Αυτά τα εξοντωτικά μετασχολικά διλήμματα δεν τα αντέχω. Πρωί πρωί να σε ρωτάνε
με ποιον είσαι μεταξύ Ιαπωνίας και Τουρκίας και το μεσημέρι με ποιον είσαι
μεταξύ Ιταλίας και Κορέας. Έχει βαρέσει καμπανάκι το μυαλό μου με τους
συνδυασμούς του Μουντιάλ. Και είμαι συνεχώς με αυτούς που χάνουν, από έμφυτη
κλίση, φαίνεται, προς τους λούζερ. Δεν τους αντέχω τους νικητές. Μέσα στη
ζέστη, με τους δημοσιογράφους να μισοαπεργούν στο ραδιόφωνο και να μας
βομβαρδίζουν ανυπεράσπιστους οι διαφημίσεις για κλιματιστικά. Ριγμένοι σαν
γατιά στους καναπέδες και η χαλάρωση να μην αναπληρώνει το βάσανο της ημέρας.
Δεν είμαι με τους Γιαπωνέζους, λοιπόν, μου φτάνει που αγόρασα κλιματιστικό.
Είμαι με την Τουρκία και την Ιταλία, είναι γείτονες. Αν μάθουμε να αγαπάμε
τους γείτονες, ίσως κερδίσουμε κάποτε στη Γιουροβίζιον. Μήπως οι αληθινοί μας
γείτονες είναι πια οι Γιαπωνέζοι, έτσι που περιφερόμαστε από κλιματιστικό σε
κλιματιστικό; Ε, όχι, ας το ανάβω το ρημάδι, δεν τους υποστηρίζω και στο
ποδόσφαιρο, θα αντισταθώ κι εγώ σε κάτι. Οι φίλοι μου είναι όλοι με
αφρικανικές και νοτιοαμερικανικές ομάδες όταν παίζουν εναντίον ευρωπαϊκών, για
να αντιστέκονται σ’ αυτό που είναι οι ίδιοι. Εγώ θα αντισταθώ στην
επικυριαρχία των γιαπωνέζικων κλιματιστικών και αυτοκινήτων και τουριστών. Θα
υποστηρίξω έως το τέλος τις ομάδες της πατρίδας Ευρώπης, να έχουν και τα
παιδιά έναν μπούσουλα να διαλέγουν. Ίσως κερδίσει η Αγγλία και σηκώσουμε
κεφάλι. Την Ιταλία την καρατομήσανε μ’ εκείνα τα τύμπανα γύρω γύρω οι
Κορεάτες. Αν πάλι καταφέρατε να είστε με την Κορέα, θαυμάζω την
αποστασιοποίησή σας. Η δε Τουρκία κέρδισε. Μήπως φταίει που την υποστηρίξαμε;
