Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε από το τούνελ. Η επιτήρησή μας τελείωσε και οφείλουμε να χαιρόμαστε, αν και δεν την είχαμε καταλάβει τόσον καιρό. Τι ακριβώς επιτηρούσε και πού μπορούσε κανείς να τη συναντήσει, να τη γνωρίσει καλύτερα, δεν έγινε πλήρως αντιληπτό. Μια ιδέα ήταν κυρίως, μια φράση που ακουγόταν ταπεινωτικά στην αρχή, αλλά στη συνέχεια τη συνηθίσαμε, όπως συχνά συνηθίζονται οι ταπεινώσεις. Ειδικά όταν είναι τόσο θεωρητικού επιπέδου. Διότι δεν τη ζήσαμε, δεν τη νιώσαμε αυτή την επιτήρηση, να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει. Έναν υψηλό έλεγχο στα τεκταινόμενα, κάποια αληθινή αυστηρότητα; Πού ήταν η επιτήρηση όταν τα αποθεματικά των Ταμείων πήγαιναν σε κρυφά ομόλογα μέσω νήσων Καϊμάν; Κάτι άλλο θα επιτηρούσε. Πώς άφησε να γίνουν τόσο παράξενες συναλλαγές με τα λεφτά του Ασφαλιστικού, που εδώ και δεκαετίες δεν αρκούν για τις συντάξεις; Τι σόι επιτήρηση ήταν αυτή, με τόσο τακτ, τόση αβρότητα; Δεν είχε αρκετές κάμερες;

Πώς της ξέφυγαν ένα σωρό λεπτομέρειες της οικονομικής ζωής, και όχι μόνο, και τώρα λέει τέλειωσε, πάει σπιτάκι της, το έργο της δικαιώθηκε, και μας αφήνει μόνους, με την κυβέρνηση σε προεκλογικό αγώνα, ελεύθερη να κινείται όπως θέλει. Γιατί φεύγει τώρα που υπάρχουν ένα σωρό πράγματα να επιτηρήσει; Πείραζε κάποιος να τους προσέχει; Πάνω που λέγαμε να κάνουμε υπομνήματα στους επιτηρητές τι άλλο να επιτηρήσουν.

Μαζεύονται πολλά που θέλουν επιτήρηση. Αλλά πρέπει να τα ξεχάσουμε αυτά. Τέρμα λοιπόν. Αυτό ήταν, από σήμερα το μόνο πράγμα που επιτηρείται είναι οι μαθητές που δίνουν εξετάσεις. Κι εκεί γίνεται επιτήρηση με τα όλα της, όχι αστεία. Ξαναβρίσκει την έννοια η λέξη, πολύ επίκαιρα.

Τελευταία Νέα