Aνασχηματισμός όπως πολιτική

Τώρα θα γίνει, αύριο θα γίνει, σημασία έχει ότι η πιθανότητα ανασχηματισμού –

όπως παλαιότερα αυτός καθαυτός ο ανασχηματισμός – παράγει πολιτικές ειδήσεις

εκεί όπου δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν εκείνες οι οποίες θα

επιβεβαίωναν μια δραστήρια και κυρίως αποτελεσματική κυβέρνηση με σαφές όραμα.

Πάει καιρός άλλωστε που «πολιτική» θεωρείται το σκοτεινό παρασκήνιο, τα

«συντροφικά μαχαιρώματα», οι σκανδαλώδεις αποκαλύψεις και οι ακολουθούμενοι

αποκεφαλισμοί των συμμετεχόντων στα σκάνδαλα, όλο αυτό το σαπουνοπερικό

παραπολιτικό δράμα που ευνοεί την τηλεθέαση κουτσομπολίστικων δελτίων

ειδήσεων.

Μια ολόκληρη «βιομηχανία» παραπολιτικού κουτσομπολιού με τους ειδικευμένους

δημοσιογράφους του είδους λειτουργεί μανιωδώς, παράγοντας τα τελευταία χρόνια

προϊόντα χαμηλού κόστους και υψηλής ζήτησης. Κατ’ αρχήν, υπάρχει πάντα υλικό

για εντυπωσιακά θέματα, καθώς η φήμη και μόνο του «ανασχηματισμού» προκαλεί

νευρικούς σπασμούς στο μιντιακό και το πολιτικό σύστημα κατ’ απομίμηση των

εκφράσεων της ζωής, των αληθινών παλμών της δημιουργίας. Αντ’ αυτών βεβαίως,

καταλήγουμε στο ποιος θα «φάει» ποιον, ποιος θα «καρφώσει» ποιον για να

καθαρίσει τον δρόμο εμπρός του, ποιος θα αναβαθμιστεί και τι «πονηρό» κρύβει η

αναβάθμιση. Υλικό πλούσιο, γαστριμαργικό, εύπεπτο για το φιλοθέαμον κοινό, σε

αγαστή συνέχεια με τις κουτσομπολίστικες εκπομπές του μεσημεριού, όπου

παρομοίως σκοτεινά καλλιτεχνικά παρασκήνια κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον για

αοιδούς με λιγοστό ταλέντο και άφθονη ερωτική και κοσμική δραστηριότητα.

Ανέκαθεν, βεβαίως, το πεδίο της πολιτικής ήταν πεδίο σκοτεινών ενεργειών και

αθέατων συγκρούσεων, αλλά στην εγχώρια σκηνή η συνάντησή του με τα

σαπουνοπερικά δελτία ειδήσεων του σκληρού ανταγωνισμού ευνόησε ακόμη

περισσότερο την ανάπτυξη της παραπολιτικής ειδησεογραφίας. Ανάπτυξη άλλωστε

που ευνοεί τόσο την πολιτική χωρίς όραμα και τους πολιτικούς χωρίς έργο όσο

και τη δημιουργία μιας δημοσιογραφικής τάσης που αναδεικνύει περισσότερο τις

διασυνδέσεις από τις γνώσεις, την κατάρτιση, την ιστορική παιδεία.

Πρόκειται για τη δημοσιογραφία-ηχείο που πολλαπλασιάζει τους «θορύβους» της

πολιτικής, αντί να αναλύει τις αποφάσεις – αν αυτές υπάρχουν.

Τις τελευταίες ημέρες, για παράδειγμα, πύκνωσαν τα ρεπορτάζ που προανάγγελλαν

«ανασχηματισμό» για πολλοστή φορά. Είχαν πληροφορίες και για το ποιος θα πάει

πού, ποιος φεύγει, ποιος είναι σε δυσμένεια και ποιος σε ευμένεια, ποιος είναι

σταθερός και ποιος επίφοβος και άλλα τέτοια, τα οποία επιβεβαίωναν όχι ότι η

πολιτική είναι θέμα προσώπων, γεγονός άλλωστε που δεν βρίσκεται πλέον και τόσο

εκτός σύγχρονης πραγματικότητας, όσο το ότι η πολιτική έχει αντικατασταθεί από

το περί των πολιτικών κουτσομπολιό.

Το αποτέλεσμα είναι να αντικαθίσταται ή να δημιουργείται η αίσθηση ότι

αντικαθίσταται η πολιτική σκέψη από την προσωπική ίντριγκα. Αυτή καταναλώνεται

ως ειδησεογραφικό υλικό, άκρως γαστριμαργικό μεν, αλλά ταυτοχρόνως με

ιδιότητες αναισθητικού για τη Δημοκρατία, αφού το κύριο συστατικό της, οι

πολίτες, αισθάνονται απομακρυσμένοι από την πολιτική, αδυνατούν να κατανοήσουν

και πολύ περισσότερο έχουν την αίσθηση πως ό,τι και να κάνουν βρίσκονται πάντα

στην περιφέρεια των πολιτικών ενεργειών, φόντο, ντεκόρ και όχι ο αποκλειστικός

σκοπός τους.

Καθήστε καλά, γιατί… α!

Εδώ αναλαμβάνει η τηλεόραση να εκτονώσει τη συσσωρευμένη ένταση από την

απογοήτευση, δίνοντας βήμα, χώρο, να πουν τα παράπονα, τα αιτήματά τους οι

πλέον αδικημένοι από την αδράνεια της πολιτικής, οι άνεργοι της

κλωστοϋφαντουργίας, οι απλήρωτοι της καπνοβιομηχανίας κ.ά.

Μόνο που όλο αυτό είναι ακριβώς η επίφαση της δημοκρατίας που υπογραμμίζει

την αντικατάσταση των ενεργειών, του οράματος, της πολιτικής των αποφάσεων από

επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που προσφέρονται σαν χάπια ελπίδας, την ίδια ώρα

που δίνουν την ευκαιρία στην κεντρική εξουσία να ελέγξει με βάση τον φόβο της

απομάκρυνσης από τους κόλπους της όσους δεν πειθαρχούν.