Bάζεις τον λύκο στο μαντρί…

Στους υγρούς αγωνιστικούς στίβους ο Νίκος Κακλαμανάκης πήρε ακόμα ένα μετάλλιο

(μετά το χρυσό της Ατλάντας το 1996), αυτήν τη φορά ασημένιο.

Έξω από αυτούς όμως κατέκτησε το χρυσό, δείχνοντας για πολλοστή φορά στην

καριέρα του τον λόγο που εκφράζει απόλυτα το Ολυμπιακό Πνεύμα βάσει του οποίου

δεν είναι το παν η νίκη, αλλά η συμμετοχή και γενικότερα η συμπεριφορά και το

«φερ πλέι».

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας Γκαλ Φρίντμαν χάρισε στο Ισραήλ το πρώτο

χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία της χώρας και είναι πλέον εθνικός ήρωας,

αλλά λίγοι ξέρουν πως τα τελευταία δύο χρόνια τον φιλοξενούσε εδώ ο Νίκος

Κακλαμανάκης (!) με τον οποίο τους συνδέει μια πολύ δυνατή φιλία.

Όλα άρχισαν το 1996 στην Ατλάντα όταν οι δύο πρωταθλητές πάλεψαν με νύχια και

με δόντια για το χρυσό μετάλλιο, το οποίο πήρε τελικά ο Νίκος με τον Γκαλ να

μένει τρίτος. Από τότε αναπτύχθηκε φιλία, αφού υπήρχε μεγάλη εκτίμηση του ενός

για τον άλλο και δεν θα ξεχάσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο μίλησε πέρυσι

στη ρεγκάτα ο Ισραηλινός για τον Έλληνα Ολυμπιονίκη, χαρακτηρίζοντάς τον

σπάνιο χαρακτήρα και άνθρωπο.

Έναν από τους βασικούς αντιπάλους του, λοιπόν, είχε φιλοξενήσει εδώ και έκαναν

μαζί προπόνηση στα νερά του Σαρωνικού, όπου λίγους μήνες μετά θα διεκδικούσαν

το μετάλλιο.

«Πολλοί φίλοι μού είπαν: Μα καλά τι κάνεις; Βάζεις τον λύκο στο μαντρί; Δεν το

βλέπω έτσι, αφού είμαστε φίλοι και προσωπικά εμένα με ενδιαφέρει να είμαι

καλύτερος στον αγώνα. Δεν έχασα επειδή είχε έρθει εδώ ο Γκαλ. Ήταν καλύτερος

στον συγκεκριμένο αγώνα, ιδιαίτερα στην τελευταία ιστιοδρομία και

δικαιολογημένα πήρε την πρώτη θέση», λέει στην «ΟΜΑΔΑ» ο ασημένιος

Ολυμπιονίκης μας και μας προλαβαίνει, μιλώντας και για την ένσταση: «Ήταν

καθαρή αδικία, αφού ουσιαστικά η διεθνής ομοσπονδία είχε βγάλει τελικά

αποτελέσματα στα οποία ήμουν πρώτος. Επειδή όμως είχε σηκώσει λίγο νωρίτερα

τις μπλε σημαίες για τον τερματισμό, πληρώματα που είχαν μείνει πολύ πίσω

έκαναν ένσταση και η ομοσπονδία τη δέχθηκε παρά το γεγονός ότι παράλληλα

παραδέχτηκε ότι η κούρσα ήταν κανονική. Το έκανε για τυπικούς λόγους».

Έστω και έτσι ο Κακλαμανάκης έμεινε μέχρι το τέλος στη μάχη των μεταλλίων, αν

και όπως λέει: «Ξέρω ότι στην τελευταία ιστιοδρομία σάς έκανα να

καρδιοχτυπήσετε, όμως δεν ήταν στις προσθέσεις μου. Δεν σταμάτησα να πιστεύω

ότι μπορώ να κάνω κάτι καλό. Ήθελα να φέρω ένα μετάλλιο στην πατρίδα και

πρέπει να σας πω ότι το αυθεντικό δάφνινο στεφάνι που έχουμε το προνόμιο να

μας απονέμεται είναι η μεγαλύτερη τιμή. Το μετάλλιο περνά σε δεύτερη μοίρα».

Μιλώντας για το μέλλον ο Κακλαμανάκης είπε:

«Τώρα θέλω να ξεκουραστώ. Όσον αφορά το μέλλον θέλω να δώσω όλα αυτά που έχω

μάθει στα νέα παιδιά. Στόχος μου είναι να γεμίζει η θάλασσα πανιά. Θέλω,

τέλος, να δώσω συγχαρητήρια τόσο στα παιδιά που έφεραν και θα φέρουν μετάλλια

όσο και σ’ αυτούς που δεν τα κατάφεραν, όπως είναι ο Βλάσης Μάρας και οι

Κοσματόπουλος – Τριγκώνης».