Κογιανισκάτσι: μια άγνωστη λέξη

Κογιανισκάτσι: Ινδιάνικη λέξη με πολλαπλές σημασίες που έχει σχέση με τη ζωή,

και με την πλάση. Κογιανισκάτσι. Έργο μεικτό για ορχήστρα και προβολή.

Παίχτηκε επί δύο βραδιές στον Λυκαβηττό, από τον Φίλιπ Γκλας και την

ενδεκαμελή ορχήστρα του, ενώ στη μεγάλη οθόνη, τοποθετημένη πίσω στη σκηνή,

προβαλλόταν το ιδιαίτερο ντοκιμαντέρ του Γκόντφρι Ρέτζιο. Εικόνες και μουσική

συντονισμένες με τέτοιον τρόπο, που γεννούσαν έννοιες. Ένα εσωτερικό

«διάβασμα» για τον κάθε θεατή ξεχωριστά. Το έργο ξεκινάει προβάλλοντας πολύ

όμορφα τοπία. Βασικές αρχές: Ουρανός, γη, θάλασσα. Σύννεφα, αστέρια, βουνά,

έρημοι, λιβάδια, λουλούδια, λίμνες, καταρράκτες, ποτάμια. Οι μουσικοί πατάνε

πλήκτρα και ο ήχος πολλαπλασιάζεται. Εικόνες ποιητικές, ήχοι επαναλαμβανόμενοι

με αρμονία, και σε μια συνύπαρξη μεγαλειώδη. Μετά επεμβαίνει ο άνθρωπος.

Κλιμακωτά μας οδηγεί στις πόλεις. Κτίρια, κτίρια, κτίρια. Και αμάξια. Μικρά,

μεγάλα, σε αργή κίνηση, σπινταριστά. Οι εικόνες φτάνουν στο άπστρακ. Αφηρημένα

σχήματα, οριζόντια, στραβά, επάνω, κάτω. Και μετά, ζουμ σε πρόσωπα. Σκεφτικά,

γελαστά, συνοφρυωμένα, αφηρημένα, λυπημένα. Εικόνες που αποπνέουν «ανθρωπίλα».

Το ανθρώπινο στοιχείο μέσα σ’ όλον αυτό τον πανικό. Σλόου ντάουν τώρα. Ήχος

και εικόνα καθυστερούν μ’ ένα κλείσιμο εντυπωσιακό. Ένας πύραυλος απογειώνεται

και μένει στον ορίζοντα ένα χωνί, ένα απλό σκεύος Η μουσική, μινιμαλιστική,

παλινδρομική, επαναλαμβανόμενη «κολλάει σα φανελάκι καλοκαιρινό», όπως θα

τραγουδούσε και ο αγαπημένος Λοίζος. Μπρος πίσω συνέχεια, συνέχεια.

… και μια νυχτερινή συνεννόηση

Αλλά τα πιο ωραία σημεία ήταν βόκαλ κομμάτια, στην αρχή και στο τέλος, με αυτή

την παράξενη λέξη «Κογιανισκάτσι, Κογιανισκάτσι» και πάλι και πάλι και πάλι.

Μια αίσθηση λυτρωτική – παρά την απειλή. Γιατί η ταχύτητα των «Μοντέρνων

καιρών» πλέον δεν σταματάει ποτέ. Ίσως μόνο, όταν η πλάση γίνει ασπρόμαυρη…

Στα πρόθυρα του μεταμοντερνισμού, το «Κογιανισκάτσι». Στα πρόθυρα του

παράλογου η ζωή… Αλλά τι ωραία που είναι να βλέπεις και ν’ ακούς ωραίες

εικόνες και ήχους που σε αφορούν, και να στοχάζεσαι για τη ζωή. Να, αυτό

κατάφερε το «Κογιανισκάτσι». Και φαίνεται πως αυτή την ακαταλαβίστικη λέξη την

«ένιωσαν» οι νεαροί στην πλειοψηφία τους θεατές, που κατηφόριζαν τον λόφο

παρέες-παρέες και την μουρμούριζαν μονότονα, αλλά σαν συνεννοημένοι μεταξύ

τους.