Νέος με πολύχρονη θητεία στα θρανία αναζητεί (μάταια) εργασία με αμοιβή στοιχειωδώς αξιοπρεπή, ώστε να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία προτού τριανταρίσει: δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία… Στην πραγματικότητα, οι αναλυτές απορούν που οι νέοι σε όλες αυτές τις χώρες δεν εξεγείρονται περισσότερο.
Στην Ελλάδα είναι η γενιά των 700 ευρώ, στην Ιταλία η γενιά των 1.000 ευρώ, στην Ισπανία ονομάζονται Χιλιάρηδες, στη Γαλλία είναι η γενιά του CΡΕ, του Σύμφωνου Πρώτης Πρόσληψης, το οποίο η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει τον Απρίλιο του 2006, έπειτα από δυόμισι μήνες μαθητικών, φοιτητικών και συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Γενιά καγκουρό: αυτό είναι το προσωνύμιο που τους δίνουν οι κοινωνιολόγοι. Διότι, παρά τα διπλώματά τους και τις πολυετείς σπουδές τους, καταλήγουν να μένουν με τη μαμά και τον μπαμπά μέχρι να κλείσουν τα 30- τα 27 έτη είναι ο μέσος όρος αποχώρησης από την οικογενειακή εστία στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, τα 30 έτη στην Ιταλία, όπου υπάρχει λαός ολόκληρος από bamboccioni, δηλαδή παιδιά της μαμάς. Και φυσικά, όλη αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις στα ποσοστά γεννητικότητας: 1,32 παιδιά αντιστοιχούν σε κάθε γυναίκα στην Ιταλία, 1,38 στην Ισπανία, 1,39 στην Ελλάδα. Αβεβαιότητα
«Ορισμένες κοινωνίες μοιράζονται το βάρος της αβεβαιότητας ανάμεσα στις γενιές, ενώ εδώ, όλη η αβεβαιότητα συγκεντρώνεται στους νέους», συνοψίζει ο Ολιβιέ Γκαλάν ερευνητής του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CΝRS). Και επικαλείται, ως απόδειξη, το ποσοστό των μισθωτών 30-50 ετών με σύμβαση αορίστου χρόνου στη Γαλλία: «Εδώ και 20 χρόνια έχει μείνει το ίδιο». Τα ποσοστά της ανεργίας στους νέους ηλικίας 15-24 ετών μιλούν από μόνα τους: 25,2% στην Ελλάδα (Εurostat, 2006), 22,6% στη Γαλλία, 21,6% στην Ιταλία- στην Ισπανία ήταν χαμηλότερο, αλλά αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς. Ακόμα, όμως, και όταν οι νέοι βρίσκουν μια δουλειά, συνήθως δεν αντιστοιχεί στην επένδυση που έκαναν σε έτη σπουδών. Και όπως επισημαίνει η ερευνήτρια Μαρί Ντουρού-Μπελά, η απογοήτευση για αυτήν την «υπόσχεση που δεν τηρήθηκε» καθίσταται ακόμα πιο έντονη από το γεγονός ότι οι χώρες αυτές έκαναν, μέσα σε μερικά χρόνια, ένα σημαντικό άλμα ανάμεσα στη γενιά των γονιών που δεν σπούδασαν και τη γενιά των παιδιών τους με τα υπερβολικά προσόντα. Πρόκειται για μια δραματική κατάσταση σε μια Νότια Ευρώπη που μοιράζεται τη θρησκεία του διπλώματος και το χάσμα ανάμεσα στο πανεπιστήμιο και την αγορά εργασίας, στον αντίποδα των αγγλοσαξονικών και των σκανδιναβικών χωρών.
Στους δρόμους ξανά μαθητές και φοιτητές εναντίον του Σαρκοζί
θέσεις εργασίας στην Εκπαίδευση από την επόμενη σχολική χρονιά. Ο υπουργός Παιδείας Ξαβιέ Νταρκός, ο οποίος πρόκειται να παρουσιάσει αύριο και τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει για την τάξη της Α΄ Λυκείου, επιχείρησε να υποβαθμίσει το εύρος της αναταραχής, υποστηρίζοντας πως οι καταλήψεις «αφορούν λιγότερο από το 10% των λυκείων»· παράλληλα κατήγγειλε τους «ταραξίες» που παρεισφρέουν στις διαδηλώσεις και προκαλούν καταστροφές. «Αυτοί οι ταραξίες δεν ξέρουν εναντίον τίνος διαδηλώνουν, μιλούν για “νόμο Νταρκός” ενώ δεν υφίσταται “νόμος Νταρκός”. Είναι ένα κίνημα χωρίς αίτημα», είπε. Γεγονός όμως είναι πως την περασμένη Παρασκευή, περισσότερα από 100 σχολεία τελούσαν υπό κατάληψη, με τα λύκεια της Δυτικής Γαλλίας να παραμένουν επικεφαλής του κινήματος αμφισβήτησης. Πολλοί εκπαιδευτικοί μάλιστα καλούν τους μαθητές σε «παιδαγωγική ανυπακοή» και τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Εκπαίδευσης ήδη δρομολογούν απεργίες για τον Ιανουάριο. «Κοινωνία, νεολαία, υποβαθμισμένα προάστια: η Γαλλία αιχμάλωτη της ανησυχίας», ήταν ο τίτλος της εφημερίδας «Le Μonde», που μεταφέρει τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ανησυχία των κρατούντων πως «η εξέγερση των νέων στην Ελλάδα μπορεί να εξαχθεί και στη Γαλλία».
Ουδέποτε ανέπτυξαν πολιτικές αυτονόμησης
ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ, χώρα πρότυπο όσον αφορά την πολιτική απέναντι στη νεολαία, η εγγύτητα ανάμεσα στις επιχειρήσεις και τους νέους είναι σαφώς μεγαλύτερη, εξαιτίας της πρακτικής εξάσκησης των φοιτητών και της παρουσίας των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια. Παράλληλα, όμως, στη χώρα αυτή κάθε νέος λαμβάνει σε ηλικία 18 ετών μία υποτροφία σπουδών ύψους περίπου 1.000 ευρώ, σε 72 μηνιαίες δόσεις. Όπως συμβαίνει και στη Βρετανία, έτσι και εδώ ο κανόνας είναι η μερική απασχόληση των φοιτητών σε επιχειρήσεις. Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει στη Νότια Ευρώπη. Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα ουδέποτε ανέπτυξαν πολιτικές που να ευνοούν την αυτονόμηση των νέων. Μπροστά σε αυτή τη συσσώρευση προβλημάτων, θα μπορούσε να περιμένει κανείς ακόμα πιο έντονες αντιδράσεις.
