H Γιολάντα, η γυναίκα του Μανουέλ, έχει προτίμηση στους Ανατολικοευρωπαίους
συγγραφείς. Έτσι, για να κάνει το ταξίδι των 980 χιλιομέτρων από το σπίτι της
στη φυλακή πήρε μαζί της Καπουσίνσκι, Κούντερα και Σκβορέτσκι.
|
«Γυναίκες στα λευκά»: οι μαχητικές σύζυγοι των 75 Κουβανών πολιτικών κρατουμένων τιμήθηκαν πρόσφατα με το φετινό βραβείο Ζαχάρωφ
|
Το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο δεν μπορεί τελικά να είναι τόσο κακό: απόδειξη
ότι επιτρέπεται στους πολιτικούς κρατουμένους να διαβάζουν στα κελιά τους. Δεν
μπορούν βέβαια να διαβάζουν ό,τι θέλουν. Ο Αλφρέδο Φελίπε Φουέντες, ένας από
τους 75 δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, γιατρούς και βιβλιοθηκάριους που
καταδικάστηκαν το 2003 σε ποινή κάθειρξης ώς 28 χρόνια, απαγορεύεται να
διαβάζει βιβλία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχει όμως στο κελί του μια
βιογραφία του Γκάντι, τους «Αθλίους» του Βικτόρ Ουγκώ και τη «Δεύτερη
Επανάσταση» του Άνταμ Μίχνικ. Ο Μανουέλ Βάσκες Πορτάλ, εκτός από τους
Ανατολικοευρωπαίους που αρέσουν στη γυναίκα του, απέκτησε πρόσφατα και το
«Ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας. Εντάξει, ο Ρεϊνάλντο Αρένας απαγορεύεται
αυστηρά, ήταν άλλωστε και διαφωνών και ομοφυλόφιλος. Στη μαύρη λίστα
περιλαμβάνεται και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ ως ιδιαιτέρως επικίνδυνος. Επιτρέπεται
όμως ο Πρίμο Λέβι, που εδώ και δυόμισι χρόνια κυκλοφορεί από κελί σε κελί. Το
πιο μεγάλο ταξίδι, πάντως, το έχει κάνει η υπό διαρκή περιορισμό Βιρμανή
Αούνγκ Σούου Κίι: ο Νορμάντο Ερνάντες, που φυλακίστηκε επειδή τόλμησε να κάνει
απεργία πείνας υπέρ της δημοκρατίας, διέσχισε κατά τη μεταφορά του στη φυλακή
όλο το νησί συντροφιά με τα βιβλία της.
Ίσως λοιπόν τα δικαστήρια του Κάστρο να είχαν κατά βάθος ευγενείς σκοπούς
επιβάλλοντας αυτές τις εξοντωτικές ποινές στους «75». Όπως γράφει στη
Μοντ η συγγραφέας Τερέζα Μποντ, που έχει ζήσει στην Κούβα, το κέρδος
είναι διπλό. Οι ίδιοι οι πολιτικοί κρατούμενοι έχουν τον χρόνο να μελετήσουν
ιστορία, ποίηση, πολιτικές επιστήμες, ξένες γλώσσες. Αλλά και οι γυναίκες τους
ανακάλυψαν μέσα τους μια δύναμη που δεν τη φαντάζονταν, όπως οι μάνες της
Αργεντινής όταν διαδήλωναν για τους εξαφανισμένους συγγενείς τους τη δεκαετία
του ’70. Όταν ο Άνχελ Μόγια, ένας άλλος της ομάδας των «75», χρειάστηκε να
χειρουργηθεί στην πλάτη και οι αρχές τού το αρνήθηκαν, η γυναίκα του
κατασκήνωσε σε ένδειξη διαμαρτυρίας στην Πλατεία της Επανάστασης, έξω από το
γραφείο του Κάστρο. Δύο ημέρες μετά, το αίτημα του κρατουμένου ικανοποιήθηκε.
H πράξη της προκάλεσε αίσθηση στο νησί. Αρκετές εβδομάδες αργότερα, μια πόρνη
πλησίασε σ’ έναν δρόμο της Αβάνα τη σύζυγο ενός άλλου κρατουμένου, της έδωσε
ένα ουόκμαν και της είπε: «Δώσ’ το στη μαύρη που διαδήλωσε σ’ αυτή την
πλατεία, είναι για τον άντρα της». Επειδή όμως τα ουόκμαν απαγορεύονται στη
φυλακή, η γυναίκα πρότεινε στην πόρνη να προσφέρει βιβλία. «Άι, μαμίτα, δεν
έχω, αλλά θα αγοράσω», απάντησε εκείνη. Και το έκανε: την επόμενη φορά
εμφανίστηκε με έργα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, έναν Αρσέν Λουπέν και μια βιογραφία
του Βαν Γκογκ.
LINK:
http://diastaseis.blogspot.com