Νύχι γαμψό, βλέμμα πανούργο
Τους μιλάς και το μάτι τους σε διαπερνά. Σαν τον αξονικό τομογράφο, πάντα κι άλλη. Σε κόβουνε απ΄ την κορφή μέχρι τα νύχια, σε ζυγιάζουν και συγχρόνως σχεδιάζουν πώς θα σε βάλουνε στο χέρι, πώς θα σε τουμπάρουν χωρίς να πάρεις μυρουδιά. Είναι κι αυτό ένα ταλέντο, μια έμφυτη ικανότητα των γνήσιων αρπακτικών: ξέρουν να γδέρνουνε τους άλλους και να τους ρουφάνε το μεδούλι. Πολυσύνθετο ταλέντο κι όχι απλό…
Γιατί ο μισός λοβός του εγκεφάλου τους πρέπει να κατεβάζει νούμερα, να λογαριάζει (τόσα θα του δώσω, τόσα θα βγάλω, αφαίρεσε τον ΦΠΑ, μέτρα τον αντίκτυπο στην αγορά, υπολόγισε την προστιθέμενη αξία, τόσα θα μού μείνουνε στο χέρι), και ο άλλος τους μισός να διερευνά τα προσωπικά σου δεδομένα (το ύφος σου, το χρώμα της φωνής, την ένταση του λόγου σου· απ΄ αυτά υπολογίζουν πόσο σκληρό καρύδι είσαι, μέχρι πού φτάνουνε οι αντοχές σου και πόσο χρόνο θα τους πάρει να σε ξεζουμίσουν).
Κι ενώ δουλεύουνε πυρετωδώς οι τουρμπίνες του μυαλού τους, κρυφά και δόλια, ένας πέπλος ψεύτικης εγκαρδιότητας συσκοτίζει το πανούργο βλέμμα τους. Το βουλιμικό και το αχόρταγο.
Αυτό το βλέμμα αποτελεί και το μεγάλο ατού της τεχνικής τους: πρέπει να δείχνει απόμακρο και φιλικό μαζί. Ώστε να διολισθαίνει εύκολα προς την ψύχρα και την παγωμάρα όταν στραβώνει κάτι, ή προς την περαιτέρω- έως ασφυξίας- σύσφιγξη των σχέσεων προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης αφαίμαξη. Οπότε, και τους είσαι παντελώς άχρηστος.
Α πα πα, ούτε που πάει το μυαλό τους ότι ο συνομιλητής τους παρακολουθεί τις μεθόδους τους καταλεπτώς, ότι μετράει την παρανοϊκή γυαλάδα του ματιού τους, τσεκάρει το μέγεθος της απληστίας τους, βυθομετράει τον άπατο της κουτοπονηριάς τους.
Και καταγράφει επιμελώς πώς μετασχηματίζεται η μικρότητα σε πλούτο, πώς τα πλούτη δίχως τη μέσα καλλιέργεια- αυτό, μπράβο, ξαναπές το – μεταλλάσσονται σε γελοίο νεοπλουτισμό, πώς τα κέρδη εξαργυρώνονται σε δύναμη και καταλήγουν σε χυδαία εξουσία (κοινωνική, πολιτική, θρησκευτική· κάθε αρπακτικό και στον τομέα του. Άλλωστε, όλα τους- στρατιές ολόκληρες- είναι παντός καιρού και κάθε τόπου, μα προπαντός του ατομικού συμφέροντός τους. Μόνον).
Κι αφού η ανελέητη επιδίωξη του πλούτου γίνεται το μοναδικό τους μέλημα, δεν δείχνουν πλέον έλεος για τίποτα και για κανέναν. Ούτε και για τον εαυτό τους. Στουπώνουν με πισσόχαρτα το μέσα τους, το μονώνουν στρώση- στρώση, γίνεται αδιάβροχο και δεν το διαπερνάει πλέον τίποτα. Σχέσεις, αισθήματα και συναισθήματα ασφυκτιούν και συρρικνώνονται. Ώσπου, στεγνοί και αποστεωμένοι πια καταλήγουνε να τρώνε (απ΄) τις σάρκες τους. Από ολόκληρο τον εαυτό τους απομένει τελικά ο εαυτούλης τους, ένα θλιβερό απολειφάδι δηλαδή.
Με τόση στέγνα που τη βλέπεις μέσα κι όξω τους, σκέφτεσαι ότι δεν έχει εντέλει σημασία τι κατέχει ο άνθρωπος, αλλά πώς διαχειρίζεται το λίγο ή το πολύ που έχει.
Ω ναι, δεν ξέρω πόσοι βγαίνουν «κερδισμένοι» μέσα απ΄ τη λαίλαπα της ληστρικής κερδοφορίας και του πλουτισμού. Εύχομαι όχι αυτοί που κάνουνε τον χρόνο χρήμα, τη ζωή τους- και τα χρόνια τους – μασούρια (για να τα τοποθετήσουν όπου δει). Αλλά εκείνοι που σέβονται τον χρόνο τους- και τον κερδίζουν λίγο λίγο- σαν τον εαυτό τους.
Ο Κώστας Λογαράς είναι συγγραφέας
