«Είμαστε όλοι Αμερικανοί». Το ‘χουν πει πολλοί, εδώ, στην Ελλάδα. Κι ένας από
τους πρώτους, ο Κ. Μητσοτάκης. Και εννοούν, βέβαια, πως όλοι θεωρούμε φρικτό
έγκλημα εναντίον αθώων το τρομοκρατικό κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, ενώ,
ταυτόχρονα, στεκόμαστε δίπλα στα θύματα, αλλά και σε ολόκληρο τον αμερικανικό
λαό, που υπέστη αυτή τη φοβερή δοκιμασία.
Από ‘κεί και πέρα, όμως, «όλοι εμείς οι Αμερικανοί», δεν μπορεί, παρά να
είμαστε αντιαμερικανοί. Κι έχουμε χιλιάδες λόγους. Ας αρχίσουμε από τον πιο
κοντινό μας: ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τόμας Μίλερ, ακόμη δεν πάτησε το
πόδι του στην Ελλάδα κι έπιασε να μιλάει για τρομοκράτες και 17 Νοέμβρη!
Ποιος; Ένας διπλωμάτης, που η χώρα του είναι Πανεπιστήμιο τρομοκρατών,
Πανεπιστήμιο δολοπλοκιών, Πανεπιστήμιο συνωμοσιών και φωλιά ειδεχθών
δολοφόνων!
Πάμε, όμως, και παρακάτω: τελειώνει ή τελείωσε στο Μαρακές η Σύνοδος των
Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα. Πήραν μέρος 180 χώρες. Όχι, όμως, και οι Ηνωμένες
Πολιτείες, που, ως γνωστόν, αρνήθηκαν να υπογράψουν τη σημαντική για το
περιβάλλον Συμφωνία του Κιότο! Οι 180 χώρες, πλην Λακεδαιμονίων, θέλουν να
μετατρέψουν σε νομικό κείμενο τη Συμφωνία της Βόννης (Ιούλιος 2001), όπου μια
τεράστια πλειοψηφία κρατών ψήφισε υπέρ του δραστικού περιορισμού των εκπομπών
αερίων (πρωταθλήτρια και σ’ αυτό τον τομέα η Αμερική…).
Ένας δημοσιογράφος που δεν μασάει τα λόγια του και προσέχει πολύ και τα
ελληνικά του, ο Γιάννης Τριάντης, της «Ε», έγραψε στη σελίδα του τα εξής: «…
Καθώς ο θάνατος γαζώνει την παράγκα του Αφγανιστάν, ο μαύρος μαρκαδόρος πάει
πίσω, στις σελίδες της πρόσφατης ιστορίας και συντάσσει τον “κατάλογο
εγκλημάτων” της CIA. Των ΗΠΑ… Πάμε, λοιπόν: Στην Ελλάδα του Εμφυλίου. Στην
Ιταλία του αντικομμουνιστικού αγώνα (1948-1968). Στην αποσταθεροποίηση της
Κίνας (’49-’61). Στις ανατροπές κυβερνήσεων στο Ιράν, στις Φιλιππίνες και στην
Κόστα Ρίκα (1953). Στην εγκαθίδρυση «αρεστής κυβερνήσεως» στο Νότιο Βιετνάμ
(1954). Στις αμέτρητες παρεμβάσεις στη Δ. Γερμανία (!), στη Γουατεμάλα,
στην Κούβα, στον Λίβανο, στην Ινδονησία, στην Αγκόλα, στο Εκουαδόρ, στη
Βραζιλία, στο Ελ Σαλβαδόρ, στη Χιλή (1964), στο Βιετνάμ, στη Χιλή (’70-’73),
στην Αυστραλία, στην Τζαμάικα, στο Αφγανιστάν (’73-’78), στη Γρανάδα, στο
Αφγανιστάν και πάλι (’80-’84), στη Νικαράγουα, στη Λιβύη, στην Ιορδανία, στη
Βολιβία, στο Ελ Σαλβαδόρ και πάλι (’84). Τον κατάλογο συνέταξε ο Tom Gervasi,
του Κέντρου Στρατιωτικής Έρευνας και Ανάλυσης, το 1984, και αναδημοσίευσε ο
Νίκος Μπογιόπουλος, στον «Ριζοσπάστη». Ο κατάλογος αναφέρεται στην περίοδο
’47-’84. Ήγουν: αρκετά ανομήματα βρίσκονται εκτός καταλόγου…».
Τι άλλο να προσθέσω εγώ; Έχει δίκιο ο Μίκης: «Η Αμερική είναι ο σύγχρονος δαίμονας».
