Κρέμα από χελώνα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Κρέμα από χελώνα. Το

πρόσωπο των Αμερικανών φίλων που περιγράφουν την νέα μανία των συμπατριωτών

τους για την διατήρηση της νεότητας, λάμπει. Όχι, δεν λάμπει μόνο από χαρά για

την κατοχή του μυστικού – χρησιμοποιούν κι αυτοί κρέμα από χελώνα…

Νέα Υόρκη, τέλη καλοκαιριού, λίγο πριν από την δεύτερη επέτειο της κατάρρευσης

των Δίδυμων Πύργων. Κάποιοι από εκείνους που έζησαν τον πανικό, ασχολούνται

τώρα με κρέμες ομορφιάς. Ο Τζον είναι κτηματομεσίτης στο Χάμπτονς, το θέρετρο

της Νέας Υόρκης, μια από τις πιο ακριβές λωρίδες γης στον πλανήτη, αυτή τη

στιγμή. Μιλάει για τον γείτονά του Ρίτσαρντ Γκιρ, για την διάσημη σκηνοθέτιδα

του Μπρόντγουεϊ που ετοιμάζεται να πληρώσει εκατομμύρια δολάρια για μια

έπαυλη, για την μεγάλη παραλία στην οποία η είσοδος κοστίζει 200 δολάρια, ώστε

να μένουν απ’ έξω οι ταπεινοί, για τον Παφ Ντάντι, που όταν κάνει πάρτι

χαρίζει σε όλους τους γείτονές του εισιτήρια με ανοιχτό προορισμό και

κρουαζιέρες για τροπικά μέρη, ώστε να μην ενοχλούνται από τον εκκωφαντικό

θόρυβο της μουσικής. «Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δει να χτίζονται τόσο

εντυπωσιακά σπίτια, όπως τώρα», προσθέτει ο Τζον. «Ποτέ δεν είχα δει τόσο

υπερβολικά πάρτι». Λες και το μέγεθος θα ξορκίσει το φόβο, η πολυτέλεια θα

υψωθεί σαν κάστρο για να προστατεύσει τους προνομιούχους, οι υπερβολές θα

σβήσουν μνήμες και απώλειες.

Κοιτώ το δέρμα του Τζον – πράγματι δείχνει πολύ μικρότερος από την ηλικία του.

Το κυνήγι της νεότητας, είναι κι αυτό ένα ξεγέλασμα στο χρόνο και στο φόβο του

θανάτου. Τον κοιτώ κι αισθάνομαι ότι ο καπνός από τους Δίδυμους Πύργους δεν

έχει κατακάτσει ακόμα. Όλα φαίνονται λίγο θολά. Ίσως τώρα περισσότερο από

πριν…