Αναζήτηση
«Παιδί των λουλουδιών» και μέλος των Ρoll ο Σταύρος Λογαρίδης επανέρχεται ύστερα από καιρό με νέα μουσική δουλειά («Ξαφνικά καλοκαίρι»), που έχει έναν ήλιο στο εξώφυλλο
Σαν να δίνεις ραντεβού με το παρελθόν. Ταψυχεδελικά ροζ και μοβ της γενιάς των «παιδιών των λουλουδιών» μπερδεύονται με τον ήχο της φωνής του κι όλο το πακέτο «δεκαετία του ΄70 και Ρoll» έρχεται και κάθεται πάνω στην καρδιά σου… Κι όλα αυτά από τη χροιά μιας φωνής που τραγουδάει το «Ψάχνω να βρω τον φίλο μου»- κατά τι αλλαγμένο- αφήνοντας έναν απόηχο πίκρας και γλύκας μαζί. Η φωνή είναι η ίδια. Η αλογοουρά και οι κρόταφοι έχουν μερικά λευκά φωτίσματα ενδιάμεσα – αλλά τα βασικά στοιχεία του προσώπου παραμένουν αναλλοίωτα. Παρ΄ όλα αυτά, ο Σταύρος Λογαρίδης που έχω απέναντί μου δύσκολα μπορεί να συνδεθεί με εκείνο το παιδί που τραγουδούσε στους Ρoll (με τον Κώστα Τουρνά, τον Ρόμπερτ Γουίλιαμς και τη Δέσποινα Γλέζου). «Τo να ξεκινήσεις στα 17 δεν είναι κακό», λέει κάποια στιγμή. «Αλλά το να κάνεις τέτοια επιτυχία σε εκείνη την ηλικία, μπορεί να σε διαλύσει!».
Καμιά πίκρα στις διαπιστώσεις του. Ίχνος στόμφου. Απλά, ένα βλέμμα που διαισθάνεσαι ότι έχει περάσει κάμποσα σκαμπανεβάσματα.
Ο νέος του δίσκος είναι από τις δουλειές που- αν μη τι άλλο- θα ακουστούν το καλοκαίρι που έρχεται. Όχι γιατί έχει καινοτομίες στον ήχο (ή έστω στον στίχο), αλλά γιατί είναι ένας «καθαρός» (σε προθέσεις) δίσκος, που φαίνεται ότι έχει βγει χωρίς κλισέ, με τη δύναμη μιας φωνής που είναι σε δημιουργική φάση. Κιθαριστικές ροκ μπαλάντες (κυρίως) και λόγια που έχουν να κάνουν με τον έρωτα… Κάποιοι στίχοι είναι της Ελένη Ζιώγα, δύο δικοί
«Η μουσική υπάρχει πριν από εμάς. Δεν την ανακαλύπτουμε. Απλά πηγαίνουμε και την συναντάμε!»
του και υπόλοιποι της Λίνας Δημοπούλου. Ερωτικός δίσκος. Να υποθέσουμε ότι είσαι στην ανάλογη ψυχολογική κατάσταση;
«Να υποθέσετε ότι είμαι σε καλή φάση. Έχω μαζεμένη ενέργεια, την οποία έχω καιρό να εκτονώσω».
Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη; «Μπορεί να είναι… Αλλά μπορεί να είναι και καταστροφή. Όπως κάθε τι δυνατό. Εγώ σας είπα, όμως: ό,τι και να γίνει, πρώτα παίζω μουσική και μετά κάθομαι να φάω».
«Σταυροβελονιά» χαρακτηρίζει τη δουλειά που έκανε στο στούντιο όλο τον φετινό χειμώνα. Πολύς κόπος, αλλά και χαρά μαζί. «Όταν δεν έχεις “μπάτζετ” κάνεις τα πάντα μόνος σου. Τραγουδάς, παίζεις όλα τα όργανα με τα χεράκια σου, αναλαμβάνεις και την παραγωγή». Όλα αυτά τα χρόνια είσαι μέσα στον χώρο;
«Διαρκώς. Ο τελευταίος δίσκος μου εδώ ήταν το 2002… Αλλά εγώ ταξίδεψα και πολύ. Έμεινα κάποια χρόνια στην Αγγλία, στη Γερμανία, πιο πριν στην Αμερική. Στη Γερμανία έπαιζα με ένα φοβερό γκρουπ, τους Εlephant- καταπληκτικοί…Στην Αγγλία έκανα έναν δίσκο, instrumental».
