Για θυμήσου…

Μετά το 1960 οι ποδοσφαιρικές ομάδες, εκτός από τους παίκτες που αποκτούσαν

στην κανονική περίοδο των μεταγραφών κάθε καλοκαίρι (1-31 Ιουλίου), είχαν το

δικαίωμα να παίρνουν δύο – τρεις ποδοσφαιριστές και κάθε Δεκέμβριο μεταξύ

Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Οι ομάδες του ΠΟΚ κυρίως, που διέθεταν τα

οικονομικά μέσα, είχαν τη δυνατότητα να ενισχύονται από παίκτες πρώτης κλάσεως

από άλλους συλλόγους. Ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές την

περίοδο του 1960-61 ήταν ο Παύλος Γρηγοριάδης της θρυλικής Δόξας Δράμας. Τον

διεκδίκησαν με πείσμα ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ, με διαφορετικούς στόχους η κάθε

ομάδα. Η ενδεκάδα του «Δικεφάλου» για να ενισχυθεί εκείνο τον καιρό στον

δύσκολο φιλικό αγώνα της με την πρωταθλήτρια Ισπανίας Μπαρτσελόνα, την οποία

είχε καλέσει στην Αθήνα στα εγκαίνια του ανακαινισμένου σταδίου της Νέας

Φιλαδέλφειας (από την οποία έχασε 0-6). Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του

επεδίωκε να ενισχύσει την ομάδα του με έναν παίκτη-συντονιστή, γιατί του

έλειπε.

Ο Γρηγοριάδης εκείνη την εποχή ήταν αυτό που ζητούσαν οι «ερυθρόλευκοι». Κύρια

προσόντα του: άριστο κοντρόλ, εξαίρετη ντρίμπλα, μεγάλη ακρίβεια στη

μεταβίβαση, σούταρε και με τα δύο πόδια και είχε ειδικότητα στα ξαφνικά σουτ.

Και, το σπουδαιότερο, ήταν 23 ετών. Τελικά, στις 28 Δεκεμβρίου 1961, ο

Γρηγοριάδης υπέγραψε στον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» πλήρωσαν 400.000 δρχ.

στη Δόξα Δράμας και ο παίκτης πήρε 150.000 δρχ. Ενώ όμως η μεταγραφή του έγινε

δεκτή με τυμπανοκρουσίες στον Ολυμπιακό, τα γεγονότα που ακολούθησαν τα

επόμενα χρόνια μάλλον πίκρα γέμισαν τον Παύλο Γρηγοριάδη. Έπαιξε στην

«ερυθρόλευκη» ομάδα αλλά κάποια στιγμή αναγκάστηκε να ξενιτευτεί και στο τέλος

της καριέρας του να καταλήξει στον Πανελευσινιακό.