Στην ψυχή του «ζει» πάντα το φλαμένκο

Ήταν από εκείνους τους ψηλόλιγνους, στεγνούς Ισπανούς που ψήθηκε κάτω από τον

ήλιο του Αλικάντε, όπου γεννήθηκε το 1936 και τελευταία έμενε για να

ασχολείται μανιασμένα με τη ναυσιπλοΐα. Ο Αντόνιπο Γκάδες είχε το ατσάλινο

βλέμμα και την ευλύγιστη φιγούρα ενός άνδρα που μέσα στην ψυχή του ζούσε το

φλαμένκο. Το οποίο γνώρισε στον κόσμο μέσα από τη δική του ομάδα χορού και από

την κινηματογραφική-χορογραφική του συνεργασία με τον σκηνοθέτη Κάρλος Σάουρα

και τις ταινίες «Ματωμένος Γάμος» (1981), «Κάρμεν» (1983), «Ο Μάγος Έρωτας»

(1986).

Είχε το πάθος ενός γεννημένου χορευτή και τη συνέπεια ενός πειθαρχημένου

επαγγελματία, που στα 15 του τον ανακάλυψε η μεγαλύτερη χορεύτρια της χώρας

του Πιλάρ Λόπεζ, η οποία τον έμαθε να βάζει την ηθική του χορού πάνω από την

αισθητική.

«Είναι κάτι που πρέπει να μάθεις στη ζωή σου, όποια κι αν είναι η

επαγγελματική σου κατεύθυνση. Στην ουσία σημαίνει ότι δεν εκπορνεύεις ό,τι

έχεις μάθει. Αν διατηρείς την ηθική ή την ακεραιότητα αυτού που κάνεις, τότε η

αισθητική ακολουθεί με φυσικό τρόπο. Κι ένα στοιχείο ηθικής στον χορό είναι να

μην υπερβάλλεις επιδιώκοντας το χειροκρότημα. H μεγαλύτερη ένδειξη επιτυχίας

θα ήταν στο τέλος να δεις τους θεατές να χαμηλώνουν το κεφάλι και να μένουν

σιωπηλοί, κρατώντας την αίσθηση μέσα τους, για τους εαυτούς τους, αντί να

χειροκροτούν», είχε δηλώσει ο Αντόνιο Γκάδες πριν από έναν χρόνο σε συνέντευξή

του στην εφημερίδα «Independent».

Μαθητευόμενος ποδοσφαιριστής, μποξέρ, ταυρομάχος, βοηθός φωτογράφου, ο

ενδεκάχρονος Γκάδες μοίραζε επίσης εφημερίδες κάνοντας λίγο από όλα για να

συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημα της οικογενείας του. Κι έτσι ο χορός ήρθε

τυχαία στη ζωή του, χορεύοντας στον δρόμο με τα άλλα παιδιά για να προσελκύσει

το ενδιαφέρον των κοριτσιών. H Πιλάρ Λόπεζ πάντως τον πρόσεξε και μετά τη

μαθητεία του κοντά της ίδρυσε το 1963 τη δική του ομάδα χορού, περιοδεύοντας

σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία και γνωρίζοντας στον κόσμο τη φλόγα του

φλαμένκο και τον πλούτο των παραδοσιακών ισπανικών χορών. Αυτό το μείγμα, με

το οποίο ο Αντόνιο Γκάδες έδενε τις χορογραφίες του, γνώρισε και το αθηναϊκό

κοινό κατά τις επισκέψεις του αρκετές φορές στο Ηρώδειο, καλεσμένος του

Φεστιβάλ Αθηνών.