|
|
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στην Αθήνα το 1951, σπούδασε Γαλλική Φιλολογία, εργάστηκε
στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά,
πάντρεψε κόρη και δημοσίευσε πέντε βιβλία.
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ: «Στου Χατζηφράγκου» (Κοσμά Πολίτη), «Άνθρωποι και
σπίτια» (Αντρέα Φραγκιά), τα διηγήματα του Βιζυηνού, «Homo Faber» (Μαξ Φρις).
ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΙ: Η τζαζ και η κλασική.
Η ΠΟΛΗ ΟΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΖΕΙ: Η Αθήνα, κι ας έγινε μια νεόπλουτη.
Η ιστορία μιας ελληνικής οικογένειας που ξεκινά στη Βιθυνία λίγο πριν από
τη Μικρασιατική Καταστροφή κι ολοκληρώνεται στην Αθήνα του 2000. Πέμπτο βιβλίο
για την Κατερίνα Ζαρόκωστα το «Ένα κομματάκι ουρανό» που κυκλοφόρησε πριν από
λίγον καιρό από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Συνεργάτρια του Τρίτου Προγράμματος
επί Χατζιδάκι, είναι αυτή την εποχή σύμβουλος στην εκπομπή της ΕΤ1 «Υμείς και
ημείς».
ΕΡ.: Τι συμβολίζει για σας «ένα κομματάκι ουρανός»;
ΑΠ.: Αυτό που πασχίζουμε να κρατήσουμε ανάμεσα στα δάχτυλά μας.
ΕΡ.: Το θέμα του καινούργιου σας βιβλίου;
ΑΠ.: Η ιστορία μιας ελληνικής οικογένειας της Μικράς Ασίας από τις
αρχές του αιώνα μέχρι σήμερα.
ΕΡ.: Είστε Μικρασιάτισσα;
ΑΠ.: Από μάνα και πατέρα. Ανήκω στην τρίτη γενιά.
ΕΡ.: Το μυθιστόρημά σας είναι ιστορικό;
ΑΠ.: Όχι ακριβώς, γιατί οι ήρωες είναι φανταστικοί.
ΕΡ.: Το θέμα της προσφυγιάς διατρέχει το βιβλίο σας.
ΑΠ.: Οι Έλληνες υπήρξαμε κάποτε πρόσφυγες και μετανάστες. Σήμερα
βιώνουμε το ίδιο πρόβλημα από άλλη σκοπιά. Στο βιβλίο μιλάω και για τότε και
για τώρα. Οι ήρωές μου είναι πιασμένοι στη δίνη της ιστορίας και του έρωτα.
ΕΡ.: Ποια εποχή;
ΑΠ.: Το μυθιστόρημα ξεκινάει στη Μικρά Ασία του 1908, έρχεται στην
Αθήνα του 1927, ταξιδεύει στην Κύθνο του 1950 και καταλήγει στην Αθήνα του
2000.
ΕΡ.: Οι ήρωες;
ΑΠ.: Άνθρωποι σαν κι εμάς, με τα όνειρα και τις διαψεύσεις τους.
ΕΡ.: Η σχέση λογοτεχνίας και έρωτα;
ΑΠ.: Και τα δύο μας ταξιδεύουν πέρα από τα όριά μας.
ΕΡ.: Η σχέση λογοτεχνίας και ιστορίας;
ΑΠ.: Η ιστορία γράφεται μέσα μας ακόμα και χωρίς να το ξέρουμε. Με τη
λογοτεχνία, η μνήμη γίνεται συνειδητή.
ΕΡ.: Πιστεύεται πως είναι καλή εποχή για ένα μυθιστόρημα-ποταμό;
ΑΠ.: Στην εποχή μας παρατηρείται μια επιστροφή στα μυθιστορήματα με
ιστορικό πλαίσιο.
ΕΡ.: Επειδή ζούμε το τέλος ενός αιώνα;
ΑΠ.: Ίσως. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ρίξουν μια νοσταλγική, αλλά
και κριτική ματιά στα χρόνια των άμεσων προγόνων τους.
ΕΡ.: Μιλάτε για την Ελλάδα;
ΑΠ.: Και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
ΕΡ.: Το βιβλίο σας πήγε στο διεθνές φεστιβάλ της Φρανκφούρτης;
ΑΠ.: Ναι, και κίνησε το ενδιαφέρον κάποιων ξένων εκδοτών.
ΕΡ.: Οι Τούρκοι εκδότες ενδιαφέρθηκαν επειδή υπάρχει στο βιβλίο σας ο
έρωτας μιας Ελληνίδας μ’ έναν Τούρκο;
ΑΠ.: Ίσως, αλλά και διότι ελληνικά μυθιστορήματα που έχουν μεταφραστεί
στα τουρκικά έχουν πάει πολύ καλά.
ΕΡ.: Πώς το εξηγείται αυτό;
ΑΠ.: Οι καλλιτέχνες είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας τους.
ΕΡ.: Δεν φοβάστε πως αυτές οι μνήμες μπορεί να ανακινήσουν πάθη;
ΑΠ.: Άλλο είναι να θυμάσαι, κι άλλο να νοσταλγείς. Η μνήμη σε βοηθάει
να ξεκαθαρίζεις και να προχωράς, η νοσταλγία σε τραβάει προς τα πίσω.
ΕΡ.: Εκτός από το γράψιμο, τι σας αρέσει;
ΑΠ.: Το διάβασμα.
ΕΡ.: Η τέχνη στον καιρό μας;
ΑΠ.: Σε κάνει να ανοίγεις διάλογο με τη συνείδησή σου. Σήμερα και
πάντα.
ΕΡ.: Δεν ακούγεται ρομαντικό αυτό;
ΑΠ.: Ο πολιτισμός μας στηρίχτηκε σε μερικές αρχές, μία εκ των οποίων
είναι «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».
ΕΡ.: Τι γνώμη έχετε για το θέμα των ταυτοτήτων;
ΑΠ.: Ο Αρχιεπίσκοπος έπεσε στην παγίδα της εποχής: τη δημοσιοποίηση του
ιδιωτικού.
ΕΡ.: Τι εκτιμάτε σ’ έναν άνθρωπο;
ΑΠ.: Την καλοσύνη και την ευγένεια.
ΕΡ.: Τι αντιπαθείτε;
ΑΠ.: Εκείνους που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα.
ΕΡ.: Τι είναι γοητευτικό;
ΑΠ.: Αυτό που είναι απλό χωρίς να είναι εύκολο.
ΕΡ.: Η πολιτική;
ΑΠ.: Όπως ασκείται σήμερα με οδήγησε στο σημείο να μη με ενδιαφέρει.
ΕΡ.: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής;
ΑΠ.: Η βιασύνη.
ΕΡ.: Τι έχει χάσει ο κόσμος σήμερα;
ΑΠ.: Την πνευματικότητά του.
ΕΡ.: Φιλοδοξία;
ΑΠ.: Να γράψω ένα βιβλίο που να μείνει. Ο συγγραφέας δεν αναμετριέται
με τις πωλήσεις, αναμετριέται με τον χρόνο.
ΕΡ.: Βαθύτερη επιθυμία;
ΑΠ.: Να είμαι καλά με τον εαυτό μου και μ’ αυτούς που αγαπώ.
ΕΡ.: Ουτοπία;
ΑΠ.: Να δουλεύω μόνο για το κέφι μου.
ΕΡ.: Μια ευχή;
ΑΠ.: Να βρει ο αναγνώστης μέσα στο βιβλίο μου ένα κομματάκι από τον
εαυτό του.
