BAΣΩ AΛΛAΓIANNH «Tο τραγούδι έγινε φαστ φουντ»

Ακόμη και τίποτα να μην ξέρεις για τη Βάσω Αλλαγιάννη, καταλαβαίνεις πολλά

παίρνοντας το «Svarno» (Libra) – το τελευταίο της άλμπουμ – στα χέρια σου. Ένα

μοβ σκληρό εξώφυλλο, διακοσμημένο με πιο σκούρα «παιχνιδιάρικα» ιδεογράμματα

σε οδηγεί σε ένα εξαιρετικά φροντισμένο ένθετο (από αυτά που κυκλοφορεί

συνήθως η Libra), όπου φωτογραφίες, κείμενα και μουσική είναι περισσότερο μια

απεικόνιση των φιλοσοφικών αναζητήσεων της συνθέτριας. «Svarno» στα

σανσκριτικά σημαίνει χρυσάφι της καρδιάς και του πνεύματος και όντως η μουσική

έχει κάτι από αυτήν τη βαθιά ηρεμία και τη γλυκύτητα της ανατολίτικης

νιρβάνας, πατώντας (όμως) και με τα δύο της πόδια στους δικούς μας λαϊκούς

δρόμους. Οι ενορχηστρώσεις (του Ματί Παλαιολόγου) έδωσαν στα κομμάτια την

«έθνικ» διάστασή τους.

Λαϊκή συνθέτρια και στιχουργός ήταν πάντα η Βάσω Αλλαγιάννη. Και πνεύμα

ανήσυχο και πληθωρικό που λειτουργούσε πάντα με τα δικά του εσωτερικά

ερεθίσματα και τα δικά του ταξίδια. Απ’ αυτές τις «σιωπηλές» πρωταγωνίστριες

που άκουγες περισσότερο το όνομά τους παρά τις έβλεπες στο προσκήνιο. Και μόνο

η αναφορά του ονόματός της σου φέρνει στον νου αθάνατα τραγούδια, όπως το «Αχ

Ελλάδα σ’ αγαπώ», «Μπαίνουμε στον Υδροχόο», «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» (που

έγραψε μαζί με τον Ρασούλη) και πολλά άλλα, τα οποία έδωσαν νέα πνοή στο

τραγούδι του ’80 και έπλασαν τους δικούς τους μύθους για τους σταρ εκείνης της

δεκαετίας. Εκείνη είναι πάντοτε ένα δυνατό χαρτί για όσους τραγουδιστές θέλουν

να βρουν καλό τραγούδι. Ένα δυνατό χαρτί που «βγαίνει» όταν η ίδια το νιώθει.

Τα τελευταία χρόνια δεν σας βλέπουμε πια…

«Από τα λάιβ έχω αποτραβηχθεί από το ’91, αλλά δισκογραφία έκανα. Με τον

Μανώλη Λιδάκη, τον Σταύρο Λογαρίδη, τη Γιούλη Τσίρου, τον Δημήτρη Μπάση. Αλλά

δεν ήμουν ποτέ και απόλυτα μέσα στα πράγματα. Δεν ένιωσα την ανάγκη να κάνω

καριέρα. Όταν γράφω, γίνεται από μόνο του. Αισθάνομαι ότι φουσκώνω, σαν

έγκυος…».

Λένε ότι υπάρχει μεγάλη έλλειψη από συνθέτες και στιχουργούς. Εσάς σας

πλησίασαν εταιρείες δίσκων…

«Δεν με πλησιάζουν γιατί ξέρουν πώς είμαι, πώς δουλεύω. Ακόμη και τον δίσκο

που έκανα με τον Δημήτρη Μπάση, τον έκανα γιατί ήρθε προσωπικά και με βρήκε ο

Νίκος Μωραΐτης».

Πώς σας φαίνεται σήμερα ο χώρος του τραγουδιού;

«Χάλια. Fast Food. Δεν βρίσκεις εύκολα ανθρώπους που πονούν το τραγούδι».

Υπήρξαν στιγμές που αισθανθήκατε εντελώς εκτός κλίματος;

«Μα κάπως έτσι βγήκε τούτος ο δίσκος. Τη στιγμή που είπα πάει τελείωσε,

αποσύρομαι, άρχισε μέσα μου η αντίστροφη μέτρηση που με οδήγησε στο να θέλω να

γράψω μουσική. Δύο χρόνια το δουλεύαμε με τον Ματί Παλαιολόγου… Με βοήθησε

πάρα πολύ στις ενορχηστρώσεις. Και όλοι οι μουσικοί ήρθαν με μεγάλη προθυμία.

Είναι φίλοι μου, από χρόνια…».

Μελωδίες απαλλαγμένες από στίχους

Γιατί προτιμήσατε να κάνετε, κατά κύριο λόγο, έναν ορχηστικό δίσκο;

«Κάποιες από αυτές τις μελωδίες που ακούτε είναι τραγούδια παλαιότερα – όχι

τόσο γνωστά ίσως. Πάντα μου άρεσε να ακούω τις μελωδίες απαλλαγμένες από τους

στίχους και τις φωνές των τραγουδιστών. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό… Σ’

αυτήν τη φάση της ζωής μου, αυτό ήθελα να κάνω και είμαι ευγνώμων και στον

Ματί και στους μουσικούς που με βοήθησαν».

Είστε από τους ανθρώπους που αποφεύγατε τη δημοσιότητα. Τώρα τελευταία όμως

είστε σε… επικοινωνιακή διάθεση.

«Τόσο που είναι λίγο περισσότερο απ’ αυτό που αντέχω. Ο δίσκος, βλέπετε. Και

οι εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου», που γίνονται λόγω του δίσκου… Πρέπει

να τον υποστηρίξω…»

Τρακ…

«Πολύ. Αλλά είμαι μαζί με τον Μανώλη Λιδάκη, ο οποίος αμέσως δέχθηκε την

πρόταση και ήρθε στην Αθήνα. Είναι και η Λιζέτα… είμαστε όλοι μαζί. Και στην

πλατεία, δικοί μας άνθρωποι… Όλοι μαζί να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι…».

INFO

Απόψε και αύριο στον «Σταυρό του Νότου – Απέναντι», Φραντζή και Θαρύπου 35-37,

τηλ. 210-9226.975. Μαζί της ο Μανώλης Λιδάκης και η Λιζέτα Καλημέρη.