|
|
Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς οτιδήποτε πιο παρανοϊκό από το να
διοχετεύει το Ισραήλ την οργή του για την παλαιστινιακή βία στη δολοφονία ή
την εξορία του Γιάσερ Αραφάτ. Οι χώρες μπορούν να κάνουν εχθρούς αλλά δεν
μπορούν ποτέ να επιλέξουν τον ηγέτη του εχθρού τους. Ο Αραφάτ τυγχάνει να
είναι ο μοναδικός εκλεγμένος ηγέτης του αραβικού κόσμου. Εάν οι Παλαιστίνιοι
θέλουν να συνεχίσουν να επιβαρύνουν εαυτούς με έναν πρόεδρο η διεθνής
αξιοπιστία του οποίου έχει πέσει κατακόρυφα από τότε που υπέγραψε τις
ειρηνευτικές συμφωνίες του Όσλο, πριν από δέκα χρόνια, τότε λίγα μπορεί να
κάνει ο έξω κόσμος. Επιπλέον, η απειλή των Ισραηλινών να απομακρύνουν τον
Αραφάτ από τη σκηνή απλώς ενδυναμώνει τη θέση του… Ο «οδικός χάρτης» είναι
πιθανότατα νεκρός. Και οι Ισραηλινοί ηγέτες φταίνε γι’ αυτό όσο και ο Αραφάτ –
διότι δεν προσέφεραν τίποτα στους Παλαιστινίους.