Αναζήτηση
«ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ
ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ
ΚΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
/ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ
ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ:/
Ν΄ ΑΦΗΣΕΙ
ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΤΟ
ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ
ΤΗΣ/ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΓΛΥΚΙΑ,/ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΤΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ», ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ
Γενέτειρα: Αθήνα 1959 Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει ηλεκτροτεχνία και βιβλιοθηκονομία. Εργάζεται ως ταχυδρομικός διανομέας, βιβλιοθηκάριος, πωλητής βιβλίων, διαφημιστής και επιμελητής εκδόσεων. Πρώτη εμφάνιση στα γράμματα το 1983 στο περιοδικό «Γράμματα και Τέχνες». Τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «ΠΟΙΗΣΗ» και της εφημερίδας «Αυγή». Διευθύνει τη σειρά Ιστορίες για διάβασμα των εκδόσεων «Ηλέκτρα», συστήνοντας αριστουργήματα της παγκόσμιας λαϊκής λογοτεχνίας.
Το γνωρίζατε; Οι αφηγημα τικές αρετές του Μπλάνα, φανερές στις μακροσκελείς ποιητικές του συνθέσεις, τρέφονται και από την αγάπη του για τα παραμύθια και τους μύθους. Έχει διασκευάσει ή μεταφράσει πλήθος παραμυθιών- ανάμεσά τους το περίφημο Ο βασιλιάς του χρυσού ποταμού, του Τζον Ράσκιν («Ερατώ», 2006) και την Ερωτική ιστορία του Καλλίμαχου και της Χρυσορρόης («Απόπειρα», 1997) και έχει εκδώσει ανθολογίες με παραμύθια («Απόπειρα»). Σύντομα θα κυκλοφορήσει μια Εγκυκλοπαίδεια 1.000 τεράτων και φανταστικών όντων, βασισμένη σε υλικό που συγκεντρώνει εδώ και χρόνια.
«Δουλειά μου η ποίηση και ο πόλεμος επίσης»: Από τους πιο ενεργητικούς και παραγωγικούς μεταφραστές της γενιάς του, έχει αποδώσει εξαιρετικά τα ποιήματα/ θραύσματα του Αρχίλοχου, τον Φιλοκτήτη του Σοφοκλή και τρεις ραψωδίες (Α΄, Ι΄ Κ΄) της Ιλιάδας. Έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων Πόου, ντε Κουίνσι, Πούσκιν, Γουάιλντ, Μαίρη Σέλεϊ, Ντίλαν Τόμας, Μπασό- ανάμεσά τους τα Τραγούδια της αθωότητας του Μπλέικ και το εμβληματικό Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ.
Κριτική ετυμηγορία: Σ΄ έναν κόσμο ηθικά κερματισμένο, όπου το νόημα διαρκώς ολισθαίνει προς τη μη αυθεντική πλευρά της ζωής, η γλώσσα είναι το μόνο όπλο που διαθέτει ο ποιητής για να ξορκίσει τα «κακά πνεύματα» που τον στοιχειώνουν. Σε γλώσσα συναισθηματικά φορτισμένη, αλλά πάντοτε διαυγή και υποβλητική, ο Μπλάνας πλάθει ποιήματα μεγάλης πνοής και στοχαστικού βάθους, που έχουν τη δύναμη ν΄ αναγνωρίζουν «σε ποιας κραυγής την απλωσιά/ ο άνθρωπος ορθώνεται σαν δέντρο δραματικά μοναχικό» και να υπερασπίζονται με σθένος καθετί «ζωντανό που γεννιέται μέσα στην πληγή του».
Βιβλιογραφία: Η Ζωή Κολυμπά σαν Φάλαινα Ανύποπτη πριν τη Σφαγή(«Υάκινθος 1987»), Η Αναπόφευκτη Ανθηρότητά σου(«Διάττων», 1990), Νύχτα(«Νεφέλη», 1991), Παράφορο! («Δελφίνι», 1997), Άννα («Ερατώ», 1998), Η Απάντησή του («Νεφέλη», 2000), Επεισόδιο («Νεφέλη», 2002), Τα Ποιήματα του Προηγούμενου Αιώνα (Ποιήματα: 1987-1997, «Ερατώ», 2004). Στίχοι: « Υπέμεινα την άνανδρη ακινησία αυτού που έμελλε να είμαι,/ αποσιώπησα σπαραχτικά τον φόβο μου γι΄ αυτό που ήμουν,/ δεν ρώτησα τίποτα, αρκέστηκα στην μόνη συντροφιά μου:/ την ευπροσήγορη θυσία που σου επιτρέπει ν ΄ αδιαφορείς για το αυτονόητο,/ σαν να μην πρόκειται ν ΄ ακούσεις πια παρά τον χτύπο μιας πτώσης / που κάνει τον κόσμο κόσμο σου ».
