Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν

ΟΤΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΗΜΕΡΕΣ Σ΄ ΑΥΤΗΝ
ΕΔΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΤΑΠΙΑΝΟΜΟΥΝΑ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ Κ. ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ,
ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΗΣ ΕΔΡΑΣ ΚΑΒΑΦΗ ΣΤΟ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΜΙΣΙΓΚΑΝ, ΠΕΡΙΜΕΝΑ,
ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ, ΠΩΣ
ΘΑ ΞΕΣΚΑΡΙΖΑΝ ΣΑΝ ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ (ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ
ΕΡΠΕΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΡΡΙΧΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΓΛΟΙΩΔΕΣ
ΛΟΓΩ ΣΑΛΙΟΥ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ) ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ
ΤΟΥ
Πρώτος τσίμπησε ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αντώνης Λιάκος επιστρατεύοντας μια σειρά ηθελημένες παρερμηνείες όσων έγραψα με δόλιο σκοπό να με συκοφαντήσει. Έγραψα πως ο κ. Λαμπρόπουλος είναι «πολιτισμικά σχιζοφρενής εθνοκτόνος με το πριόνι» και με κατηγορεί πως έγραψα «σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι»! Διότι ένας καθηγητής που ολισθαίνει ανάμεσα σε δύο κουλτούρες, την παγκοσμιοποιημένη και την ελληνική, αρνούμενος την ύπαρξη έθνους και αποσκορακίζοντας στα βιβλία του ό,τι φέρει τον χαρακτήρα του εθνικού είναι πολιτισμικά σχιζοφρενής εθνοκτόνος. Ορίζω, κύριε, ό,τι λέει πως κάνει! Αν βρει ο αναγνώστης μου πουθενά ότι γράφω πως ο κ. Λαμπρόπουλος «τα παίρνει από πετρελαιάδες», όπως ισχυρίζεται ο κ. Λιάκος, θα κερδίσει «χρυσούν ωρολόγιον». Έγραψα πως τα Αμερικανικά Πανεπιστήμια έχουν σπόνσορες και πετρελαιάδες (έλεγα μάλιστα πως επιχορηγούνται και από το υπουργείο Πολιτισμού του Ελληνικού Κράτους και Έθνους!!) στην πολυπολιτισμική Αμερική.

Εκείνο που δεν έγραφα είναι πως άλλοι καθηγητές του τουρκικού λόμπι και του εβραϊκού στήνουν μέσα στα Πανεπιστήμια βωμούς εθνοκεντρικής ιδεοληψίας, πράγμα για το οποίο εγώ τους θαυμάζω απεριόριστα και απορώ γιατί οι ελληνικής καταγωγής (κάποιοι βεβαίως αστράτευτοι) καθηγητές σε ποιον οφείλοντας τροφεία κάνουν την πάπια, αρνούμενοι και την ύπαρξη έθνους και εθνικής λογοτεχνίας και ελληνικής γλώσσας στη λογοτεχνία αλλά και ελληνικής πραγματικότητας, αλήθειας και γεγονότων (!). Ο κ. Λιάκος δολίως παραναγιγνώσκοντας με κατηγορεί ότι γράφω πως ο κ. Λαμπρόπουλος «γράφει όσα αρέσουν στους… Εβραίους». Αυτό έγραψα, δαιμόνιε ιστορικέ;

Γελοιοποίησα όσα γράφει για τον Σολωμό αναλογίζοντας όσα τεκμαίρονται πως του αρέσουν. Αλλά ο κ. Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο, αναδεικνύεται και καραμπινάτος συκοφάντης όταν γράφει πως έχω «το μονοπώλιο των μεταφράσεων αρχαίων έργων που ανεβάζουν τα κρατικά θέατρα». Έτσι τεκμηριώνει αυτός τις καταγγελίες του, έτσι διδάσκει τους φοιτητές του, έτσι πρέπει να διαβάσουμε τα ιστορικά του πονήματα. Δεν είχε έναν πρωτοετή φοιτητή να τον στείλει στη βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής να ψάξει τρία βιβλία μόνο, την Επίδαυρο (για τα πενήντα χρόνια του θεσμού ), τα Εκατό χρόνια Εθνικό Θέατρο και τα Σαράντα χρόνια Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Εκεί ο πρωτοετής μαθητής θα μετρούσε και θα κατέγραφε πως από το 1972 που εγώ πρωτοεμφανίστηκα ως μεταφραστής έως το 2007 και τα δύο κρατικά θέατρα εμφάνισαν στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και στο Θέατρο των Φιλίππων έργα, τραγωδίες και κωμωδίες, αριθμός 120 (ολογράφως εκατόν είκοσι), ογδόντα το «Εθνικό», σαράντα το ΚΘΒΕ.

