ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ για βασιλιάδες, πρώην, νυν και εν αναμονή. Δεν αναφέρομαι

μόνο στα δημόσια δεινά του Καρόλου, αλλά και στους δικούς μας, τους

Γλύξμπουργκ, που, σημειωτέον, τόσα είχαν επενδύσει στον πρίγκιπα της

Ουαλίας μέσα από ατελείωτες κουμπαριές με τα μέλη του Οίκου των Ουίνδσορ.


ΕΧΩ ΣΤΑ XEPIA ΜΟΥ τα τυπογραφικά δοκίμια ενός απολαυστικού βιβλίου, που θα

βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία την ερχόμενη εβδομάδα. Συγγραφέας ο καθηγητής του

Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος, που είχε κεντρικό ρόλο στην

ομάδα η οποία κέρδισε την υπόθεση της βασιλικής περιουσίας στο Ευρωπαϊκό

Δικαστήριο.


ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: «H Βασιλική Περιουσία στο Στρασβούργο – Ιστορικό και

τεκμήρια μιας σκληρής αντιδικίας». Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αντ. N.

Σάκκουλα με εξώφυλλο που κοσμείται από δύο φωτογραφίες: ένα αισθαντικό πλάνο

της εισόδου του Μον Ρεπό στην Κέρκυρα και μια άποψη του φουτουριστικού κτιρίου

του Δικαστηρίου στο Στρασβούργο, που σχεδίασε ο αρχιτέκτων Ρίτσαρντ

Ρότζερς. Το βιβλίο αποκαλύπτει το παρασκήνιο της μακρόχρονης διαμάχης, που

κατέληξε στην εξευτελιστική για τον τέως αποζημίωση των 12 εκατομμυρίων ευρώ.

Τον ενδιέφερε πάντα το χρήμα

ΕΞ ΑΡΧΗΣ καθίσταται σαφές το ενδιαφέρον του Κωνσταντίνου για τα

χρήματα, δηλαδή ο ιδιοτελής χαρακτήρας των Γλύξμπουργκ. Ο Αλιβιζάτος

παραθέτει μια ημερολογιακή καταγραφή του αυλάρχη του τέως βασιλιά

Λ. Παπάγου. Τη μεταφέρω άνευ σχολίων: «Ρώμη, Κυριακή 3 Ιουνίου

1973. Ήρθαν από την Αθήνα οι Μιχαλάκης Πεσμαζόγλου και Στρατής

Στρατήγης για να εξεταστεί η οικονομική κατάσταση της βασιλικής

οικογένειας… Αποφασίστηκε ότι είναι καλύτερα, προς το παρόν, να μη γίνει

καμία ενέργεια…». H συζήτηση αυτή γίνεται δύο μόλις ημέρες μετά την

κατάργηση της βασιλείας από την απριλιανή δικτατορία την 1η Ιουνίου του 1973.

Το περιστατικό, όπως επισημαίνει ο Αλιβιζάτος, «δείχνει – πέρα από τη γνωστή

αναποφασιστικότητα – πόσο πολύ μετρούσαν για τον Κωνσταντίνο τα περιουσιακά

ζητήματα. Και αυτό ακόμη και τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής του, όπως ήταν

η απώλεια του θρόνου του».


H χαμένη ευκαιρία στο Σύνταγμα του ’75

ΤΟ ZHTHMA της βασιλικής περιουσίας θα είχε κλείσει οριστικά πολύ νωρίς αν,

μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας

– και, πρωτίστως, η Νέα Δημοκρατία που διέθετε συντριπτική πλειοψηφία στην

πρώτη μεταδικτατορική Βουλή – αναλάμβαναν τις ευθύνες τους και περιλάμβαναν

στο Σύνταγμα του 1975 διάταξη όπως αυτή του ιταλικού Συντάγματος του 1948 που,

μεταξύ άλλων, έλεγε ότι «η περιουσία των πρώην βασιλέων της Σαβοΐας, των

συζύγων και των αρρένων απογόνων τους, η οποία βρίσκεται στο εθνικό έδαφος,

περιέρχεται στο Κράτος…». Ακόμη περισσότερο: το 1975, όπως επισημαίνει ο

Αλιβιζάτος, «η Ελλάδα δεν είχε αναγνωρίσει ακόμη την ατομική προσφυγή. Ως εκ

τούτου, ο τέως βασιλιάς δεν θα μπορούσε να παραπονεθεί στο Στρασβούργο για μια

τέτοια ρύθμιση…». H παρατήρηση φωτογραφίζει τις ευθύνες του Κωνσταντίνου

Καραμανλή.


Τραβεστί και Ντεγκρέτσια

ΠΕΡΑ ΑΠΟ THN πολιτειακή διάσταση, η αντιδικία είχε και τις «λάιτ» στιγμές

της. Ο Κωνσταντίνος και οι άλλοι ενάγοντες της οικογένειάς του

προσέφυγαν στο Στρασβούργο κατά του νόμου Βενιζέλου του 1994

ισχυριζόμενοι ότι, μεταξύ άλλων, προσέβαλε και την προσωπικότητά τους, καθώς,

τάχα, τους επέβαλλε να χρησιμοποιούν το επώνυμο «Γλύξμπουργκ». Προκειμένου να

θεμελιώσουν τους ισχυρισμούς τους επικαλέστηκαν «τις πολυσχολιασμένες

αποφάσεις του Δικαστηρίου στις υποθέσεις των τρανσέξουαλ»! H συναδέλφωση με

τους τραβεστί δεν απέδωσε, αφού το Στρασβούργο απέρριψε τα επιχειρήματά τους.

