Δεν έχει σημασία από ποιο κανάλι φτάνει η μουσική, ή πώς αρδεύεται η παραγωγή

της δισκογραφίας – κάπου σαν ένοχο φλασμπάκ και μεταξένιο κομμάτι από την

πρόσφατη συλλογή τής Κάιλι Μινόγκ στο Σέλφριτζες, τα δισκάκια πέφτουν ηδονικά

το ένα μετά το άλλο. Για λόγους που και ο Φρόυντ ίσως είχε εξήγηση – μέχρι που

και αυτός βρήκε τον Ντε Νίρο του – το τζουκμπόξ παραμένει ερωτικό αντικείμενο

του πόθου.

«Mambo Sinuendo» Ry Cooder/ Manuel Galban (Warner)

Με ειδική άδεια από τον πρόεδρο Κλίντον, ο Ράι Κούντερ κατάφερε όχι μόνο να

παρατείνει την παραμονή του στην Κούβα, αλλά και να «συνεργαστεί» με τον

«εχθρό» με βάση ένα πολιτιστικό προϊόν, που ήταν η μουσική του. Από τότε

σηκώθηκε το μεγαλύτερο (πρόσφατο) κύμα κουβανέζικης μουσικής, το οποίο έφτασε

στις ακτές όλου του κόσμου – η θρυλική Buena Vista -, παραγωγή που ξημέρωσε σε

80χρονους καριέρα παγκόσμιας λάμψης. Το ορυχείο ήταν πάντα εκεί, ο κιθαρίστας

όμως το είδε να αστράφτει μπροστά του. Αυτό, το πίσω μέρος μιας Κάντιλακ El

Dorado και το τζουκμπόξ που έμοιαζε με διαστημόπλοιο από τον πλανήτη

Satisfaction ή κάτι τέτοιο. Ο Κάστρο υποδέχεται τους τουρίστες, τώρα που η

μυρωδιά τής μουσικής τούς (ξανα)τραβάει από τη μύτη.


Έπειτα από αυτές τις κουβανέζικες κατακτήσεις και την έμπνευση που γεμίζει

δωρεάν το ντεπόζιτο, ο Ράι Κούντερ θα ήταν ανόητος (ο τελευταίος άνθρωπος που

μπορείς να πεις ανόητο) αν δεν έκανε επιτόπου στροφή και δεν ανέβαζε στην Ελ

Ντοράντο του τον Μανουέλ Γκαλμπάν – «μαθητή» του Ντουέιν Έντι (ελπίζω να

καταλαβαίνετε) στη σπινταριστή κιθάρα και τη μεταμόρφωση του τζουκμπόξ σε ένα

μίξερ για να ανακατεύει από 50s καθαρό αέρα και τέντι-μπόι επαναστατικότητα

και μάμπο σε αφθονία νερού, που γέμισε τα πηγάδια κατά τις βροχές που είχαμε

τελευταία. Η ηχογράφηση έγινε στην Αβάνα – όπου μέχρι τώρα ο Γκαλμπάν είχε

σχεδόν αποσυρθεί κουρδίζοντας πιάνα, όσο μια καρδιά ροκαμπίλι μπορεί να

ησυχάσει. Η συνέχεια; Το τζουκμπόξ ξεμπλοκάρει από την προσωρινή του απραξία

(Φρόυντ, ακούς;) και στέλνει τις μουσικές στο ωραιότερο νεο-ρετρό σκηνικό που

στήθηκε τελευταία. Μερικά από τα κλασικά κουβανέζικα – το «Patricia» του Περέζ

Πράδο, το «Monte Adentro» του Αρσένιο Ροντρίγκεζ, το «Echale Salsita» του

Ιγκνάθιο Πινέιρο – και αυτό το «φάτε τη σκόνη» μου «Drume Negrita» για αρχή,

μαζί με κομμάτια των δύο (όπως το ομώνυμό του άλμπουμ) – παιγμένα όλα από τις

δύο συγκλονιστικές κιθάρες και μουσικούς που είναι σαν να γεννήθηκαν πάνω στα

όργανα, όπως ο Ορλάντο «Κατσαΐτο» Λοπέζ, ο νεώτερος Χοακίμ Κούντερ στα ντραμς

ή ο Μιγκέλ Ντιάζ στα κόνγκας.

Σπάνια οι κιθάρες προκαλούν τέτοια αναταραχή στο υποσυνείδητο και τρελαίνουν

πραγματικά το τζουκμπόξ. Βέβαια, μπορείς να αγοράσεις το CD για το εξώφυλλό

του και μόνο.

«Visions» Jakatta (Planetworks)

Έλεγχο δεν θα κάνω στον Τζόι Νέγκρο, αν επιθυμεί να τον φωνάζουν Ντέιβ Λι ή

Τζακάτα (δικαίωμά του του ανθρώπου – ελεύθεροι είμαστε, νομίζω), γιατί αν

είναι μία φορά καλός στις «μεταμφιέσεις» και στην αλλαγή τού λουκ, είναι δέκα

φορές καλύτερος στο κυρίως θέμα. Ο Τζόι/Τζακάτα χτίζει πάνω στη μελωδία

απογειωτικά κομμάτια, με φαντασία Γκαουντί στο δικό του αρχιτεκτονικό όραμα.

Από αυτά που σε κάνουν να κοιτάς ψηλά, να παίρνεις βαθιές ανάσες και να

φαντάζεσαι πως όλα μπορούν να γίνουν. Το «American Dream» έχει χάρισμα, η

συνεργασία με τον Σιλ στο «My Vision», το ξελόγιασμα της φωνής του και

κάμποσες παγίδες για όσους κακολογούν τη νέα μουσική και τον ηλεκτρονικό ήχο,

πως ξέχασαν την ψυχή τους μαζί με τα ρέστα στο ταμείο. Ακούστε, παρακαλώ, καλύτερα.

«Illusion» Soulstice (Hitch Hyke)

Σαν να μπαίνεις σε μπουτίκ με επώνυμα ρούχα ή να σερφάρεις στα παπούτσια του

Gucci και του Yves Saint Laurent, έναν τέτοιο φίνο, αρωματισμένο αέρα

αποπνέουν τα κομμάτια των Soulstice από τον αμερικανικό οίκο Om της μουσικής.

Στις ανάλαφρες γραμμές του καλοκαιριού και στα τολμηρά σχέδια, που η φωνή τής

Τζίνα Ρεν εγγυάται, σαν να βγαίνει από το συρτάρι με τις λεβάντες σε ένα

δωμάτιο που χορεύει ζαλισμένο από το αλκοόλ. Και αυτά επειδή το σχήμα έχει

μελετήσει τα παλιά τής τζαζ, τα μονοπάτια της Έλα Φιτζέραλντ, τις σχολές της

σόουλ και ολίγον από τους «βρώμικους» ήχους των κλαμπ. Ήδη, από τις συλλογές,

έχουν κάνει όνομα.



Όνομα και διεύθυνση

* Ο οίκος Om παρουσιάζει τη νέα συλλογή του. Για το ντεφιλέ εξασφαλίστε

τη θέση σας στο http: //www.omrecords.com

* http:

//www.ryland.cooder.com. Η κουβανέζικη περιπέτεια και άλλες εξωτικές

ιστορίες σχετικά με το έργο, τη ζωή και το Παρίσι-Τέξας του Ράι Κούντερ.

* http: //www.jakatta.info. Γεύση

από Jakatta… Μην τον ζητήσετε όμως ως Τζόι Νέγκρο στην ρεσεψιόν.