«Ωραίος ο Χασάν», αλλά… άτυχος

«Άλλο η διαφήμιση και άλλο η πραγματικότητα. Απέχει το ένα από το άλλο όσο

η γη από τον ουρανό. Ας έρθει εδώ όποιος θέλει να μάθει πόσο ταλαιπωρούνται οι

μετανάστες για να πάρουν την άδεια παραμονής».

Με αυτά τα λόγια ο Νατζίμ Μαρούφ, ο μετανάστης από τη Συρία που υποδύεται τον

Χασάν στη διαφήμιση για τους μετανάστες, περιγράφει τον καθημερινό «γολγοθά»

των μεταναστών στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν άδεια παραμονής.

Η διαφήμιση μπορεί να διαλαλεί από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως «ωραίος ο Χασάν»

και «χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά για να είσαι νόμιμος», ωστόσο η

πραγματικότητα αποδεικνύεται διαφορετική. Άτυχος και ο Νατζίμ ο οποίος σε

λίγους μήνες μάλλον θα ταλαιπωρηθεί για να ανανεώσει την άδειά του και πολλοί

ακόμα μετανάστες.

Ο 31χρονος Σύρος πέρασε μαζί με «ΤΑ ΝΕΑ» από τα γραφεία της Νομαρχίας Αθηνών

και είδε δεκάδες… άτυχους μετανάστες να ταλαιπωρούνται. Γυναίκες με μωρά

στην αγκαλιά περίμεναν στην ουρά. Μετανάστες από το Πακιστάν, την Αλβανία, το

Μπανγκλαντές, τη Νιγηρία έχασαν το μεροκάματό τους και τελικά έφυγαν με…

άδεια χέρια για να ξανάρθουν την επομένη. Δικηγόροι «ψάρευαν» μετανάστες για

να τους εξυπηρετήσουν με αντίτιμο 90 και 110 ευρώ, δηλαδή το μεροκάματο μιας

ολόκληρης εβδομάδας, όπως λέει ο Νατζίμ.

Έξω από τα γραφεία της Διεύθυνσης Εργασίας της Νομαρχίας Αθηνών, στην οδό

Χαριλάου Τρικούπη, δεκάδες μετανάστες στριμώχνονται για να πάρουν το…«μαγικό

χαρτάκι». Άλλοι για τη βεβαίωση ώσπου να βγει η κανονική άδεια εργασίας, άλλοι

για να ανανεώσουν την άδεια. Όσοι χωράνε στο πεζοδρόμιο περιμένουν στην ουρά,

πίσω από τα σχοινιά. Οι υπόλοιποι, στην άκρη του δρόμου. Μετρούν τα χαρτιά

τους. Ψάχνουν δικηγόρο να τους βοηθήσει ή κάποιον που να μιλάει τη γλώσσα

τους. Κάποιοι άλλοι κοιτούν στην τζαμαρία αν υπάρχει ανηρτημένος αριθμός της

κάρτας τους.

Ο 31χρονος Νατζίμ παρακολουθεί, αλλά δεν εκπλήσσεται. «Αν υπήρχε σειρά

προτεραιότητας δεν θα υπήρχε αυτή η ταλαιπωρία. Όλα θα ήταν πιο εύκολα. Θα

μπορούσαν να είχαν ένα αυτόματο μηχάνημα, όπως στις τράπεζες που βγάζει

χαρτάκι προτεραιότητας. Εδώ όμως… Κανείς δεν ξέρει πότε θα μπει μέσα».

Με το μωρό…

Δίπλα του, μία κοπέλα παρακαλάει τον φρουρό να περάσει. «Έχω μωρό, δεν

βλέπετε;». Είναι συμπατριώτισσα του Νατζίμ. «Έχω έρθει για την κάρτα του

συζύγου μου, του Ιμπραήμ. Είναι η τρίτη φορά σήμερα που περιμένω στην ουρά.

Όλο μου λένε ότι θα περάσω, αλλά τίποτα. Μόνο λόγια είναι».

