Μαθήτρια της πέμπτης τάξης του Γυμνασίου και σπουδάστρια του Ωδείου, είχε

κάνει την παρθενική της εμφάνιση ως ερμηνεύτρια τον Απρίλιο του 1954 στον

«Παρνασσό» η Ελίζα Μαρέλλι. Με βαρύ φορτίο από μελωδικές αναμνήσεις, στην ίδια

αίθουσα, ύστερα από πενήντα χρόνια, η γνήσια εκπρόσωπος του ελαφρού

ρεπερτορίου, ξανατραγουδά επιτυχίες της σε μια τιμητική βραδιά που οργανώνει

απόψε στις 20.00 ο Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός. «Αισθάνομαι την ανάγκη να

ερμηνεύσω τα παλιά μου τραγούδια», λέει στα «NEA» η Ελίζα Μαρέλλι. «Είναι

τραγούδια που μιλούν για τη ζωή, για την αγάπη, την ανθρωπιά. Κρύβουν έναν

βαθύ ρομαντισμό. Πιστεύω ότι και σήμερα ο ρομαντισμός είναι συστατικό στοιχείο

για τον άνθρωπο. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κοινού στην εποχή μας, που

αναζητεί τα τραγούδια του ’50 και του ’60. Τα τραγούδια εκείνα αποτελούν μια

άμυνα στην καθημερινή μας ζωή. Είναι ψυχική ανάγκη. Έχουν όμορφα λόγια,

υπέροχες μελωδίες, μοναδικές ερμηνείες. Για τους λόγους αυτούς περνούν στη

σύγχρονη εποχή, διασκευασμένα και με νεώτερες φωνές. Σας θυμίζω ότι η παλιά

επιτυχία του Γιώργου Μουζάκη “Θέλω κοντά σου να μείνω” ξανάγινε πρόσφατα

επιτυχία με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Και άλλα παλιά τραγούδια έγιναν

ξανά επιτυχίες, αλλά δεν μπορούν ν’ αγγίξουν την πρώτη ερμηνεία, τις πρώτες

εκτελέσεις γιατί οι τραγουδιστές της γενιάς μου είχαμε μεγάλους δασκάλους –

πρότυπα τη Βέμπο, τον Γούναρη, τον Μαρούδα και άλλους».

H Ελίζα Μαρέλλι τονίζει ότι δεν πρέπει να γίνεται διαχωρισμός στη μουσική και

τα τραγούδια: «Δεν έχει σημασία αν είναι ελαφρά, λαϊκά, έντεχνα ή οτιδήποτε

άλλο. Αρκεί να έχουν ωραία μελωδία, σωστά λόγια και μελωδικές φωνές που θα τα

ερμηνεύσουν. Εγώ είχα την τύχη να πω τραγούδια μεγάλων συνθετών όπως των Ζοφέφ

Κορίνθιου, Αττίκ, Σουγιούλ, Χατζηαποστόλου, Χαιρόπουλου, Γιαννίδη, Βέλλα».

Θυμάται ακόμη η Ελίζα Μαρέλλι, που έκανε επιτυχία τραγουδώντας τα δύο πρώτα

τραγούδια του Μίμη Πλέσσα το 1955: «Θέλω ποτέ να μη χωρίσουμε», «Με τον έρωτα

παρέα». Στην Columpia, απ’ όπου ξεκίνησε, είχε κάνει σουξέ με το «Τίποτε

άσχημο δεν έχεις» και «Μη φοβάσαι, μη φοβάσαι». Σε όλη της την πορεία στο

τραγούδι προτιμούσε να τραγουδά σε δίσκους και όχι σε κέντρα. Μόνο το 1961

εμφανίσθηκε και τραγούδησε στον «Κήπο του Μουσείου» με την ορχήστρα του

Κανελλίδη: «Μου έχουν μείνει αξέχαστες αυτές οι βραδιές! Ο κόσμος άκουγε τη

μουσική με θαυμασμό και σεβασμό. Δεν υπήρχε αυτή η ισοπέδωση που κυριαρχεί σήμερα».

Τελευταία Νέα