«Επιθεώρηση, νέα, γραία και μοιραία»

Ο Σταμάτης Φασουλής επιστρέφει στην επιθεώρηση και στην αβάσταχτη ελαφρότητα

της επικαιρότητας. Δεν ξέρω τι σημαίνει για τον καθένα χωριστά, αλλά για το

θέατρο, για το κοινό και την ελληνική κοινωνία αυτή η επιστροφή είναι το

«γεγονός» της χρονιάς. Είναι «το φιλί της ζωής» στην επιθεώρηση, που από

πρωταγωνίστρια που ήταν στη θεατρική Αθήνα, έγινε κομπάρσα, ώσπου έσβησε

εντελώς. Και ξαφνικά φέτος, νάτη πετιέται, παίρνει το «τρέντυ» και λίγο πριν

πεθάνει το απογειώνει. Το πάει στον Άρη.

Αυτό το αλληγορικό ταξίδι θα παρακολουθήσει το κοινό, γελώντας με όλους τους

τύπους του νεοέλληνα, τις απογοητεύσεις, τα κουσούρια και τις ελπίδες του. Σε

μια κοινωνία που ξεσαλώνει, ενώ την ίδια ώρα κλείνεται στον εαυτό της, η

επιθεώρηση του Φασουλή και των συνεργατών του στηρίζεται στην παρατήρηση της

πραγματικότητας, στην άντληση θεμάτων – νούμερων από την κοινωνία γύρω.

«Γιατί αυτό κάνει η επιθεώρηση. Παίρνει το τώρα, το “τρέντυ”, το επίκαιρο και

το στολίζει, το φουσκώνει, το μεγαλώνει, το ξεχειλώνει μέχρι να το σιχαθείς

και να το αποχαιρετήσεις».

Όλα τα καινούργια πρόσωπα – τύποι θα παρελάσουν από τη σκηνή του

θεάτρου «Χορν». Οι μετροσέξουαλ με το σύνδρομο Μπέκαμ, τα σπα, το κλάμπινγκ,

τα χαντς φρι, τα πρεζόνια, οι εξέκιουτιβ προντιούσερς, ο Μπους, οι πόλεμοι, η

Παιδεία, η ακρίβεια. η σύγχρονη οικογένεια, ο έρωτας στα χρόνια της Μαριέττας,

η κρεβατοκάμαρα των πολιτικών, η μη συνεννόηση με διαλόγους – παράλληλους

μονολόγους, ο τρόπος που γλεντάει ο νεοέλληνας στα μπουζούκια, η εξομολόγηση

της μη ζωής του, στα ριάλιτι. Όλα λέγονται χωρίς υπονοούμενα. «Η Νατάσα,

νηπιαγωγός – χειρουργός, που, Παναγιά μου, δεν το εύχομαι, αλλά εδώ έξω να

‘χει πεταχτεί ο σκωληκοειδίτης, δεν κάθομαι όχι να με εγχειρήσει, ούτε τα

φρύδια να μου βγάλει». Σχολιάζει πρόσωπα και καταστάσεις που ανήκουν σε μια

επικαιρότητα η οποία παρέρχεται σαν «τη μόδα που πεθαίνει νέα».

Η δομή είναι κλασική. Έναρξη, νούμερα με αστείες ατάκες και κωμικές

καταστάσεις, συνδέσεις με τραγούδια, αποθέωση. Αλλά η γλώσσα είναι καινούργια,

«ζωντανή», ποιητική και βωμολόχα, φτωχή και πλούσια, αδιάφορο, αφού όλα τα

εξυψώνει η θεατρική τέχνη. «Εγώ δεν μπορώ να το πω το μαλάκας για βρισιά.

Γιατί οι αναμνήσεις μου από την εμπειρία είναι πολύ γλυκές…». Κι όσο τα

νούμερα παίζονται, ο υπόλοιπος θίασος μπαινοβγαίνει συνέχεια. Ένας θίασος που

μετακομίζει, καβαλάει το τρέντυ και φεύγει τελικά στον Άρη.

«Όσοι έχουν σιχαθεί τους Έλληνες, τον εαυτό τους δηλαδή, φεύγουν για να τους

αγαπήσουν ξανά. Όλα από μακριά, κουρέλια και διαμάντια, τους φαίνονται υπέροχα

– ακόμη και ο Αλογοσκούφης άλογο ράτσας τους φαίνεται». Κάθονται λοιπόν μια

φορά τον μήνα και περιμένουν να τραγουδήσουν στην πανσέληνο. Μόνο που οι

Έλληνες του Άρη έχουν τη Γη για Φεγγάρι. Κι «απόψε έχουν Πανγέληνο». Η

αποθέωση στο φινάλε είναι γλέντι.

Η ταυτότητα. Κείμενα: Σταμάτης Φασουλής, Κοσμάς Βίδος, Βαγγέλης Νάσης,

Παντελής Καναράκης. Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής. Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς.

Κοστούμια: Άγγελος Μέντης. Μουσική ενορχήστρωση: Γιάννης Ζουγανέλης. Φωτισμοί:

Ελευθερία Ντεκώ. Παίζουν: Σταμάτης Φασουλής, Ελένη Καστάνη, Γιάννης

Ζουγανέλης, Μαριάννα Τουμασάτου, Σταύρος Νικολαΐδης, Μάντυ Λάμπου, Μαριάννα

Πολυχρονίδη, Όθων Μεταξάς, Δημήτρης Τσέλιος και Έφη Παπαθεοδώρου.

Διάλογος με το καινούργιο

Αυτό που κράτησε η επιθεώρηση είναι μια στιγμή που διαιωνίζει τη σύγκρουση της

εποχής, ένα ασταθές κλίμα που συγκροτεί την ισορροπία της παράστασης. Είναι η

δύναμη της επιθεώρησης, όπως την ξέρει ο Φασουλής, ο οποίος συνεργάστηκε με

τρεις κειμενογράφους της νεώτερης γενιάς. Γιατί; «Ουσιαστικά χωρίς τους νέους

αισθάνομαι στομωμένος. Θέλω ένα διάλογο με τους νέους, με τα καινούργια. Να

συμβεί μια αλληλεπίδραση, χωρίς τραβεστιλίκι, από καμία πλευρά. Αν και φοβάμαι

τον στίχο του Σαββόπουλου, που με στοιχειώνει: Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο

πράγμα, όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά».

INFO

«Το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές». Πρεμιέρα: 18 Οκτωβρίου στο Θέατρο «Χορν»

(Αμερικής 10, τηλ. 210-3612.500).