Από τις αποθήκες; Από τις αποθήκες. Για τις αποθήκες; Για τις αποθήκες. Ουδείς με σπουδαία υπογραφή.

Ουδεμία ιστορία που θα αφήσει τα ίχνη της στην κινηματογραφία. Ουδέν νεώτερον από το μέτωπο των ταινιών!


Από τα υπόγεια λοιπόν. Και πού να δείτε τι πρόκειται να συμβεί το καλοκαίρι. Προσοχή, λοιπόν. Τα γραφεία διανομής πληθαίνουν σαν τα κουνέλια, τα κανάλια και τις αθλητικές εφημερίδες. Αν μετράω σωστά, είκοσι και τρία μέχρι στιγμής. Ο λόγος απλός. Αμολάνε στις αίθουσες το προϊόν. Οι αίθουσες κοπανάνε μύγες και τουφεκάνε περαστικούς. Και στη συνέχεια το ίδιο προϊόν, με περγαμηνές κινηματογραφικές, εξέρχεται στα σούπερ μάρκετ του dvd. Δουλειές του ποδαριού. Ελλάδα, η χώρα του συρφετού!

Τέσσερις πρεμιέρες, δηλαδή τρεις αγγλόφωνες και μία ιταλική. Με πρώτο τον Τζορτζ Μπους:

«Η δολοφονία ενός προέδρου» (Τhe death of a Ρresident): Ντοκιμαντερίστικη μυθιστορηματική αναπαράσταση σε στυλ θρίλερ με σκηνοθέτη τον «άγνωστο» αλλά ικανότατο Γκάμπριελ Ρέιν. Σημείο εκκίνησης μια υπόθεση. Μια προβοκατόρικη υπόθεση «εργασίας». Κι αν ο πλανητάρχης δολοφονηθεί τι θα συμβεί; Στην πραγματικότητα και επί της ουσίας, απολύτως τίποτα. Το έργο- ως πραγματικό γεγονός- το έχουμε δει με τη δολοφονία του Τζων Κέννεντυ. Πρώτο και επειδή το σύστημα λειτουργεί ανεξαρτήτως προσώπων και θώκων, μάνι μάνι ορκίστηκε ο Τζόνσον και ο Λευκός Οίκος συνέχισε την ίδια πολιτική. Δεύτερο, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τους πραγματικούς δολοφόνους του JFΚ. Είδατε εσείς να τραυματίζεται ανεπανόρθωτα το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό και οι ψηφοφόροι να δραπετεύουν από την στρούγκα του δικομματισμού;

Τρίχες! Τότε προς τι; Απλούστατα. Προς σκηνοθετική άσκηση ύφους και στυλ. Δηλαδή χρονολογημένη με ακρίβεια η εξιστόρηση των γεγονότων. Εξαιρετική καθοδήγηση του πλήθους των κομπάρσων. Και εντελώς «αληθινές» οι συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών σαν να πρόκειται για καυτό ρεπορτάζ που λαμβάνει χώρα στο συγκεκριμένο

ΒΑΘΜΟΙ=5

(υπόδειγμα σκηνοθεσίας, αποθέωση αυθαιρεσίας)

μέρος την συγκεκριμένη ώρα με συγκεκριμένες μαρτυρίες από τον τόπο της δολοφονίας. Μπράβο Γκάμπριελ. Τίποτε άλλο; Α ναι, η ουσία. Εδώ ταιριάζει ο τίτλος «το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται». Διότι ο σκηνοθέτης στήνει μια υπόθεση αυθαιρεσίας και τοποθετείται απέναντι στη δική του υπόθεση αυθαιρεσίας με επίσης αυθαίρετη ουδετερότητα.

