Η Μεικτή Χαλκίδας πριν από έναν αγώνα με τη Μεικτή Φθιώτιδας που δόθηκε για

φιλανθρωπικό σκοπό. Όρθιοι από αριστερά: Νίκος Παπίλας (Προποντίδα), Στέλιος

Καραγιάννης (Ολυμπιακός), Ανδρέας Φράγκος (Ένωση), Ανδρέας Τοκπασίδης, Νίκος

Εμμανουηλίδης, Αριστείδης Ρίζος, Πέτρος Τοπουζίδης, Ανέστης Μπελιάς

(Προποντίδα), Νίκος Βασιλείου (Ένωση), Αντώνης Πατρίκας (Ολυμπιακός), Κίμων

Δημητρίου (Προποντίδα). Καθιστοί: Νίκος Κούκουρας (Ολυμπιακός), Γιώργος

Δαμασκηνός, Αντώνης Κουλούριας (Προποντίδα), Αλέκος Ταμβάκης, Δημήτρης Ζαχίνης

(Ολυμπιακός), Μπάμπης Κωτσακόπουλος (ΑΕΚ), Γιάννης Αδαμάκης (Προποντίδα),

Στέφανος Χατζητσοπάνης (Ολυμπιακός). Απουσιάζουν γνωστοί μεγάλοι παίκτες της

πόλης όπως: Τσάκαλος, Βλάχος, Αγγελόπουλος, Χαραλάμπους (Ολυμπιακός),

Σορόπουλος, Ματζαριώτης, Κουμπιάς (Ένωση), Παληός, Νασουφίδης (ΑΕΚ)

Η άνοδος του ποδοσφαίρου στη Χαλκίδα κατά τη μεταπολεμική περίοδο ήταν μεγάλη

και στη δεκαετία 1955-1965 οι ομάδες της πόλης διακρίθηκαν ιδιαίτερα και

ανέδειξαν σπουδαίας αξίας ποδοσφαιριστές ενώ κορυφαία στιγμή θεωρείται η

άνοδος στην Α’ Εθνική Κατηγορία του τοπικού Ολυμπιακού, το 1963-64. Όμως σ’

αυτή τη δεκαετία σημειώθηκαν ραγδαίες εξελίξεις, που όχι μόνο έβλαψαν αλλά

βούλιαξαν το ποδόσφαιρο της Χαλκίδας. Οι τέσσερις τοπικές ομάδες που έπαιζαν

στο τοπικό πρωτάθλημα ήταν η μια καλύτερη από την άλλη και υπήρχε ένας πολύ

σωστός ανταγωνισμός.

Τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ταλέντα της Χαλκίδας αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο

τρόπο από τους προπονητές των ομάδων, που στην πλειονότητά τους ήταν παλιοί

διεθνείς από αθηναϊκούς συλλόγους. Μεταξύ 1956-1960 προπονητής στην Αθλητική

Ένωση Χαλκίδας ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας όλων των εποχών, ο

Νίκος Πεντζαρόπουλος (διεθνής άσος του Πανιωνίου). Στον Ολυμπιακό Χαλκίδος, ο

Γιώργος Μάγειρας (διεθνής της ΑΕΚ). Στην ΑΕΚ Χαλκίδας, ο μεγάλος άσος της ΑΕΚ

Ξενοφών Ξένος. Ενώ στην ίδια τριετία την Προποντίδα (που ήταν η πιο

φορμαρισμένη ομάδα) προπονούσε ένας νεαρός γυμναστής από τη Χαλκίδα, ο Γιάννης

Καρβελάς. Οι τέσσερις αυτές ομάδες έδιναν πολλούς φιλικούς αγώνες με τους

συλλόγους του ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ) και με άλλες ομάδες, όπως

Εθνικό, Απόλλωνα, Πανιώνιο, Αστέρα, Προοδευτική. Επίσης εκεί όπου φαινόταν

περισσότερο η αξία του ποδοσφαίρου της Χαλκίδας εκείνη την εποχή ήταν οι

αγώνες στο πανελλήνιο τουρνουά των μεικτών ομάδων πόλεων. Με στόχο να γίνει

μια μεγάλη ομάδα στην πόλη, το 1962 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συγχώνευση. Η

Ένωση (ΑΕΧ) η Προποντίδα και η ΑΕΚ συγκρότησαν τον Εύριπο. Βάση ήταν η Ένωση

ενώ οι άλλες δύο ομάδες είχαν υποχρέωση να δίνουν τους παίκτες τους στον

Εύριπο αλλά μπορούσαν να διατηρούν την αυτοτέλειά τους. Την επόμενη χρονιά

(1963), ο Ολυμπιακός Χαλκίδας ανέβηκε στην Α’ Εθνική… Στον α’ γύρο τερμάτισε

5ος! Στους τρεις τελευταίους αγώνες όμως η ομάδα του Γιούρκα (Σεϊταρίδη)

«έπεσε» στη Β’ Εθνική. Και τότε άρχισε ο ποδοσφαιρικός εμφύλιος πόλεμος στη

Χαλκίδα μεταξύ Ευρίπου – Ολυμπιακού, που κράτησε ως το 1967, όταν οι δύο

ομάδες συγχωνεύτηκαν κι έγινε ο Α.Ο. Χαλκίς. Μια ομάδα που με τη βοήθεια του

αθλητικού δικτάτορα Ασλανίδη και άλλων παραγόντων της χούντας ανέβηκε στην Α’

Εθνική όπου παρέμεινε μία σεζόν. Από τότε (1969) το ποδόσφαιρο στη Χαλκίδα δεν

είδε ποτέ άσπρη μέρα.