Αναζήτηση
«… Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα/ Εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως/ Όχι γιατί
γυναίκα σε παράδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης/ κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία
αγαλμάτων/ καλή σοδειά ακινησίας/ Για τα δεμένα χέρια σου που έχεις/ όσους
πολλούς αιώνες σε γνωρίζω/ σε λέω γυναίκα. / Σε λέω γυναίκα γιατί είσαι
αιχμάλωτη». Είναι στίχοι της μεγαλύτερης εν ζωή Ελληνίδας ποιήτριας. Της Κικής
Δημουλά. Που… τόλμησε να στείλει ένα ευχετήριο μήνυμα, μια κάρτα, στον
Καραμανλή, για τη νίκη του στις εκλογές και … χίμηξαν, ένα σωρό, να την
κατασπαράξουν!
Και τι δεν «άκουσε» αυτή η γυναίκα – επίτηδες διάλεξα τους στίχους που ήδη
διαβάσατε – από διάφορους γνωστούς, που κινούνται στους λεγόμενους
λογοτεχνικούς, δημοσιογραφικούς και καλλιτεχνικούς, εν γένει, κύκλους! Αίφνης:
«Έστειλε συγχαρητήρια στον Πρωθυπουργό, για να της ανοίξει ο Καραμανλής τον
δρόμο για το βραβείο Νόμπελ!». Άλλο: «Έγραψε στον Καραμανλή, για να την κάνει
ευρωβουλευτή!». Τρίτο: «Έτρωγε κι έπινε, χρόνια και χρόνια, με τον Βενιζέλο
και τώρα γλείφει τον Καραμανλή!».
H Δημουλά είναι φίλη μου. Και δεν ανήκει πουθενά. Ούτε στη Νέα Δημοκρατία ούτε
στο ΠΑΣΟΚ. Ανήκει στην ποίησή της, που είναι, όντως, σπουδαία. Τον Καραμανλή
δεν τον γνώριζε. Μήτε τον γνωρίζει. Συνέβη, όμως, το εξής: όταν η ποιήτρια
εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, μού τηλεφώνησε ο παλιός μου φίλος και
συνάδελφος Θοδωρής Ρουσόπουλος, που γνώριζε ότι συνδέομαι με τη Δημουλά, και
μου ζήτησε το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή της, για να την συγχαρεί. Τηλεφώνησα
στη Δημουλά, της είπα τα καθέκαστα, της ζήτησα την άδεια να δώσω τηλέφωνο και
διεύθυνση στον Ρουσόπουλο και εκείνη μου την έδωσε.
Είναι βέβαιον – μου το ανέφερε η ίδια – ότι ο Ρουσόπουλος της τηλεφώνησε, την
συνεχάρη και μίλησε μαζί της ένα πεντάλεπτο. Δεν γνωρίζω αν της τηλεφώνησε και
ο Καραμανλής. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι η ποιήτρια, την επομένη των
εκλογών, έστειλε ένα μπιλιετάκι στον Πρωθυπουργό, όπου του έλεγε ότι
πολιτισμός δεν είναι μόνον οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά, πρωτίστως, κάτι άλλο: ο
αλληλοσεβασμός. Και κατέληγε: «Είθε να ρίξετε το ακόντιό σας μακρύτερα των
προσδοκιών μας». Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Στον Καραμανλή άρεσε αυτή η φράση. Και τη χρησιμοποίησε, κλείνοντας το
διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό. Αυτή είναι όλη η ιστορία, με κάθε
λεπτομέρεια. Ούτε σκέψεις για ευρωβουλευτιλίκια υπάρχουν ούτε… γλειψίματα
για Νόμπελ! H Δημουλά μού τόνισε στο τηλέφωνο: «Με τίμησε ο άνθρωπος (ο
Καραμανλής) όταν μπήκα στην Ακαδημία και έκρινα σωστό και ευγενικό να τον
τιμήσω κι εγώ». Από πού κι ώς πού την μπλέκουν με τα πολιτικά και τα
κομματικά;
