Xρωστάω μετάλλιο στη γλώσσα

«Φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι, για τους καημούς σου που σεργιανούν

στη γειτονιά. Στα χέρια σου μεγάλωσαν και πόνεσαν και μάλωσαν άντρες μ’

ολοκάθαρη ματιά».

Οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου έρχονται να ανασύρουν μνήμες από τα παιδικά

χρόνια του Ηλία Ηλιάδη, του χρυσού παιδιού του τζούντο. Του Ολυμπιονίκη μας

στην κατηγορία των 81κ. που φαίνεται να γυρίζει σελίδα στο βιβλίο της ζωής του

και να αφήνει πίσω εκείνα τα δύσκολα χρόνια στο Ντμανίσι της Γεωργίας, τη

γενέτειρα του Στάλιν. Χρόνια δύσκολα, φτωχικά, μήνες που περνούσαν με την

αναμονή της πατρικής και μητρικής αγάπης, που ήρθε αργότερα από τον Νίκο και

την Κίτσα Ηλιάδη, μέρες που έβρισκε θαλπωρή στην αγκαλιά του παππού του Μωυσή

και της γιαγιάς του Σαλώμης.

Πιότερο από τα φανταχτερά ρούχα, τα χρωματιστά παιχνίδια, του έλειπε η αγάπη

των γονιών του.

Το προσφυγόπουλο από τη Γεωργία που χάρισε το χρυσό μετάλλιο στην Ελλάδα

θυμάται, αναπολεί τις στιγμές που πάλευε στις γειτονιές με τα άλλα παιδιά και

δίνει υπόσχεση ότι το επόμενο χρυσό μετάλλιο θα είναι στη γλώσσα!

«Τώρα, στόχος είναι να πάρω το μετάλλιο στη γλώσσα. Σε διάστημα ενός χρόνου

έχω βάλει στόχο να μάθω ελληνικά. Και ξέρετε ότι όταν βάζω στόχο, εύκολα ή

δύσκολα τον πετυχαίνω», θα πει ο τζουντόκα του Φίλιππου Αμυνταίου, για να

συνεχίσει: «Μέχρι τώρα είχα αφοσιωθεί στο τζούντο. Μέρα-νύχτα σκεφτόμουν πώς

θα βελτιωθώ, έκανα όνειρα, έχυνα ιδρώτα στις προπονήσεις, μάτωνα… Δεν

προλάβαινα και ήμουν πολύ κουρασμένος. Αυτή τη φορά, θα τα καταφέρω και θα

διαβάσω πολύ».

Πόσο δύσκολα ήταν τα χρόνια στο Ντμανίσι;

«Φτωχικά, αλλά δεν πεινούσα κιόλας. Στο τραπέζι πάντα υπήρχε ψωμί, ελιά και

ντομάτα και γενικά ο παππούς μου και η γιαγιά μου έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν,

ώστε να μη μου λείψει κάτι από αυτά που λέμε πρώτης ανάγκης. Αυτό που μου

έλειπε πιο πολύ ήταν η αγάπη των γονιών. Έπρεπε να περιμένω. Ο παππούς και η

γιαγιά με φρόντιζαν εκείνες τις ώρες».

Από μικρός θυμάσαι τον εαυτό σου να παλεύεις;

«Θυμάμαι ότι κυλιόμουν στα χώματα, πάλευα στις γειτονιές. Στο Ντμανίσι αυτό

ήταν ένα από τα παιχνίδια μας, καθώς όλοι στις οικογένειες έχουν αθλητές της

πάλης, του τζούντο, ακόμη και της άρσης βαρών. Όταν δεν πάλευα, έπαιζα

ποδόσφαιρο με τους φίλους μου και φυσικά και εκεί ήθελα να βγαίνω νικητής».

Συνεπώς, αγωνιζόσουν για την επιτυχία τότε…

«Και τώρα γι’ αυτό παλεύω και μάχομαι. Για την επιτυχία, όχι για τα λεφτά. Τα

χρήματα θα με βοηθήσουν ώστε να ζήσω καλύτερα και για να πετύχω κάποια από τα

(υλικά) όνειρά μου».

Με το πριμ από το χρυσό στους Ολυμπιακούς της Αθήνας τι θα αγοράσεις

δηλαδή;

«Ένα σπίτι! Αυτό ονειρευόμουν και πλέον πιστεύω ότι μπορώ να το αποκτήσω. Μη

με ρωτήσετε πόσο θα κάνει και πού θα βρίσκεται. Έχω όλο τον χρόνο να το βρω

και τα σχέδιά του δεν βρίσκονται σε κάποιο γραφείο αρχιτέκτονα, αλλά στο μυαλό

μου»!

