ΣΕ ΑΚΡΙΒΩΣ έναν μήνα και έπειτα από δέκα χρόνια στην εξουσία αποχωρεί από την πρωθυπουργία ο Τ. Μπλερ. Ο Βρετανός πρωθυπουργός είναι ίσως μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες της Ευρώπης, αμφιλεγόμενη ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Βεβαίως η απόφασή του να ακολουθήσει τον Αμερικανό πρόεδρο στην καταστροφική επιλογή του πολέμου στο Ιράκ έχει ανεξίτηλα χρωματίσει την «πρωθυπουργία Μπλερ». Και την έχει χρωματίσει με μελανά χρώματα. Αλλά από εκεί και πέρα, ο Τ. Μπλερ ίσως «περάσει» ως το πρότυπο πολιτικού ηγέτη στον χώρο της προοδευτικής πολιτικής για τον εικοστό πρώτο αιώνα. Ως ο ηγέτης που επιχείρησε, κάτω από τις ιδέες του Α. Giddens, μία νέα πολιτική σύνθεση («Τρίτος Δρόμος») ανάμεσα στον σοσιαλισμό και στην οικονομία της αγοράς στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Σε σημαντικό βαθμό η σύνθεση πέτυχε, τουλάχιστον για τη Βρετανία. Και αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, ο Τ. Μπλερ υπήρξε ο πλέον φιλοευρωπαίος πρωθυπουργός που η Βρετανία είχε ποτέ (με την εξαίρεση ίσως του Ε. Χιθ στις αρχές της δεκαετίας του 1970). Αρκετοί βεβαίως πιστεύουν ότι ο Τ. Μπλερ λειτούργησε ως το «πιστό σκυλί» («poodle») του Αμερικανού προέδρου. Κι όμως, βασικός στόχος του Μπλερ υπήρξε η βαθύτερη ενσωμάτωση της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση- «να φέρει τη Βρετανία στην καρδιά της Ευρώπης», όπως έλεγε. Προσανατολισμένος στον στόχο αυτό πέτυχε ορισμένα σημαντικά πράγματα, όχι όμως τον οριστικό συμβιβασμό Βρετανίας και Ε.Ε. Η Βρετανία εξακολουθεί να βρίσκεται «εκτός του κέντρου/καρδιάς της Ε.Ε.», αφού, παρά τις αρχικές στοχεύσεις, παραμένει εκτός της ευρωζώνης όπως και εκτός του καθεστώτος της ελεύθερης διακίνησης προσώπων (Συνθήκη Σένγκεν) ενώ φρενάρει πρωτοβουλίες για βαθύτερη θεσμική ολοκλήρωση (Ευρωπαϊκό Σύνταγμα). Ωστόσο η Βρετανία του Τ. Μπλερ συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας (ΕΠΑΑ) με την περίφημη απόφαση/δήλωση του St. Μalo (1998). Η αποτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής Μπλερ οφείλεται κυρίως στην αδυναμία αλλαγής των αντιλήψεων του βρετανικού κοινού (και Τύπου) σχετικά με την Ευρώπη και τη σημασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο διάδοχος του Τ. Μπλερ (G. Βrown) δεν διακρίνεται, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, για ιδιαίτερο φιλοευρωπαϊσμό. Μάλλον το αντίθετο.

Ο Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Δ.Σ. του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Τελευταία Νέα