Τελικώς, ο τέως επέλεξε ένα πολιτικά τραβεστί επώνυμο, αφού ταξιδεύει στη χώρα

μας ως «Ντεγκρέτσια».


Σπίτι μου, σπιτάκι μου…

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ της υπόθεσης της βασιλικής περιουσίας είχαν από την πρώτη

στιγμή σταθερή συμπεριφορά. Ο Κωνσταντίνος έβλεπε εξ αρχής το θέμα με

οικονομικό κριτήριο. Μόνο στο τέλος, όταν κατέστη σαφές ότι το επιδικαζόμενο

ποσό ήταν εξευτελιστικά μικρό σε σχέση με τις απαιτήσεις του, το γύρισε και

άρχισε το μελό για «το σπίτι μου» με τις ανορθόγραφες γραπτές ανακοινώσεις του

αυτοπροσδιοριζόμενος ως «Ρωμιός» τέως.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, σταθερός στη «σκληρή γραμμή» ήταν ο Σημίτης. Ως

βουλευτής της αντιπολίτευσης συμμετείχε στη συζήτηση στη Βουλή για τον νόμο

του 1992 με τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξυπηρετούσε σκανδαλωδώς τα

συμφέροντα του Κωνσταντίνου. Όταν η συμπολίτευση παρατήρησε ότι και το ΠΑΣΟΚ

είχε διαπραγματευθεί με τον τέως στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Σημίτης

είπε τα εξής: «Εγώ θα σας απαντήσω όσον αφορά εμένα προσωπικά. Και τότε είχα

διαφωνήσει και εξακολουθώ να διαφωνώ με την οποιαδήποτε σύμβαση, την

οποιαδήποτε συναλλαγή. Μία λύση υπάρχει σ’ αυτό το θέμα, να θέλουμε να το

τακτοποιήσουμε τυπικά. Ένας νόμος, ότι όλη η περιουσία του Γλύξμπουργκ

περιέρχεται στο Ελληνικό Δημόσιο και στο ελληνικό έθνος. Αυτή είναι η έντιμη

και η μόνη λύση, η οποία αρμόζει στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Όχι συμβάσεις. Όχι

συναλλαγές». Αυτή ήταν η στάση που τήρησε και ως Πρωθυπουργός όταν η κυβέρνηση

ανέμενε την απόφαση του Δικαστηρίου για τη «δίκαιη ικανοποίηση» του τέως. H

Αθήνα αρνήθηκε τότε τις αλλεπάλληλες κρούσεις του Κωνσταντίνου για εξώδικο

συμβιβασμό.

Κλειδί στους χειρισμούς και οι ακριβοί εκτιμητές

ΤΟ επιτυχημένο αποτέλεσμα στο Στρασβούργο ήταν αποτέλεσμα νομικών

χειρισμών, αλλά και τολμηρών πρωτοβουλιών. H νομική ομάδα προσέφυγε σε

επαγγελματίες εκτιμητές – Lambert Smith Hampton και Deloitte & Touche –

για την αποτίμηση των ακινήτων του τέως, γνωρίζοντας ότι μόνον αυτούς θα

ελάμβανε υπ’ όψιν – ως αντικειμενικούς τρίτους – το Δικαστήριο. «H δαπάνη»,

γράφει ο Αλιβιζάτος, «ήταν υψηλή, αλλά ευτυχώς, χάρη στη μεσολάβηση του

X. Παμπούκη, γενικού γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών τότε,

καταφέραμε να ξεπεράσουμε τους δισταγμούς των υπηρεσιακών παραγόντων».


H μοναχική δικαστής από τη Σουηδία

ΣΕ κάθε δίκη χρειάζεται και τύχη. Κατά ευτυχή σύμπτωση, στη σύνθεση του

Δικαστηρίου μετείχε ένας μόνο δικαστής από χώρα με βασιλεία – η Σουηδέζα

E. Παλμ. Επτά δικαστές προέρχονταν από χώρες του πρώην υπαρκτού

σοσιαλισμού, κάτι που λειτούργησε επίσης ευνοϊκά για την Ελλάδα. Γιατί; Διότι

«η υπόθεση της βασιλικής περιουσίας συνέπεσε στο Στρασβούργο με μια σειρά

σημαντικών περιουσιακών υποθέσεων από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στην

αντιμετώπιση των οποίων το Δικαστήριο ακολούθησε για ποικίλους λόγους πολύ

φειδωλή γραμμή».


Γελάκια στην έδρα με τις φορτωτικές

ΩΣΤΟΣΟ, το μεγάλο μας ατού ήταν ο ίδιος ο Κωνσταντίνος. Το βιβλίο

αφηγείται πως οι δικαστές άρχισαν τα γελάκια στην έδρα, όταν οι Γλύξμπουργκ

βρέθηκαν να διεκδικούν πίνακα του Τζορτζ Σκοτ και άλλα αντικείμενα που,

σύμφωνα με φορτωτικές που προσκόμισε η ελληνική πλευρά, είχαν μεταφερθεί με τα

διαβόητα κοντέινερ από το Τατόι το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς του

1991. Κάπως έτσι έπεσαν οι μάσκες…

Τελευταία Νέα