Σ΄ αυτά λοιπόν τα 35 χρόνια ο Κ.Χ. Μύρης συνεργάστηκε με το «Εθνικό» έξι (αριθμητικώς 6) φορές και με το κρατικό πέντε (αριθμητικώς 5) φορές. Αναλυτικά: «Ηλέκτρα» 1972, «Ικέτιδες» (1977), «Αντιγόνη» (1984), «Πλούτος» (1994), «Βάκχες» (2005) και «Θεσμοφοριάζουσες» (2006). Δηλαδή στα 35 χρόνια 6 μεταφράσεις, μέσος όρος κάθε 6 χρόνια μία. Αυτό για τον καθηγητή της Ιστορίας κ. Λιάκο ονομάζεται μονοπώλιο!! Σας τον παραδίδω. Αυτά στο «Εθνικό». Στο ΚΘΒΕ «Αντιγόνη» (1980), «Ικέτιδες» (1983), «Λυσιστράτη» (1996), «Κύκλωψ» (2001), «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (2005). Δηλαδή σε 35 χρόνια 5 μεταφράσεις, αναλογικά κάθε επτά χρόνια μία!! Αυτό ο κ. Λιάκος, καθηγητής Ιστορίας, δηλαδή επιστήμονας, το ονομάζει μονοπώλιο. Όσον αφορά την αναλογία αναβιβασθέντων έργων ο λογαριασμός λέει κάθε δέκα αναθέσεις μία δική μου. Αυτό ο επιστήμονας που ξετινάζει αρχεία το ονομάζει μονοπώλιο.

Δεν τον άκουσα όμως ποτέ ως φιλόλογο και κριτικό του κατεστημένου (!) να καταγγείλει τα κρατικά θέατρα που ανέθεταν μεταφράσεις σε αποδεδειγμένα άσχετους με τα αρχαία ελληνικά, αμείβοντάς τους με 22 τοις εκατό επί των εισπράξεων, όταν ο νόμος ορίζει 10 στα εκατό!!

Επειδή ελπίζω να γνωρίζει να αναγιγνώσκει ελληνικά θα μάθει, αν αμέσως δεν ζητήσει συγγνώμη, πως «συκοφαντική δυσφήμηση είναι η εν γνώσει της αληθείας δόλια κατηγορία με σκοπό κάποιος να τρώσει την επαγγελματική και προσωπική τιμή κάποιου».

Αν πάλι ο κ. Λιάκος νιώθει εγκρατής φιλόλογος γιατί δεν εγκαλεί τα κρατικά θέατρα, αν διαπιστώσει πως οι μεταφράσεις μου είναι κακές, αν πάλι είναι καλές, γιατί δεν πρέπει να παίζονται, εκτός πάλι αν διαπιστώσει πως δεν δήλωσα τις αμοιβές μου στην Εφορία, να ζητήσει έλεγχο στα χαρτιά μου. Θέλετε να προβώ στην αρχαία έξοχη «Αντίδοσιν»; Μονοπώλιο έως το 1970 είχαν ο Γρυπάρης και ο Θρασύβουλος Σταύρου, μονοπώλιο για πολλά χρόνια ο έξοχος Τάσος Ρούσσος. Πότε μίλησε ο κ. Λιάκος; Και γιατί να μιλήσει; Γρυπάρης, Σταύρου, Ρούσσος ήταν θαυμάσιοι μεταφρα- στές και δικαίως παίζονταν.

Τώρα επί της ουσίας:

Για την ταμπακέρα ο κ. Λιάκος δεν έγραψε τίποτε βγαίνοντας στο παράθυρο των «ΝΕΩΝ» να υπερασπιστεί τον κ. Λαμπρόπουλο.

