Οικισμός… προσεχώς!

Αφήνοντας στην πρύμη μας τη Γυάρο και κατηφορίζοντας στις 118°, περάσαμε πολύ

κοντά από το Τρίμεσο και τον Καλόγερο, τα βορινά ακρωτήρια της Σύρας και

συνεχίσαμε στην ίδια πορεία, όπου ύστερα από 26 ναυτικά μίλια θα φουντάραμε

στη δυτική πλευρά της Ρήνειας. Μόλις προσπεράσαμε τη Σύρα πέσαμε στο γνωστό

τρίγωνο του Αιόλου, το θαλασσινό τρίγωνο που κλείνεται από τα νησιά Σύρο –

Τήνο – Μύκονο. Σ’ εκείνο το σημείο, ο βοριάς κατεβαίνει «τριμαρισμένος» από το

ψηλό βουνό της Τήνου και κτυπώντας με δύναμη τη θάλασσα την ανακατεύει και

δημιουργεί δυνατό «αντιμάμαλο». Την ημέρα εκείνη βρεθήκαμε σ’ έναν καιρό

«ρουτίνας», που δεν μας δυσκόλεψε ιδιαίτερα. Άλλες φορές είναι πολύ χειρότερα

και χρειάζεται προσοχή.

Η Ρήνεια βρίσκεται πολύ κοντά στη Δήλο, στο ιερό νησί του Απόλλωνα, στην πηγή

του φωτός των Κυκλάδων. Παρόλο που τα δύο αυτά νησάκια τα χωρίζει ένα στενό

κανάλι με πλάτος μικρότερο από μισό μίλι, η Ρήνεια αναφέρεται πάντα ως

ακατοίκητο νησί και δεν δανείζεται τίποτα από την ιστορική αξία της Δήλου.

Ωστόσο, είναι ένα πανέμορφο μορφολογικά νησάκι με πολλούς κόλπους και

αμμουδερές παραλίες με καταπράσινα νερά, όπου πάνω του έχουν αρχίσει να

εμφανίζονται κάποια οικήματα. Δεν θα ξαφνιαστούμε αν σύντομα αρχίσει να

αποικίζεται από Μυκονιάτες, που κάποιο τρόπο θα βρουν να κτίσουν εκεί τις

βίλες τους.

Σούρουπο πια, η πλώρη μας ακούμπησε αργά στη μαλακιά άμμο. Βγήκαμε έξω και

αρχίσαμε να μαζεύουμε ξύλα για τη φωτιά που θα ψήναμε τα ψάρια. Όταν ήταν όλα

έτοιμα είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Πάνω στο σκάφος το σκηνικό της

τραπεζαρίας ήταν ήδη έτοιμο και αφού απομακρυνθήκαμε λίγο από την ακτή

φουντάραμε, φτιάξαμε τη σαλάτα και υπό το φως του κεριού μέσα στο τσίγκινο

φανάρι απολαύσαμε το πρώτο δείπνο μας… εν πλω. Ο ύπνος ήταν η επόμενη μεγάλη

απόλαυση. Όταν ξαπλώσαμε χωμένοι μέσα στους υπνόσακους, όσο μας νανούριζε ο

ελαφρύς παφλασμός του κύματος στις μπάντες του φουσκωτού, απολαμβάναμε έναν

υπέροχο ουρανό γεμάτο αστέρια, μια και το φεγγάρι αργούσε ακόμα να βγει από

την άλλη άκρη του Αρχιπελάγους.

Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που έσκασαν πίσω από τη Μύκονο σηκωθήκαμε και

πέσαμε κατευθείαν στο νερό. Η δροσερή αίσθηση μας ξύπνησε για τα καλά και μας

άνοιξε την όρεξη για το πρωινό με χυμούς, βούτυρο μέλι και φρούτα.