Οι περισσότεροι περιμένουν έξω από τα γραφεία από τα χαράματα. Άλλος ήρθε στις

4 το πρωί, άλλος στις 5. Έχασαν το σημερινό μεροκάματο, ενώ κάποιοι άλλοι που

ήρθαν αργότερα το άφησαν στη μέση. «Το ίδιο γινόταν όταν έβγαλα τη δική μου

κάρτα στον ΟΑΕΔ, πριν από τέσσερα χρόνια», θυμάται ο Νατζίμ. «Η ίδια

ταλαιπωρία, ίσως και περισσότερη. Ευτυχώς, ήμουν τυχερός και ξεμπέρδεψα

γρήγορα. Οι υπόλοιποι όμως; Ρώτα τους να δεις πόσα μεροκάματα έχουν χάσει. Αν

λείψεις μία εβδομάδα από τη δουλειά για να συμπληρώσεις τα χαρτιά, να τα

καταθέσεις, το αφεντικό θα σε διώξει από τη δουλειά. Ακόμα και για την

ανανέωση δεν έχεις άλλη επιλογή. Πρέπει να περιμένεις. Διαφορετικά, αν την

καθυστερήσεις, είσαι παράνομος».

Ο Νανούσι από την Αλβανία αναγνωρίζει τον Χασάν. «Χασάν, κι εσύ για την άδεια

παραμονής;». Ο νεαρός Αλβανός περιμένει από τις 6 το πρωί και ελπίζει πως από

στιγμή σε στιγμή θα έρθει η σειρά του και θα τελειώσει η ταλαιπωρία του. Ο

φίλος του ο Γιάννης δεν είναι τόσο αισιόδοξος. «Έχω έρθει καμιά δεκαριά φορές

για την άδεια της ξαδέρφης μου. Πέρασα τον Μάρτιο, αλλά μας διώξανε, ξανά και

ξανά. Δεν βλέπετε τι γίνεται; Οι δικηγόροι κάνουν ό,τι θέλουν», διαμαρτύρεται.

«Ο νόμος λέει να αναλαμβάνουν έως 6 υποθέσεις και αυτοί έχουν πάνω από 10». Ο

Νατζίμ ακούει προσεκτικά και δείχνει την είσοδο των γραφείων που επιβεβαιώνει

τα λεγόμενα του Γιάννη. «Μπαίνουν μόνο οι δικηγόροι».

Οι αστυνομικοί κάθε τόσο φωνάζουν «πίσω. Πίσω από τα σχοινιά», αλλά οι

δικηγόροι περνούν. Ο νεαρός από τη Νιγηρία, με δυσκολία συγκρατεί την οργή

του. «Είμαι αγανακτισμένος. Οι δικηγόροι είναι μέσα κι εμείς απ’ έξω. Γιατί;

Όλα τα χαρτιά μου είναι σωστά», λέει. «Αυτούς τους αφήνουν να περνάνε και εμάς

μας σπρώχνουν. Την προηγούμενη εβδομάδα χτύπησαν μία γυναίκα και την έριξαν

κάτω».

«Γιατί μας ζητάνε τα ίδια χαρτιά. Αυτά που είχαμε καταθέσει τα έχασαν;»

Οι τυχεροί, σαν τη Μαρίζα από τις Φιλιππίνες που βγαίνει με μία βεβαίωση στο

χέρι, είναι ελάχιστοι. Πολλοί φεύγουν. Είτε γιατί κουράστηκαν να περιμένουν

από το πρωί είτε γιατί ήρθαν λάθος ημέρα. Βέβαια, μη φανταστεί κανείς ότι τους

ενημερώνει κάποιος υπάλληλος γι’ αυτό. Οι ειδικοί φρουροί κοιτούν τις κάρτες

τους. «Εσύ πρέπει να περάσεις στις 29, εσύ μεθαύριο. Εσύ στις 5 Μαΐου» (το

Πάσχα δηλαδή;). «Δυστυχώς, οι περισσότεροι έχουν έρθει τζάμπα», θα πει ο

Νατζίμ. «Δεν υπάρχει κάποιο γραφείο, κανένας να τους πληροφορήσει τι πρέπει να

κάνουν, πότε πρέπει να περάσουν».

Λίγο πριν από το τέλος του χρόνου, ο Νατζίμ θα χρειαστεί να ανανεώσει την

κάρτα του. «Ξέρω ότι θα περάσω μάλλον την ίδια ταλαιπωρία. Δεν καταλαβαίνω

γιατί μας ζητάνε ξανά τα ίδια χαρτιά, από γιατρούς κτλ. Τα παλιά που είχαμε

καταθέσει, τα έχασαν;». Προς το παρόν, πάντως, κανονίζει τα ραντεβού με τους

πελάτες του για να τους περάσει τζάμια – είναι τζαμάς – και προσπαθεί να

βγάλει από το μυαλό του το ραντεβού με την ταλαιπωρία που τον περιμένει σε

λίγους μήνες.