Δηλαδή οι σύμβουλοι του προέδρου που εξομολογούνται κατ΄ ευθείαν στον φακό, εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια γι΄ αυτόν. Υπόδειγμα οικογενειάρχη και αγνός, ανιδιοτελής πατριώτης ο Τζορτζ. Ρε, ουστ από εδώ! Από την άλλη- και επειδή οι μυστικές υπηρεσίες και ο κατασταλτικός μηχανισμός συλλαμβάνουν στο πιτς φιτίλι έναν Σύρο φουκαρά- καλοί άνθρωποι οι Άραβες και μουσουλμάνοι. Καλοί αλλά παρεξηγημένοι. Επομένως όλοι μια χαρά. Απλώς το πρόβλημα έχει να κάνει με την προκατάληψη των Αμερικανών. Τους Άραβες τους εκλαμβάνουν σαν τρομοκράτες και πράκτορες του Αγιατολάχ. Όλοι καλά παιδιά. Κοίτα να δεις τι πάθαμε με τον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν. Τόσος κόπος, τόσα λεφτά, τόσα ηλεκτρονικά κόλπα ώστε να ταιριάξει το ακούνητο πρόσωπο του Μπους στο σβέρκο ενός ηθοποιού, όλα αυτά για να γίνει η τρίχα τριχιά!

«Lucky you»: Ιστορία τζόγου, τσόχας, αμερικάνικης πόκας αλλά και κόντρας ανάμεσα σε βετεράνο χαρτόμουτρο μπαμπά (Ρόμπερτ Ντιβάλ) και σε νεοσσό υιό, γεννημένο για μεγάλα αλλά επιπόλαιο και βιαστικό (Ερικ Μπάνα). Η υπογραφή του Κέρτις Χάντσον (Λ.Α. Εμπιστευτικό) εγγύηση στα χαρτιά. Αντί όμως για περίπτωση κέντας, καταλήγει στην πενταφυλλία. Γκαντεμιά θα πείτε. Μπα. Εδώ δεν είναι καζίνο, αλλά σινεμά. Μοναδικό καλό «χαρτί» ο Ρόμπερτ Ντιβάλ. Τι να τον κάνεις τον σκηνοθέτη όταν έχεις έναν Ντιβάλ; Μόνος του ολόκληρη ταινία. Μπαίνει ο Ντιβάλ, ανάβει η ταινία. Φεύγει ο Ντιβάλ, φεύγει και η ταινία. Τόσο απλά. Κατά τ΄ άλλα λίγο από «Χρώμα του χρήματος» (με Πολ Νιούμαν-Τομ Κρουζ), λίγο από το θρυλικό «Χαρτοπαίκτη» του Νόρμαν Τζούισον με Στιβ Μακ Κουίν και Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον και άφθονο παιχνίδι. Το πιο σουρεαλιστικό είναι το φινάλε. Όλοι κερδισμένοι. Και ο πατέρας και ο γιος αλλά και ένας τρίτος που τους τα παίρνει πάνω στην στροφή. Μα πώς γίνεται αυτό; Ρωτήστε τις φοιτητικές παρατάξεις. Οι πράσινοι με τα δικά τους αποτελέσματα, το ίδιο οι κόκκινοι, από κοντά και οι γαλάζιοι. Παιδιά Νενικήκαμεν. Αν έχεις τύχη διάβαινε και αριθμομηχανή περπάτει!

ΒΑΘΜΟΙ=3

(good night and bad luck)

«Ο καλύτερος εχθρός μου» (Ιl Μio Μiglior Νemico): Καραφαρσάρα με μπόλικη μελοδραματική σαπουνόπερα τηλεοπτικής, ιταλιάνικης κοπής, σκηνοθετημένη από τον Κάρλο Βερντόνε. Ο οποίος Βερντόνε είναι τρία πρόσωπα μαζί. Ένα τρίτο Τονιάτσι, ένα τρίτο Κωνσταντάρας και ένα τρίτο Μπερλουσκόνι. Τι είναι αυτό; Ξέρω κι εγώ. Την ιστορία θα σας πω. Ο Κωνσταμπερλουτονιάτσι λοιπόν, απολύει καμαριέρα από το ξενοδοχείο του κουνιάδου του, εκείνη σπαράσσει και ο γιος της (Σίλβιο Μούτσινο) εφορμά να εκδικηθεί τον άθλιο πλούσιο. Πρώτα τον φωτογραφίζει να χουφτώνει τα πλούσια ελέη της συζύγου του κουνιάδου του και στη συνέχεια την πέφτει και κοιμάται με την κόρη του. Έλα όμως που η μάνα του πράγματι έκλεψε το κομπιούτερ για χάρη ενός άθλιου εραστή.