Αλλά γιατί να μιλήσει για την ταμπακέρα. Σαν τις παλιές αρσακειάδες «η σιωπή του προς απάντησίν μας». Απάντησε όταν σ΄ αυτές εδώ τις σελίδες στις 24-25 Σεπτεμβρίου 2005, στο σαλόνι ο Βασίλης Κρεμμυδάς, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τον έκανε κυριολεκτικά με τα «κρεμμυδάκια» κρίνοντας το βιβλίο του «Πώς στοχάστηκαν το Έθνος αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο». Εκεί λοιπόν δογματίζει πως «το έθνος είναι νοητική κατηγορία». Δεν είναι γεγονός!! Λαμπρόπουλος τάλε κουάλε που έλεγε και η γιαγιά μου.

Σε πρόσφατο, δεύτερο, σαφάρι, στη «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας» ο κ. Λαμπρόπουλος, παραπέμποντας μόνο στον κ. Λιάκο, χαρακτηρίζει συλλήβδην εθνοκεντρική όλη τη λογοτεχνία μας έως το 1980, ενώ βρίσκει ότι απο-εθνοποιήθηκε μετά το 1980!! Τώρα λέει τον ρόλο του εθνολάγνου ανέλαβε η Ιστορία. Έτσι δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Από τον Ρήγα Φεραίο έως τον Ρίτσο μέχρι τον Εμπειρίκο, Ελύτη, Μιχάλη Κατσαρό και Κακναβάτο και από τον Στυλιανό Αλεξίου και τον Δημ. Δημηρούλη (που θεωρούν «εθνικό» ποιητή τον Σολωμό!!) έως τον Καλομοίρη, τον Θεοδωράκη, τον Μαρκόπουλο και τον Σαββόπουλο. Όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Αφήνω τους υπαινιγμούς για τον Σβορώνο και τον Κρεμμυδά. Άκου, λέει, να ασχολούνται ιστορικοί άνθρωποι με τα αρχεία!! Πρωτάκουστο γράφει: «Τα τελευταία χρόνια οι ελληνικοί πόλεμοι είναι ιστορικοί, δηλαδή αφορούν τη δημιουργία μιας εθνικής ιστορίας και τη συγκρότηση μιας συλλογικής ταυτότητας που δεν βρίσκει πλέον παραμύθια σε εθνικά ποιήματα»!!

Χρησιμοποιεί ως όχημα το γεγονός ότι ο Κουφοντίνας απάγγειλε Παλαμά στο Δικαστήριο για να μιλήσει για πατριωτισμό του τρομοκράτη, ταυτίζοντάς τον (αφού καταφεύγει στον Παλαμά και στον Σικελιανό ως εθνοκεντρικών βάρδων) με τον Ίωνα Δραγούμη και φυσικά με το δοκίμιο του άλλου «εθνολάγνου» Ζαχαριάδη για τον Παλαμά. Αν αυτό δεν είναι εθνοκτόνα πολιτιστική σχιζοφρένεια, τι είναι; Ε, λοιπόν τα ίδια λέει και ο κ. Λιάκος, που δεν είναι δα επιχορηγούμενο κατεστημένο, αφού είναι καθηγητής κρατικού Πανεπιστημίου (έδωσε άραγε και τον νενομισμένο όρκο;) και διορισμένος σε ερευνητικές ή άλλες επιχορηγούμενες επιτροπές, κριτής κατά τους νόμους συναδέλφων του και κρινόμενος κατά τους νόμους για να εξαντλήσει πλέον την καθηγητική ιεραρχία.

Υπερασπιζόμενος τον κ. Λαμπρόπουλο τη φωλιά του ζεσταίνει αποδεχόμενος (αφού το γράφει) το τελείως επιστημονικά και λογικά ηλίθιο δόγμα ότι η «Λογοτεχνία είναι εθνικός θεσμός». Εθνικός θεσμός «ο ένδοξος Βυζαντινισμός μας» του Καβάφη, το «γιούχα και πάλι γιούχα των πατρίδων» του Παλαμά, ο Βάρναλης, ο Αναγνωστάκης, ο Μπολιβάρ του Εγγονόπουλου. (Ε, βέβαια, αφού είναι ωραίος ως Έλλην!).