Λίγο τυχοδιωκτικό ακούγεται…
«Έτσι είναι ο καλλιτέχνης. Εμπειρίες μαζεύει Έπειτα, μη νομίζεις, όταν έφυγα από την Ελλάδα δεν άφησα και καμιά ανθούσα σκηνή ροκ. Το ροκ εν ρολ κυνηγήθηκε τη δεκαετία του ΄70. Και για πολιτικούς λόγους. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτό. Δεν ανεχόταν η ελληνική κοινωνία οτιδήποτε ξενόφερτο- ίσως γιατί δεν αισθανόταν αρκετά ελληνική. Η μόνη αποδεκτή συγγένεια ήταν με την Τουρκία- με την Ανατολή…».
Τώρα υπάρχει ανθούσα σκηνή ροκ;
«Υπάρχει ένας Αγγελάκας, ένας Παυλίδης, κάμποσα συγκροτηματάκια. Μη νομίζεις- και πολλοί είναι… Για πήγαινε σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Ελβετία, η Φινλανδία να δεις, έχουν τίποτα; Αν εξαιρέσουμε τους Άγγλους και τους Γερμανούς, πού αλλού υπάρχει σκηνή ροκ; Χρειάζεται και κοινωνικό υπόβαθρο για κάτι τέτοιο».
Εδώ δεν υπήρξε ποτέ; Η γενιά σου, όμως, έχει παίξει και ακούσει πολύ ροκ… «Ναι, αλλά το ακούγαμε σαν είδος εισαγωγής. Δεν πιστεύαμε ότι είμαστε ικανοί να το παράξουμε. Πώς γινόταν με τους μετρ της υψηλής ραπτικής; Τον σεβασμό μας μόνο ο Ιβ Σεν Λοράν τον είχε».
Από εδώ και μπρος, τι νομίζεις, θα ζήσουμε ενδιαφέροντα πράγματα;
«Με τα θεμέλια που έχει η… πολυκατοικία, να κάνουμε τον σταυρό μας που στέκεται όρθια. Ό,τι καλό γίνεται είναι έκπληξη! Με τόση τεμπελιά και τσαπατσουλιά, πάλι καλά που έχουμε βγάλει έναν Τσιτσάνη, έναν Χατζιδάκι, έναν Σαββόπουλο, έναν Αγγελάκα…».
«Έμαθα μουσική από τον ψάλτη παππού μου»
Στον απόηχο της εποχής του Woodstock, οι Ρoll είναι από τα ροκ γκρουπ που άφησαν εποχή στην Ελλάδα του ΄70. Με δύο δίσκους και πολλές συναυλίες, κατάφεραν να αγγίξουν μια δόξα πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής. «Εγώ ήρθα από την Πόλη. Ο παππούς μου ήταν δεξιός ψάλτης στο Πατριαρχείο κι αυτός μου έμαθε μουσική. Παραδοσιακή η οικογένειά μου, μετρημένη. Δεκαεπτά ετών παιδί… Δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση. Πουλήσαμε με το “καλημέρα σας” 150.000 δίσκους σε μια Ελλάδα που είχε 60.000 πικ απ!».
Διαλύθηκαν οι Ρoll- «δύο χρόνια αντέξαμε το πανηγύρι της χαράς»- και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Στα εικονίσματα της ελληνικής ροκ και το LΡ που έβγαλε ο Σταύρος Λογαρίδης με το επόμενο γκρουπ του, τους Ακρίτας- «έφτασε να πουλιέται στο Μοναστηράκι απίθανα λεφτά». Και αυτοί όμως δεν μακροημέρευσαν. «Έκανα διάφορα τότε. Μουσική για τον κινηματογράφο, τους “Απέναντι” του Πανουσόπουλου, τη “Φόνισσα” με τον Κώστα Φέρρη».
