Φαινόμενα

«Παράσταση» ταλέντων

Τηλεοπτικό θερμοκήπιο ηθοποιών μοιάζει η σειρά για τη ζωή της Έλλης Λαμπέτη όπου, στις ειδικές συνθήκες του, δίνουν τα καλύτερα δείγματα ερμηνείας
Στην εποχή των μύθων της θεατρικής σκηνής, που πλάθονταν ημέρα την ημέρα, βήμα το βήμα και που σήμερα τους αφηγούμαστε σαν να πέρασαν αιώνες- αφού ο τηλεοπτικός χρόνος άλλαξε τη σχέση μας με την Ιστορία και τα κριτήρια που διαμορφώνει σε κάθε τομέα- διαδραματίζεται η σειρά «Τελευταία παράσταση» (Αlpha) με επίκεντρο τη ζωή της Έλλης Λαμπέτη.

Σειρά η οποία έχει να επιδείξει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες ηθοποιών που έχουμε δει στη μικρή οθόνη τα τελευταία χρόνια. Σαν να αποτελεί ένα είδος ιερής πρόκλησης για όσους συμμετέχουν, για όσους ερμηνεύουν τους μύθους της τέχνης, την οποία υπηρετούν , να δώσουν τα καλύτερα δείγματα του ταλέντου τους.

Η νεαρή Μαρίνα Καλογήρου μοιάζει με την Έλλη Λαμπέτη σε ορισμένες στιγμές τόσο που συγκλονίζει και ο Γιώργος Καραμίχος στον ρόλο του Δημήτρη Χορν καταφέρνει να αποδώσει μέχρι τις γκριμάτσες, τον τόνο της φωνής , τη χάρη της κίνησης, σαν πιστό αντίγραφο που δεν κρύβει τον θαυμασμό για το πρωτότυπο. Η ερμηνεία της Μπέτυς Λιβανού στον ρόλο της Μαρίκας Κοτοπούλη προκαλεί έκπληξη, με το μακιγιάζ και την κίνησή της. Και, ακόμη, ο Νίκος Ψ αράς αλλά και ο Χρήστος Λούλης, της νέας θεατρικής γενιάς που τη δικαιώνουν.

Οι χώροι προσεκτικά επιλεγμένοι. Θεατρικές σκηνές, ψηλοτάβανα αρχοντικά, όμορφες αυλές, καμαρίνια με ξύλινους καθρέφτες, βελούδα και δαντέλες , όλα έως την πιο μικρή λεπτομέρεια δείχνουν τον σεβασμό στον μύθο που αφηγούνται.

Η σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ προτιμά τους αργούς ρυθμούς, οι οποίοι επιτρέπουν στις αποχρώσεις των ερμηνειών, στις εκφράσεις των προσώπων, στις κινήσεις των σωμάτων να αναδειχθούν, απαραίτητο συμπλήρωμα για την αρτιότητα κάθε σκηνής.

Όσο για την ίδια την ιστορία, διόλου τυχαίο ότι στη σειρά το επώνυμο της Έλλης γίνεται Λόντου και του Χορν, Χέρμαν. Πρόσωπα σχεδόν σύγχρονά μας , ιστορίες πρόσφατες και, ακόμη, ανάγκη μυθοπλασίας που να ανταποκρίνεται στους όρους της μεγάλης αγοράς, επιβάλλουν τις αλλαγές των ονομάτων για να τα αποδεσμεύσουν προφανώς από το απαιτητικό βάρος της πραγματικής ιστορίας τους. Αλλά και γιατί η ελευθερία στην αφήγηση πολύ προσωπικών στιγμών δεν συμβαδίζει με τον σεβασμό στη μνήμη τους και αυτός με τον σεβασμό στην αλήθεια.

Μύθος-σύμβολο για το ελληνικό θέατρο, για το ταλέντο και το πείσμα της, προσωπικότητα έντονη και λαμπερή, αλλά και άνθρωπος που έζησε αλλεπάλληλες τραγωδίες, είδε τον θάνατο να παίρνει αγαπημένους της μέχρι να φτάσει στην ίδια, η Έλλη Λαμπέτη έζησε σε εποχές μεγάλων αλλαγών για τον τόπο, για την τέχνη που υπηρέτησε, για τους ίδιους τους ανθρώπους, οι οποίες κάθε άλλο παρά αντικείμενο ενός λαϊκού αναγνώσματος και κατόπιν τηλεοπτικού σίριαλ θα μπορούσαν να γίνουν.

Ο πολιτικός αναβρασμός, οι εντάσεις των ιδεολογιών, οι αντιθέσεις, οι διχασμοί, γεγονότα που ο κόσμος- του θεάτρου και μη- βίωσε δραματικά μέχρι να φτάσει στην ανάγκη για μια «σαμπανιζέ» συμφιλίωση των πάντων υπό τη μητρική σκέπη της μεγάλης αγοράς, όσο και αν σημάδεψαν τις ζωές των χαρακτήρων της σειράς, αφού ζυμώθηκαν με τις εποχές τους, αποφεύγονται.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Φρίντας Μπιούμπη, το σενάριο επικεντρώνεται στους έρωτες, την αγάπη για την οικογένεια, τον σύνδεσμο των αδελφών, τις δυνατές φιλίες , όλα αυτά της ζωής που, ξαλαφρωμένα από το ειδικό βάρος της ιστορικής στιγμής κατά την οποία συνέβησαν, μετατρέπονται σε τηλεόραση.

Μύθος που εμπνέει ερμηνείες

Νύξεις μόνο για τον αναστατωμένο περίγυρο της ζωής και της καριέρας της Έλλης Λαμπέτη γίνονται στα επεισόδια της Κατοχής, με τους στρατευμένους στην Αντίσταση συναδέλφους τους οποίους η Έλλη βοηθά, σε στιγμές όπως εκείνη που ο Καραμίχος-Χέρμαν (Χορν) λέει ότι θέλει στις εκλογές να νικήσει ο Καραμανλής γιατί «μεγάλωσαν μαζί και είναι φίλοι», ενώ η Έλλη λέει πως θέλει να νικήσει ο Παπανδρέου. Μικρές «πινελιές» που δίνουν απλώς στίγμα εποχής.

Η σύγχρονη Ιστορία δέχεται το μυθιστόρημα, όπως και τις βιογραφίες, σαν πηγές της . Μια βιογραφία της Έλλης Λαμπέτη θα μπορούσε να είναι πολύτιμη ως προς αυτό, αλλά «Η τελευταία παράσταση»μακριά από κάτι τέτοιο- μοιάζει να γίνεται ένα είδος τηλεοπτικού θερμοκηπίου νέων ηθοποιών, του οποίου οι ειδικές συνθήκες της αναπαράστασης θεατρικών μύθων, αναδεικνύουν το ταλέντο τους .