Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οι πιο πετυχημένοι γάμοι είναι αυτοί που
γίνονται σε ώριμη ηλικία, από συμφέρον – και δεν εννοώ οικονομικό ή,
τουλάχιστον, όχι μόνο οικονομικό. H ιστορία του παλιού μου φίλου και ο
δεύτερος γάμος του, με προβληματίζει.
Αξίζει να σημειωθεί πως το διαζύγιό του από τον πρώτο του γάμο, με τον νεανικό
του έρωτα, δεν συνδέεται με την απόφασή του να ξαναπαντρευτεί. «Οι άνθρωποι,
ακόμα και τα πράγματα που αγγίζουμε, δεν έχουν διάρκεια. H αγάπη μας προς αυτά
μπορεί να έχει, αλλά κι αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες
μας», έλεγε στην παρέα κάθε τόσο. Μόνος για πολύ καιρό και με την αίσθηση της
αποτυχίας, γοητεύτηκε ακαριαία, όταν το καινούργιο του φλερτ – που εμείς οι
απέξω θεωρούσαμε ένα πειθήνιο τίποτα – έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο για όσα τον
ενδιέφεραν. Προθυμοποιήθηκε να φροντίζει ακόμα και το σκυλί του, ενώ
ασταμάτητα τον πολιορκούσε με τέτοιο θαυμασμό, που όλοι οι άλλοι κρίναμε
ύποπτο. Ο ίδιος δεν έδειξε καμία δυσπιστία απέναντί της. Για ποιο λόγο
άλλωστε; Έκαναν μαζί ό,τι του άρεσε, πήγαιναν όπου ήθελε, συζητούσαν για ό,τι
τον ενδιέφερε και γενικά είχε δίπλα του την ιδανική σύντροφο. «Χρειάζομαι
φροντίδα, χρειάζομαι το φλερτ και την επιβεβαίωση», μουρμούριζε, όποτε έβλεπε
στο βλέμμα μας ίχνη επίκρισης. Τελικά, η κρίση πέρασε, ο δεύτερος γάμος έγινε
σε στενό οικογενειακό κύκλο, ενώ οι παλιοί φίλοι απομακρύνθηκαν ακόμα πιο πολύ
από το νιόπαντρο ζευγάρι. Κι ωστόσο, υπάρχει σε όλους μας η αίσθηση πως αυτή η
σχέση έχει μια παράξενη ισορροπία. Δεν το λέω με πεποίθηση, αλλά μια
πανικόβλητη υποψία, για την κενότητα – που θα μπορούσε εύκολα να εκληφθεί και
ως βόλεμα – της ύπαρξης. Έχουν ο ένας τον άλλον, πάνω σε ένα μαλακό, βολικό
έδαφος, όπου το μικρό ανώμαλο ρήμα «έχω» τους κρατάει με τα τεράστια παχουλά
του χέρια.
Είναι φανερό ότι το μέλλον κρύβει μεγάλες ευκαιρίες. Κρύβει και παγίδες.
Σκέφτομαι αυτό που είπε ο Γούντι Άλεν, πως το κόλπο είναι να αποφεύγουμε τις
παγίδες, να μην μπλέκουμε σε κίνηση με δύσκολους ανθρώπους και να γυρίσουμε
σπίτι πριν τη δωδέκατη ώρα.
