Αναζήτηση
Εκατό χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη γέννηση της Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Η αποκαθήλωση της ιέρειας του φεμινισμού και συντρόφου του Σαρτρ αρχίζει
«Έχω δύο τάσεις: η μία είναι να περιγράφω και να δημιουργώ. Κλείνω τα μάτια και μια θαυμάσια, συγκινητική πραγματικότητα ξετυλίγεται από ό,τι η εμπειρία με έκανε να γνωρίσω. Η άλλη μου τάση είναι να αναλύω, να κατανοώ και να κατεβαίνω στα βάθη της ύπαρξής μου. Εκεί πρέπει να καταλάβω. Δεν πρόκειται να δημιουργήσω ζωή, αλλά να σκεφτώ γι΄ αυτή που ήδη υπάρχει. Νομίζω ότι από αυτό το σημείο πρέπει να ξεκινήσω». Έγραφε η δεκαεννιάχρονη Σιμόν Ντε Μποβουάρ στις 7 Ιουλίου 1927 στα «Τετράδια Νεότητας», που πρόκειται να κυκλοφορήσουν τον ερχόμενο Μάρτιο από τις περίφημες Εκδόσεις Γκαλιμάρ, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή της.
Το 2008 οι Γάλλοι διανοούμενοι θα τιμήσουν την ιέρεια του φεμινισμού και της πολιτικής στράτευσης με εκδοτικές δραστηριότητες κι ένα μεγάλο πανεπιστημιακό συνέδριο. Όμως το έτος Μποβουάρ δεν σημαίνει αγιογραφία. Οι μελετητές του έργου της, από τη Γερμανία μέχρι την Αμερική, επανεξετάζουν το είδωλο της γυναίκας με το τιρμπάν, της φεμινίστριας του 20ού αιώνα, συντρόφου του Ζαν Πολ Σαρτρ και συγγραφέα του «Δεύτερου Φύλου» με τα 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα πουλημένα στη Γαλλία. Η Μποβουάρ έγραψε μια φράση που την έκανε διάσημη σε όλον τον κόσμο: «Δεν γεννιέσαι γυναίκα, αλλά γίνεσαι». Και από εκεί γεννήθηκε ο μύθος της. «Η Μποβουάρ προσκαλούσε τους άλλους να την δουν έτσι ακριβώς όπως ήταν και όχι σαν είδωλο», παρατηρεί
«Η Γαλλίδα αστή Μποβουάρ πέρασε μέρος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο παριζιάνικο “Καφέ ντε Φλορ” γράφοντας το πρώτο της μυθιστόρημα», υποστηρίζει Γερμανίδα ερευνήτρια
η Νεοϋορκέζα Χέιζελ Ρόλεϊ. Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή της, η καθωσπρέπει κόρη ίσως καταφέρει να γίνει αληθινή γυναίκα, γράφει ο Ζερόμ Ντιπιί στο αφιέρωμά του για τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, στο περιοδικό «L΄ Εxpress».
Στο επίκεντρο της συζήτησης μπαίνει η έρευνα της Νεοϋορκέζας Χέιζελ Ρόλεϊ, με τίτλο «Τετ-α-Τετ», που εξετάζει κλινικά τη σχέση Σαρτρ- Μποβουάρ και φωτίζει την αμφιφυλική σεξουαλικότητα της Μποβουάρ. Στο βιβλίο της, η Ρόλεϊ αναφέρεται στην πρωτότυπη για το 1929 συμφωνία του ζεύγους, ότι παράλληλα με τον «απαραίτητο έρωτά» τους ήταν και οι δύο ελεύθεροι να ενδώσουν σε «περιστασιακές σχέσεις». Η συμφωνία τους κράτησε για το υπόλοιπο της ζωής τους, με διάφορα ονόματα εραστών και ερωμένων να δημοσιοποιούνται από τους ίδιους. Η Μποβουάρ όμως προσπάθησε μέχρι τέλους να κρύψει την προτίμησή της και προς τις γυναίκες. Αλλά η Ρόλεϊ, που μελέτησε την αλληλογραφία του διάσημου ζεύγους, βρήκε την αλήθεια. Και, όπως εξηγεί στην έρευνά της, «οι περιστασιακοί εραστές και οι ερωμένες ήταν υποχείρια της Μποβουάρ. Η οποία περισσότερο από όλα φοβόταν μήπως χάσει τον “Ανθρωπάκο”, όπως αποκαλούσε τον Σαρτρ».
Οι αποκαλύψεις της προσωπικής της ζωής ίσως να μην έχουν καμιά σημασία, απέναντι στη θύελλα που προκάλεσε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα η Μποβουάρ με τις απόψεις για τη γυναικεία χειραφέτηση που πέρασε στα γραπτά της.
Ωστόσο μια πανεπιστημιακή ερευνήτρια στη Γερμανία, η Ίνγκριντ Γκάλστερ, στάθηκε στην εποχή πριν από την ιδεολογική αφύπνιση της Μποβουάρ. Στο διάστημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο η Γαλλίδα αστή πέρασε στο παριζιάνικο «Καφέ ντε Φλορ» γράφοντας το πρώτο της μυθιστόρημα «Η Καλεσμένη», με διαλείμματα για χειμερινές διακοπές, και σκι, και γιορτές αλκοόλ με τον Λιρίς και τον Κενό. Ενώ, το 1943, αρχίζει να έχει εκπομπή λόγου και μουσικής στη Ραδιοφωνία του Βισί, με τη μεσολάβηση του Ρενέ Ντελάνζ, διευθυντή της εβδομαδιαίας πολιτιστικής έκδοσης «Comoedia». Η Γκάλστερ επικαλείται τις πηγές άλλων ιστορικών ερευνητών για τον Ντελάνζ, ότι «υπερασπιζόταν αμυδρά τη συνεργασία με τους Γερμανούς», για να καταδείξει ότι η Μποβουάρ δεν είχε συνειδητοποιήσει την πολιτική κατάσταση.
«Έβλεπε την Ιστορία να περνά από δίπλα της»
Όταν και ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης έχει αποχωρήσει από το γαλλικό έδαφος, η Σιμόν ντε Μποβουάρ εμφανίζεται στο πλευρό του Ζαν Πολ Σαρτρ ως μεγάλη ιέρεια της στράτευσης. Η Ντανιέλ Σαλνάβ ρίχνει την κριτική ματιά της πάνω στην αυτοβιογραφία της Μποβουάρ για την επετειακή έκδοση που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέσα στο έτος. Και αναφέρεται στην «ατομίστρια Μποβουάρ, η οποία μέχρι το 1945 έβλεπε την Ιστορία να περνά από δίπλα της». Όμως οι αργοπορημένοι προσηλυτισμένοι είναι συνήθως οι πιο παθιασμένοι, παρατηρεί η Σαλνάβ, εξετάζοντας τις γραπτές εντυπώσεις της Μποβουάρ από τα ταξίδια της στη Μόσχα, την Κούβα, το Πεκίνο. Την παρουσία της στα γεγονότα του Μάη του ΄68, τη θερμή υποστήριξή της στο κίνημα ΜLF των Γαλλίδων φεμινιστριών και μέχρι την τελευταία της πνοή, τον Μάιο του 1986, τη συμπαράστασή της σε κάθε ανθρωπιστικό αίτημα.