Ταξίδι ονείρου από το Χωριό στου Ρέντη

ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ: ΕΧΟΥΝ ΦΤΙΑΞΕΙ… ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΞΕΔΡΑ ΣΤΑ ΛΙΟΣΙΑ

O Ηλίας Ηλιάδης, το 17χρονο προσφυγόπουλο βρίσκεται στο Ολυμπιακό Χωριό και

μόλις επιστρέψει, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα πάει στου Ρέντη για να

νιώσει ξανά το μητρικό χάδι. H μητέρα του κ. Κίτσα, οι τέσσερις αδερφές του,

οι θείοι του, τα ξαδέρφια του έχουν στήσει στο γυμναστήριο των Άνω Λιοσίων

μια… οικογενειακή εξέδρα Ηλιάδηδων (είχαν αναρτήσει από την πρώτη ημέρα των

αγώνων πανό: «Ηλιάδης, για την Ελλάδα»), καθώς εκτός από τον πατέρα του και

ομοσπονδιακό προπονητή Νίκο, υπάρχουν άλλοι δύο τζουντόκα, ο Διονύσης και ο

Βασίλης. Είναι «δεμένη» οικογένεια και οι αδερφές με τις ξαδέρφες του του

έκαναν έκπληξη, κρατώντας στην εξέδρα από ένα γράμμα, ώστε να σχηματίζεται το

επίθετό του! Άλλωστε, χαμένο δεν πάει… Από τον κύριο Νίκο μέχρι τον Βασίλη,

που αγωνίζεται στα 100 κ., το Ηλιάδης στα λατινικά, καθημερινά επίκαιρο είναι!

«Τους ευχαριστώ όλους. Εκτός από το σόι, που είναι μεγάλο, ήρθαν και πολλοί

φίλοι, συμπατριώτες και με στήριξαν. Θα ήμουν πολύ στενοχωρημένος, αν δεν τους

είχα αποζημιώσει με το χρυσό μετάλλιο».

Με επιθετική τακτική έφτασε στο χρυσό μετάλλιο και όπως φαίνεται δεν πρόκειται

να την αλλάξει, καθώς φιλοδοξεί να κάνει… πλούσια την Ελλάδα: «Θέλω να φέρω

και άλλα χρυσά μετάλλια. Αγαπώ τη Γεωργία, που έζησα πολλά χρόνια και άλλο

τόσο την Ελλάδα, στην οποία ήρθα το 2000. Θέλω να κατακτήσω διεθνή τουρνουά

και να πάρω το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο. Και εκεί να

είστε σίγουροι θα κάνω δηλώσεις στα ελληνικά»!

ΣΤΑ 90 κ.

Ατύχησε ο… εξάδελφος

Δεν είχε την τύχη του ξαδέλφου του και «χρυσού» Ολυμπιονίκη, Ηλία Ηλιάδη, ο

Διονύσης στην κατηγορία των 90 κ. Παρότι άρχισε με νίκη τους αγώνες του στο

τζούντο, αποκλείοντας με ippon τον Ουζμπέκο Περετέφκοφ μόλις στο δεύτερο

λεπτό, η συνέχεια είχε μόνο ήττες. Υποκλίθηκε στην ανωτερότητα του Ιάπωνα

Χιρόσι Ισούμι, που πέτυχε ippon και στη συνέχεια στο ρεπεσάζ (δεύτερη

ευκαιρία) ηττήθηκε ξανά από τον Λευκορώσο Σιαρέι Κουκχαρένκα και αποκλείσθηκε.

«Πάλεψα όσο μπορούσα, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν είμαι ικανοποιημένος. Το

θετικό είναι οι εμπειρίες που απέκτησα για τη συνέχεια», τόνισε ο Διονύσης

Ηλιάδης.

Την ίδια τύχη είχε από τον πρώτο γύρο και η Αλεξία Κουρτελέση στην

κατηγορία των 70 κ. όπου ηττήθηκε από την αθλήτρια της Αργεντινής Κόπες με

ippon στο 3′.

Σήμερα (από τις 10.30) στο γυμναστήριο των Άνω Λιοσίων θα αρχίσουν τους

αγώνες τους οι Βασίλης Ηλιάδης στην κατηγορία των 100 κ. και Βαρβάρα Ακριτίδου

στα 78 κ.