Είπε ο άνθρωπος τη γνώμη του, είπε απλώς, σαν ηλικιωμένος και κατασταλαγμένος που είναι, ότι δεν εκτιμά και τόσο τον Μεγάλο Αλέξανδρο, και αμέσως αντέδρασαν έντονα αι Αθήναι, και τα Σκόπια.

Μπούχτισε τόσα χρόνια να παλεύει να λογικέψει τους οργισμένους Βαλκάνιους, με τη μεγαλομανία τους, ήρθε κι εκδηλώθηκε. Μήπως ενωθούν τώρα όλοι οι κληρονόμοι του Μεγάλου να τον πλακώσουν στην ομοφωνία τον κύριο Νίμιτς, που τόλμησε να εκφραστεί απαξιωτικά για τον αρχαίο κατακτητή. Μα τι λέει ο ανιστόρητος!

Μαζί με μας ξεσηκώθηκαν και οι γείτονες, πώς τολμάς κύριε να κάνεις κριτική στον ένδοξο και μυθικό κοινό μας πρόγονο; Μήπως ήρθε η στιγμή Νότιοι και Βόρειοι Μακεδόνες να ενωθούν απέναντι στον κοινό εχθρό, τον αναιδή και βλάσφημο αμφισβητία, που έχει μούτρα να κρίνει ποιoν; Τον δικό μας αυτοκράτορα, τον καλύτερο από όλους τους αυτοκράτορες, που τον ζηλεύουν και δεν τον φτάνουν οι σημερινοί ιμπεριαλιστές… Α, ρε εκείνο ήταν ιμπέριουμ. Δεν ξέρουν αυτοί οι τύποι πώς κατακτούνται οι λαοί. Δεν διέδωσε, λέει, τη δημοκρατία! Για Μπους τον πέρασε; Ίσως τελικά όλη αυτή η αγανάκτηση να είναι η λύση στο πρόβλημα. Ελάτε ρε παιδιά, αυτός ο ξενέρωτος Αγγλοσάξων δεν μας καταλαβαίνει εμάς τους κληρονόμους. Άντε να τον στείλουμε από κει που ήρθε, και να κάτσουμε εμείς μεταξύ μας, που καταλαβαινόμαστε, να πούμε τον πόνο μας, τις αναμνήσεις μας από τα ένδοξα χρόνια της αυτοκρατορίας, τότε που κατακτούσαμε την Ασία με τη σάρισα… Γιατί τσακωνόμαστε τόσα χρόνια, ενώ έχουμε τόσα να πούμε; Μυστήριο πώς άρχισε αυτή η παρεξήγηση. Καιρός για πανηγυρική λύση, να πάει και ο Νίμιτς στο σπιτάκι του, γέρασε κι άσπρισε ο άνθρωπος, καιρός να πάρει σύνταξη κι αυτός, να δει τη γλύκα.