|
|
Στα «ΝΕΑ» της Παρασκευής 11 Απριλίου δημοσιεύτηκε η συνέντευξη του Χ.
Δουσεμετζή. Ο εικοσιπεντάχρονος φοιτητής ανακρίθηκε από τις βρετανικές αρχές
ως ύποπτος για συμμετοχή στην οργάνωση της 17 Νοέμβρη. Κρατήθηκε για 38 ημέρες
στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Ντάραμ και επτά ημέρες στο κελί της
αστυνομίας του Νιούκαστλ.
Μία από τις ενδείξεις: η φωτογραφία του εξάχρονου, τότε, υπόπτου με τον ποιητή
Γιάννη Ρίτσο. Οι Βρετανοί αστυνομικοί επέμειναν να μάθουν αν αυτός, ο ώριμος
και χαμογελαστός κύριος της φωτογραφίας, ήταν ο αρχηγός της 17 Νοέμβρη.
Αναρωτιέμαι: τι ήταν αυτό που έκανε τους αστυνομικούς να υποθέσουν ότι
κρατούσαν στα χέρια τους φωτογραφία τού αρχηγού της τρομοκρατικής οργάνωσης; Η
πλούσια κόμη; Το μούσι; Το σπορτίβικο πουκάμισο; Ίσως το αστραφτερό βλέμμα;
Εδώ, η φαντασία σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Η ποίηση, όταν είναι ποίηση μασίφ και όχι καλολογία, είναι ανατρεπτική
υπόθεση. Μπορεί να αλλάξει μέσα μας την τάξη του κόσμου. Δείχνει με το δάχτυλο
αυτά που κρύβουμε κάτω απ’ το χαλάκι. Σκίζει την πέτσα που καλύπτει, καμιά
φορά, τα μάτια μας. Μας κάνει να δούμε καθαρά. Είναι έκρηξη λόγου που πυκνώνει
σε λέξεις τα ορυκτά αισθήματα.
Η ποίηση έχει τα όπλα της. Αλλά δεν δικάζει. Δεν υψώνει το δάχτυλο. Δεν
επιδεικνύει δράση. Είναι υπόθεση εσωτερική.
Ο Χάρης Δουσεμετζής μίλησε στα βραδινά δελτία ειδήσεων. Υποστήριξε τη δράση
της 17 Νοέμβρη σκεπτόμενος απλά. Πάνω – κάτω: Γιατί δεν χτύπησαν εσένα κι
εμένα; Επειδή χτύπησαν αυτούς που κάτι είχαν κάνει. Αυτούς που είχαν λερωμένη
τη φωλιά τους.
Δεν ξέρω ποιος αποφασίζει εδώ. Με ποια κριτήρια. Για ποιους λόγους. Από πού
κατεβαίνουν τα θέσφατα. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν αρχίζει αυτή η λογική,
όταν κάποιοι αυτοανακηρύσσονται δικαστές, καμένο κρέας μυρίζει.
Η Σοφία Νικολαΐδου είναι συγγραφέας
