Επειδή από τη μεταπολίτευση (30 χρόνια παρά 19 ημέρες) ώς σήμερα έχει
περάσει… μιάμιση γενιά, θα ήταν χρήσιμο την ιστορική αποτίμηση των
αντιστασιακών οργανώσεων να μην αφήσουμε να την κάνουν οι δικαστές, όπως έγινε
προ ημερών από τον εισαγγελέα στη δίκη του ΕΛΑ που αμφισβήτησε την
αντιδικτατορική δράση του Ρήγα Φεραίου.
Και μόνο για τους νεώτερους και νεώτερες:
Ο Ρήγας Φεραίος, η πρώτη αντιδικτατορική οργάνωση της ελληνικής νεολαίας,
πέρασε στην ιστορία και καταγράφηκε στην συνείδηση των αντιδικτατορικών
Ελλήνων πολιτών, ως η οργάνωση που είχε καθοριστικό ρόλο και στις δύο
διακριτές φάσεις του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος. Και στη φάση των
πέτρινων χρόνων (1967 -1972) με την ίδια την ίδρυσή του τον Δεκέμβριο του ’67,
την κυκλοφορία του «ΘΟΥΡΙΟΥ», τις αφίσες, το μοίρασμα προκηρύξεων, τα
μαγνητόφωνα, το άπλωμα πανό, τις συλλήψεις των μελών του και τις απανωτές
δίκες με τις ηρωικές απολογίες. Αλλά και, κυρίως, στην φάση της ανάπτυξης του
μαζικού φοιτητικού κινήματος από την άνοιξη του ’72, όπου οι φοιτητές άρχισαν
να μετατρέπουν την παθητική τους αντίθεση σε ενεργητική αντιπαράθεση ενάντια
στη χούντα ως τον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του ’73.
Ο ηρωισμός, η ανιδιοτέλεια, η αυταπάρνηση των εκατοντάδων αγωνιστών και
αγωνιστριών της πρώτης περιόδου, οι κακουχίες, τα βασανιστήρια, οι φυλακές και
οι εξορίες τους αποτελούν πάντα μια ιδιαιτέρως ένδοξη ιστορική παρακαταθήκη
της αγωνιστικής δράσης και συμβολής της ανανεωτικής αριστεράς στην πορεία του
τόπου προς τη δημοκρατία και την πρόοδο.
Στη σταθερή όμως ανέλιξη και το γιγάντωμα του μαζικού φοιτητικού κινήματος
μέσα από την καθημερινή παρουσία και δράση στις Σχολές για τις απλές
συνδικαλιστικές διεκδικήσεις τους – καλύτερους όρους σπουδών, περισσότερες
ακαδημαϊκές ελευθερίες, ελεύθερες εκλογές στους συλλόγους – ώς την ευθεία
πολιτική αντιπαράθεση με τη χούντα με το αίτημα της ανατροπής της στις δύο
καταλήψεις της Νομικής στην Αθήνα, τη διαδήλωση στο μνημόσυνο του Γ.
Παπανδρέου και την εξέγερση στο Πολυτεχνείο και στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης,
Πάτρας και Ιωαννίνων, η συνεισφορά των μελών και στελεχών του P.Φ. διεκδικεί
μια ιδιαιτέρως ξεχωριστή θέση.
H αναδημιουργία του P.Φ. τον Δεκέμβριο του ’72 με πρωτοβουλία της
Κομμουνιστικής Οργάνωσης Σπουδαστών του KKE εσωτ. ήλθε να δώσει οργανωτική και
πολιτική απάντηση στην αναγκαιότητα για την ύπαρξη μιας παράνομης πανελλαδικής
φοιτητικής οργάνωσης την ώρα που αναπτύσσεται κάτω από συνθήκες δικτατορίας
ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα. Κεντρική επιδίωξή της θα ήταν να συμβάλει ώστε το
φοιτητικό κίνημα να προσανατολιστεί σωστά και ταυτόχρονα να θωρακιστεί, να
συνδέσει τα αιτήματα των φοιτητών με τα αιτήματα ολόκληρου του λαού, να
σφυρηλατήσει μαζί με την πλατιά αντιδικτατορική ενότητα το αντιιμπεριαλιστικό
και αντιμονοπωλιακό νόημα του αγώνα. Και όλα αυτά με απόλυτο σεβασμό στην
αυτονομία του.
Ο Ρήγας Φεραίος κατάφερε, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη αντιδικτατορική
οργάνωση της περιόδου εκείνης, να αναλύσει τον χαρακτήρα και τη δυναμική του
φοιτητικού κινήματος και μπόρεσε να επεξεργαστεί αξιόπιστες προτάσεις για την
ολόπλευρη ανάπτυξή του. Οι αγωνιστές/στριες του P.Φ. πάλεψαν στις πρώτες
γραμμές μέσα στις Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα (οι οποίες πολλά οφείλουν στην
ολόπλευρη και ανιδιοτελή στήριξη του P.Φ.), στα αμφιθέατρα, στα προαύλια, στη
διαδήλωση και στην κατάληψη.
Δεν ήταν τυχαία και η εμπιστοσύνη με την οποία στη διάρκεια των μαζικών
κινητοποιήσεων περιέβαλαν οι συνάδελφοι/ισσες στις Σχολές τα στελέχη του, με
κορυφαία έκφρασή της την ανάδειξη του P.Φ. ως της πολυπληθέστερης ομάδας στη
Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης του Πολυτεχνείου.
Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης ήταν μέλος του Γραφείου του Κεντρικού
Συμβουλίου του Ρήγα Φεραίου και διευθυντής του «Θούριου».
