Π αραμονή Πρωτοχρονιάς η είδηση, και το βίντεο της εκτέλεσης του Σαντάμ έπαιζε σαν μακάβριο δώρο στα δελτία.

Κάτι θα είχαν στον νου τους όσοι το αποφάσισαν και το έκαναν πράξη τέτοια μέρα, κάποια πρόκληση του χρόνου, των τόπων και των ανθρώπινων μυαλών.

Στα εφηβικά μας χρόνια στην Ευρώπη η θανατική ποινή δεν είχε καταργηθεί ακόμα. Τότε, συζητιόταν με πάθος η σκοπιμότητά της και η ηθική της κ.λπ. Στην Ελλάδα ίσχυε, αλλά δεν εκτελούνταν. Μετά την καταδίκη εις θάνατον των χουντικών, είχαν μερικοί αγανακτήσει που η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια. Κι όμως, τώρα πια, που τα βλέπουμε τα πράγματα από απόσταση, πόσο μας είχε προωθήσει πολιτικά και πολιτιστικά αυτή η αλλαγή της ποινής, πόσο ώριμη ήταν η σκέψη του πρώτου Καραμανλή, και μας γλίτωσε από το βάρος του αίματος.

Τώρα πια στις ευρωπαϊκές χώρες φαντάζει αδιανόητη η επιβολή και εκτέλεση θανατικής ποινής, είναι όρος η κατάργησή της για τις χώρες που συμμετέχουν στην Ένωση. Είναι συνείδηση κοινή η βαρβαρότητά της. Ο κόσμος έχει προχωρήσει, αλλά όχι, έρχεται χαιρέκακο το μήνυμα από το Ιράκ, εδώ είναι ακόμα η βαρβαρότητα, ο μεσαίωνας, δεν προχωρά η ανθρωπότητα, είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τον εαυτό της, τον κύκλο του μίσους και της εκδίκησης, δεν μπορεί να ξεφύγει. Δεν μπορεί να την κάνει την υπέρβαση, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Δεν είναι απλά μια ομάδα που έχει πάρει την εξουσία εκεί και εκτελεί τον αντίπαλό της, το μήνυμα έχει ισχύ επειδή στηρίζεται από την υπερδύναμη, που θέλει να λέγεται πρωτοπόρος του πολιτισμού. Έτσι εφιαλτικά μπαίνει η νέα χρονιά, σαν σαρκαστικό γέλιο και κοιταζόμαστε- είναι το 2007; Ναι, κι έχει νόημα ξανά να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και τις αξίες μας πιο πεισματικά από ποτέ.

Τελευταία Νέα