Τι να κάνει ο γιος; Επιστρέφει μεταμελημένος στο πλούσιο αφεντικό που στο μεταξύ έχει εκδιωχθεί πυξ λαξ από την γυναίκα του και αδελφή του κερατά κουνιάδου του. Έτσι αμφότεροι φίλοι από εχθροί να ψάχνουν την κόρη και θυγατέρα του Κωνσταμπουρλουτονιάτσι στην Γενεύη και την Κωνσταντινούπολη. Με παρακολουθείτε; Ούτε κι εγώ. Κάπου στη μέση χασκογελούσα στη σκέψη ο Λαμπρούκος να καρπαζώνει τον Αλέκο Τζαννετάκο. Γιατί δηλαδή; Επειδή εκείνοι είναι πλούσιοι και Ιταλοί, ενώ εμείς Έλληνες και φτωχοί; Πριτς!

ΒΑΘΜΟΙ=2

(τρελοπενηντάρης και ξερό ψωμί)

Μπακαλόγατος με φαντασία


«Cashback» (ελευθέρως πάει να πει «πίσω τα λεφτά): Ταινιάκι του Βρετανού φωτογράφου μόδας Σον Έλις που αλληθωρίζει προς την «ανάλαφρη» καλτ κατηγορία. Επί της ουσίας εξαντλείται, ολοκληρώνει, τελειώνει στα πρώτα σαράντα λεπτά. Και ούτε. Υπάρχει λόγος γι΄ αυτό. Μικρού μήκους το «Cashback». Έτσι ξεκίνησε. Και επειδή άπαντες χτυπούσαν τον Σον στην πλάτη μ΄ ένα «μπράβο» για το ταλέντο του, εκείνος την ξανακάνει, την τεντώνει και να την φουσκώνει στα 102 λεπτά. Γιατί παιδάκι μου; Άστο κάτω και προχώρα πάρα κάτω. Το στόρι ολίγον αυτοβιογραφικό. Φοιτητής των Καλών Τεχνών, περίλυπος από μια Σούζι που τον άφησε με το στόμα ανοικτό, αποφασίζει να σκοτώσει την αϋπνία του δουλεύοντας τα βράδια σαν μπακαλόγατος σε σούπερ μάρκετ.

Έτσι, διά της ερωτικής απογοητεύσεως, μπαίνει στα δύσκολα και το μεροκάματο. Έτσι για να σκοτώσει την βαρεμάρα και την μονοτονία, βάζει μπροστά το μοτεράκι της φαντασίας. Έτσι «βλέπει» γυμνές τις πελάτισσες τις χαρωπές. Έτσι «παγώνει» τον χρόνο, τους συναδέλφους, τα αφεντικά, τα τυριά, τα ζαμπόν και τα απορρυπαντικά. Και έτσι βρίσκει τον εαυτό του, ξεφορτώνει την λύπη του και εφορμά, πλήρης εμπνευσμένων εικόνων, στον δικό του τον καμβά. Με ένα λόγο, το μεροκάματο κάνει καλό. Και σαν ψυχοθεραπεία και στη φαντασία. Διότι αργία μήτηρ πάσης κακίας. Κατά βάθος διδακτική αμπελοφιλοσοφία με λαχταριστά κορίτσια και με μια μοντέρνα, διαφημιστική, ξενάγηση στο σούπερ μάρκετ Sainsburys με όλα τα καλά. Απορώ πώς μέχρι στιγμής, δεν σκέφτηκε κανείς να γυρίσει ολόκληρη κωμωδία σε σούπερ μάρκετ με χορηγό το «Α-Β». Και πλάκα και του πουλιού το γάλα!

ΒΑΘΜΟΙ=4

(τόσο δα)