έχει γίνει για τον πολιτισμό,

που θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού;

ΑΠ.: Δεν έχει γίνει συνείδηση πως ο πολιτισμός αποτελείται από χειρονομίες και

πράξεις ευτυχισμένων και σοφών ανθρώπων ­ πολιτικοί, στρατιωτικοί, παπάδες,

δικαστές, οικονομολόγοι δεν το γνωρίζουν αυτό ­ πλην ελαχίστων.

Τελευταία Νέα